Ο ήλιος χάνει για άλλη μια φορά την παρτίδα. Ρίχνει στα κλεφτά την τελευταία ματιά. Και το σκοτάδι παίρνει τον έλεγχο. Το άσπρο και το μαύρο γίνονται γκρι και τότε εσύ θυμάσαι την προσευχή.
Η αυγή δεν έχει έρθει ακόμα και το σκοτάδι συνεχίζει να πέφτει πηκτό. Και μιας που το φως της καινούριας μέρας αργεί ακόμα να ξεχυθεί άπλετο σκορπίζοντας μακριά τα πνεύματα, την ώρα εκείνη που η νύχτα είναι πιο σκοτεινή, την προσευχή σου θυμάσαι ξανά να πεις.
Στο καθάριο φως της ημέρας όλα είναι πάντα όμορφα. Γιατί όσο διαφεντεύει αυτό, δεν υπάρχει σκοτάδι, φοβία, καημός. Και έτσι ξεχνάς τι είναι σημαντικό. Τότε που όλα είναι διάφανα και λουσμένα στο φως, υπάρχει ελπίδα, γαλήνη, γέλιο, ρυθμός. Κοιτάς τα λουλούδια, βλέπεις τα δέντρα μα ξεχνάς ποιος είναι ο δημιουργός. Όμως όταν το χρώμα σβήσει ξανά και γοργά ο ήλιος χαθεί, γκρίζο και μαύρο πέφτει μετά, και να προσευχηθείς θυμάσαι ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου την γνώμη σας...