tag:blogger.com,1999:blog-91527026997612907972024-02-07T10:30:19.724+02:00Όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις...Ρούλα Κόζη-Δημιουργική γραφήΡούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.comBlogger46125tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-75113471421248756902021-11-14T20:07:00.001+02:002021-11-14T22:39:02.047+02:00Τεθλασμένη συχνότητα -Εισαγωγή<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSXfoaV1alCzHVFgcmxeLRqIH7uxPxCS9_OME-kMhbBSRShvNs708ETIAFt0VPAzJD4XyVPhRnvSZ8f06smZflBcj0LnPDtD75zJU9LcUwqGOcfZG2sKPIR2lzB94VAM-RsJm6eXZB7YQ/s713/20210520_220108.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="713" data-original-width="705" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSXfoaV1alCzHVFgcmxeLRqIH7uxPxCS9_OME-kMhbBSRShvNs708ETIAFt0VPAzJD4XyVPhRnvSZ8f06smZflBcj0LnPDtD75zJU9LcUwqGOcfZG2sKPIR2lzB94VAM-RsJm6eXZB7YQ/w395-h400/20210520_220108.jpg" width="395" /></a></div><br /> Πηγή φωτογραφίας/έμπνευση για την ιστορία: Σίσσυ Λάλλου<div><br /></div><div><br /></div><div> <p></p></div><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;">Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί περισσότερο. Πήρε στα χέρια του το
κινητό, άνοιξε τον χάρτη και πληκτρολόγησε αμέσως την πόλη. Αρκετά είχε εγκλωβιστεί σ΄αυτό σπίτι. Ήταν καιρός πια να φύγει και να αφήσει πίσω του ό,τι
τον πόνεσε. Μετάβαση. Ο χάρτης κινείται προσπαθώντας να εντοπίσει την επιλεγμένη
περιοχή. Ο δείκτης του χεριού του ταλαντεύεται πάνω από το κινητό. Κάνει
τέσσερις-πέντε κύκλους και ύστερα το δάχτυλό του προσγειώνεται πάνω του.
Φλώρινα. Πάτησε να δει την απόσταση από την Αθήνα και το τωρινό του σπίτι ως
εκεί. Εξακόσια εικοσιπέντε χιλιόμετρα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;">Το βλέμμα του στράφηκε προς το παράθυρο και τον συννεφιασμένο, μουντό
αθηναϊκό ουρανό. Η βροχή ήταν προ των πυλών. Έτριψε τις παλάμες του σταυρωτά
στα μπράτσα του. Ένιωσε να κρυώνει ξαφνικά. Σηκώθηκε και άναψε την θέρμανση.
Γύρισε στο γραφείο του και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του. Έκανε μια
γκριμάτσα απογοήτευσης. Ο καφές είχε παγώσει. Βαριόταν τόσο πολύ να πάει ως την
κουζίνα να τον ζεστάνει. Έμεινε εκεί να χαζεύει το κενό. Έγειρε στην πλάτη της
καρέκλας και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος. Το ξανασκέφτηκε. Ξεφύσηξε. Τελικά
σηκώθηκε και πήγε προς την κουζίνα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"> ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="text-indent: 36pt;">Ένα μήνα μετά βρισκόταν στην εθνική οδό, που θα τον οδηγούσε στην γνώριμη
από τα παιδικά του χρόνια πόλη. Πούλησε τα πάντα στο σπίτι και κράτησε μόνο
προσωπικά αντικείμενα, όπως ρούχα, βιβλία, δίσκους και κάποια άλλα
μικροπράγματα. Ήθελε με κάθε τρόπο να ξεφύγει από το παρελθόν, να κάνει μια νέα
αρχή. Η χρονιά που μόλις είχε φύγει μα και η τωρινή έφερε αναστάτωση σε ολόκληρο
τον πλανήτη. Η υποχρεωτική καθήλωση μέσα στο σπίτι για τόσο μεγάλο διάστημα δεν
του άρεσε καθόλου. Δεν μπορούσε να την δεχτεί. Όμως την υπέμεινε όπως όλοι.
Τώρα όμως άρπαξε την ευκαιρία. Θα επιχειρούσε ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του.</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;">Έτσι είναι η ζωή. Ένα άδειο βιβλίο. Σιγά-σιγά, μέρα με την ημέρα
γεμίζουμε τις σελίδες του. Συνεχώς, αδιάκοπα. Ώσπου μια μέρα αναδύεται ο σε
λανθάνουσα κατάσταση, μα πάντα παρόν φόβος της λευκής σελίδας, της απραξίας.
Όπως στον συγγραφέα. Έτσι και στους υπόλοιπους έρχεται η στιγμή που όλα
παγώνουν. Η αμφισβήτηση των δυνατοτήτων παίρνει τα ινία, ηγείται και δεν αφήνει
περιθώρια καλυτέρευσης. Ώσπου ξαφνικά, έτσι όπως ήρθε, έτσι φεύγει. Και τότε
όλα συνεχίζουν από εκεί που έμειναν. Ή μπορεί και από την αρχή. Τεντώνεις τα
δάχτυλα, πιάνεις το μολύβι, τα πλήκτρα, άλλες φορές απαλά σαν να ήταν
ευαίσθητες χορδές κιθάρας και άλλες φορές απότομα, βίαια, μεμιάς κυριευμένος
από το πάθος να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο και προχωράς. Έτσι και ο Δημήτρης. Διάλεξε
το δεύτερο, άλλαξε τα πάντα, ξεκίνησε από την αρχή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;">Το μόνο που κράτησε σταθερό ήταν η δουλειά του. Ευτυχώς για εκείνον
ήταν από τις δουλειές που μπορούσαν να γίνουν από το σπίτι, με ένα μόνο
εργαλείο, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Έτσι, χωρίς το βάρος της εύρεσης νέας
επαγγελματικής στέγης και μάλιστα τόσο κερδοφόρας, μπόρεσε να πάρει πιο εύκολα
την απόφαση. Όσο για το σπίτι, μπόρεσε να το εντοπίσει μέσα στην πόλη και ας είχαν
περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από την τελευταία φορά που το επισκέφτηκε. Παρέμενε
ακατοίκητο όλα αυτά τα χρόνια ύστερα από τον θάνατο του παππού του. Ένα όμορφο,
παλιό αρχοντικό σπίτι στην καρδιά της πόλης, από εκείνα τα σπίτια που στολίζουν
ακόμα τις επαρχιακές πόλεις της χώρας μας. Μπόρεσε να βρει άκρη χωρίς να
υποκύψει στις επανειλημμένες προτροπές ενός μεσίτη να νοικιάσει ένα πιο
καινούριο σπίτι. Θες η ερημιά του, αν και μέσα στην πόλη; Θες η ηρεμία που του
προκαλούσε όπως το έβλεπε στις φωτογραφίες; Πάντως το σπίτι τον τράβηξε ξανά
κοντά του.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;">Η βόρεια Ελλάδα έχει μια σπάνια ομορφιά. Άγρια φύση, απαιτητική, μα
ήταν βέβαιος ότι η επαφή μαζί της και η εγκατάλειψη της πολύβουης και μίζερης
ελληνικής πρωτεύουσας θα του έκανε καλό. Ο πλοηγός του αυτοκινήτου τον
ενημέρωσε ότι απέχει μόλις δύο λεπτά από τον τελικό προορισμό. Πάρκαρε ακριβώς
απέξω και ξεφόρτωσε τα λιγοστά πράγματά του. Τα κλειδιά του σπιτιού τα είχε
βρει φυλαγμένα σε ένα κασελάκι μαζί με άλλα πράγματα του πατέρα του και πολλές αρμαθιές
κλειδιά. Ένα μικρό, ξεθωριασμένο ταμπελάκι μαρτυρούσε ότι βρήκε τα σωστά. Έκλεισε
την πόρτα πίσω του και θρονιάστηκε στην πρώτη καρέκλα που βρήκε μπροστά του.
Ήταν αρκετά κουρασμένος από το πολύωρο ταξίδι. Το βλέμμα του περιπλανήθηκε στον
χώρο. Ευτυχώς ήταν ακόμη μέρα, οπότε μπορούσε να δει καθαρά τον χώρο. Το ηλεκτρικό
ήταν κομμένο τόσα χρόνια οπότε θα έπρεπε να μεριμνήσει άμεσα ώστε να το
επαναφέρει. Μάζεψε κουράγιο και σηκώθηκε να κάνει ένα γύρο να εξερευνήσει. Το
σπίτι ήταν δίπατο και μερικώς επιπλωμένο: ένας καναπές, μια πολυθρόνα, ένα
τραπέζι με τις καρέκλες του, μια ηλεκτρική κουζίνα, ένα ψυγείο, μερικές κορνίζες
διάσπαρτες στους τοίχους, βρώμικες κουρτίνες κρεμόντουσαν από τα μεγάλα
παράθυρα. Όλα όπως τα είχε αφήσει ο παππούς του, όπως περίπου τα θυμόταν και εκείνος.
Έβαλε τα χέρια στη μέση του. Το σπίτι ήθελε αρκετή δουλειά ώσπου να γίνει ξανά
κατοικήσιμο. Η φθορά του χρόνου ήταν παραπάνω από εμφανής σε αρκετά σημεία,
όμως είχε την όρεξη να το περιποιηθεί. Αύριο ξημέρωνε η πρώτη μέρα της
δεκαήμερης άδειάς του. Ανέβηκε την ξύλινη σκάλα. Σε κάθε πάτημα τα ξύλα έτριζαν
και άλλα αγκομαχούσαν να μη σπάσουν. Στον πάνω όροφο ήταν το μπάνιο και τρία
υπνοδωμάτια, στο καθένα από τα οποία υπήρχε ένα κρεβάτι, ντουλάπες και
καθρέφτες μισοσκεπασμένοι με λευκά σεντόνια. Υπήρχαν ακόμα στρωμένα στο πάτωμα
χαλιά και παλιές, βαριές φλοκάτες.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Το σώμα του του
έδινε τα πρώτα δείγματα εξάντλησης. Ξάπλωσε μπρούμυτα στο διπλό κρεβάτι που
διέθετε το ένα από τα υπνοδωμάτια. Δεν θυμάται ξανά στη ζωή του να αποκοιμιέται
τόσο γρήγορα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;">Συνεχίζεται...</span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-49231716632297315422020-04-20T17:13:00.002+03:002020-04-20T17:14:22.408+03:00Η εξιχνίαση-μέρος Β'(το τέλος)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqWHwBixuOjl0h4VTQ4SVd5nFl2dPZt0msMa5svRyMg8-V7XMKXPzgJT4g8hkJXAFktn_6Bo1LvgnbIBIfwwP4ydOTHUzY5XsJO_iipyNrBe5rX3_-6_Mslegsbn4tQOi-0ggjYUCCgu4/s1600/20200420_171248.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="927" data-original-width="697" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqWHwBixuOjl0h4VTQ4SVd5nFl2dPZt0msMa5svRyMg8-V7XMKXPzgJT4g8hkJXAFktn_6Bo1LvgnbIBIfwwP4ydOTHUzY5XsJO_iipyNrBe5rX3_-6_Mslegsbn4tQOi-0ggjYUCCgu4/s320/20200420_171248.jpg" width="240" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι τώρα κοιτούν τον ιδιόρρυθμο Ιορδάνη. Η φράση του αυτή είχε φέρει μια απέραντη σιωπή, γεμάτη όμως με αγωνία για το ποιος είναι τελικά ο ένοχος. Έτσι όπως είχε πλέον η κατάσταση ολόκληρη η οικογένεια και ο Ανδρέας Λιγνάτης είναι ύποπτοι για τον φόνο του Θωμά Λεοντίδη.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Λοιπόν,κύριε Τέλογλου, θα θέλατε να μας αποκαλύψετε τον ένοχο;», ακούγεται η φωνή του Γεράσιμου Δεμιράτου σπάζοντας την παρατεταμένη σιωπή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ιορδάνης τους κοιτάζει όλους έναν προς έναν. Ίσως και να το διασκεδάζει όλο αυτό. Να τους βλέπει όλους μαγκωμένους να περιμένουν να ακούσουν αυτό που έχει να πει.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Το άτομο που πυροβόλησε και σκότωσε το θύμα, είναι ο ίδιος!», λέει αποφασιστικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τη θέση της απόλυτης σιωπής καταλαμβάνει τώρα ένα έντονο βουητό, σαν να βρίσκονται σε μελίσσι. Η δήλωση του Ιορδάνη ήταν αναμενόμενο ότι θα έφερνε αναστάτωση. Ο Ιορδάνης σηκώνει τα χέρια και προσπαθεί να ηρεμήσει τους παρευρισκόμενους.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ξέρω, ξέρω…αλλά ακούστε με πρώτα. Ο ίδιος ο αστυνόμος Δεμιράτος μας ενημέρωσε νωρίτερα ότι το θύμα πυροβολήθηκε στο κεφάλι από απόσταση εξήντα περίπου εκατοστών. Έτσι δεν είναι κύριε, αστυνόμε;».</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο αναφερόμενος αρκέστηκε σε ένα καταφατικό νεύμα του κεφαλιού του. Ο Ιορδάνης συνεχίζει.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ας υποθέσουμε πως κρατάτε ένα όπλο στα χέρια σας και στραμμένο προς το πρόσωπό σας. Ας υποθέσουμε ότι θα πατούσατε την σκανδάλη με τον αντίχειρα. Η απόσταση, λοιπόν, που χωρίζει το πρόσωπό σας από την άκρη της κάννης είναι πάνω-κάτω εξήντα εκατοστά». Ο Ιορδάνης σταματά και τους κοιτάζει. Όλοι προσποιούνται πως κρατούν ένα όπλο στα χέρια τους στραμμένο προς το πρόσωπό τους προσπαθώντας να υπολογίσουν την απόσταση. Ο Ιορδάνης χαμόγελα ευχαριστημένος με την εξέλιξη.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ναι, είναι περίπου τόση η απόσταση. Αυτό όμως δεν αποδεικνύει ότι το έκανε ο ίδιος»,ακούγεται η φωνή του ανώτερου αστυνομικού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ιορδάνης τον ακούει από τη μπαλκονόπορτα. Ούτε λόγος να ξαναμπεί στο σπίτι. Ψεκάζει με το αντισηπτικό σπρέι του και συνεχίζει χωρίς να σχολιάσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ας δούμε τώρα τον συναγερμό. Από μόνος του δεν λέει τίποτα, όμως πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι είχε προγραμματιστεί να απενεργοποιηθεί λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα».</div>
<div style="text-align: justify;">
«Λίγο πριν τη συνάντηση του θύματος με τον συνεργάτη του»,αναφέρει ο Δεμιράτος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ιορδάνης σηκώνει τον αντίχειρα προς τον αστυνομικό.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Πολύ σωστά, όμως με μπερδεύει λιγάκι. Για ποιον λόγο να πάει στο κρεβάτι; Πλησίαζαν μεσάνυχτα, δεν ήταν υπερβολικά αργά. Θα μπορούσε να βρει ένα σωρό δικαιολογίες για να μείνει ξύπνιος στο σαλόνι . Το γεγονός ότι αποφάσισε να ξαπλώσει και έθεσε και τον συναγερμό με αυτό το σύστημα, με οδηγεί στο να σκεφτώ ότι έτσι έπρεπε να γίνει για να δουλέψει όλο αυτό. Θα έπρεπε να είναι σίγουρος ότι θα τον ακούσουν, αφού η σύζυγός του παίρνει χάπια και η τηλεόραση στο υπνοδωμάτιο των πεθερικών είναι κάθε βράδυ αναμμένη. Έπρεπε να εξασφαλίσει ότι έστω η γυναίκα του θα ήταν ξύπνια την κατάλληλη στιγμή. Έτσι ενεργοποίησε τον συναγερμό με ένταση τόση ώστε να τον ακούσει ο ίδιος αλλά όχι η γυναίκα του ,ανέβηκε ως συνήθως να ξαπλώσει, προσποιήθηκε ότι κάτι άκουσέ και κατέβηκε να ελέγξει». Ο Ιορδάνης έκανε μια παύση. Όλοι κρέμονται από τα χείλη του πλέον. Γυρίζει προς την σύζυγο του θύματος. </div>
<div style="text-align: justify;">
«Κυρία Λεοντίδη, ο σύζυγός σας είχε κάποιο όπλο;».</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ναι,είχε. Τρία», απαντά εκείνη βιαστικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Θα μπορούσε όμως να έχει πρόσφατα αγοράσει κάποιο κρυφά από εσάς, ώστε να μη λείπει κάποιο από αυτά που ήδη γνωρίζετε ότι έχει», της απαντά.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Μισό λεπτό…», ακούγεται ο αστυνόμος Δεμιράτος. «Το όπλο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή; Εδώ υπάρχει μια μεγάλη τρύπα στην θεωρία σας ,κύριε Τέλογλου. Πώς έκρυψε το όπλο ενώ αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι;»,τελείωσε την σκέψη του κοιτώντας τον με νόημα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ιορδάνης δεν ταράζεται στιγμή. Είναι βέβαιος για την εγκυρότητα της θεωρία του και θα την αποδείξει στα επόμενα λεπτά.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Και γι’ αυτό υπάρχει εξήγηση, αστυνόμε. Το να βάλει απλά τέλος στη ζωή του δεν θα απέδιδε καμία δικαιοσύνη. Έπρεπε με κάθε τρόπο να στοχοποιηθούν η γυναίκα του και ο συνεργάτης του. Έτσι του ήρθε η ιδέα για όλο το σχέδιο. Στην κουζίνα υπάρχει έναν κουβάρι σπάγκος. Δεν βρίσκεται στην θέση που θα έπρεπε να είναι. Αυτό με την πρώτη ματιά δεν φαίνεται ύποπτο όμως αν το ξανασκεφτεί κάποιος συμπεραίνει ότι είναι εκεί καθώς χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα. Αν προσθέσουμε σε αυτό ότι στην κουζίνα μέσα σε ένα μισοκλεισμένο συρτάρι βρέθηκε ένα ψαλίδι τότε αυτό στέκει ακόμα περισσότερο. Το θύμα στη μια άκρη του όπλου έδεσε ένα κομμάτι σπάγκο. Στην άλλη άκρη του σπάγκου…». Ο Ιορδάνης διακόπτει τον ειρμό του. «Εδώ θέλω να δώσετε προσοχή! Είναι το καλύτερο σημείο!». Συνεχίζει βλέποντας ότι όλοι κρέμονται από τα χείλη του. «Στην άλλη άκρη του σπάγκου έδεσε ένα από εκείνα τα μεγάλα κόκαλα που συνηθίζει να δίνει στον σκύλο του και εκείνος λατρεύει να κρύβει. Το έχω δει αμέτρητες φορές να το κάνει. Και αυτό εξηγεί το μικρό κομματάκι κρέατος στο πάτωμα δίπλα στο πτώμα». Ο Ιορδάνης παίρνει μια βαθιά ανάσα και αφήνει τον αέρα να βγει με φορά απ' τα πνευμόνια του. «Θεωρώ πως το θύμα άφησε επίτηδες νηστικό και χωρίς νερό το σκύλο όλη την ημέρα ώστε να είναι βέβαιος ότι θα πέσει με τα μούτρα στο κόκκαλο,αλλά αυτό είναι μόνο μια θεωρία. Γι' αυτό που είμαι σίγουρος και μπορώ να αποδείξω είναι ότι αυτοπυροβολήθηκε με ένα όπλο στο οποίο είχε δέσει ένα κόκκαλο. Όταν το όπλο έπεσε στο πάτωμα, ο σκύλος έγινε συνεργός του. Άρπαξε το κόκκαλο μαζί με το όπλο, βγήκε από την μπαλκονόπορτα και έτρεξε μέσα στη νύχτα να το θάψει. Κι τέλος». </div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι κοιτούν τον Ιορδάνη με το στόμα ανοιχτό. Η Λίζα με καμάρι.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Να πάρει…αν όλο αυτό στέκει,τότε ίσως το όπλο να είναι κάπου εκεί έξω », λέει ο αστυνόμος Δεμιράτος.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Είναι εκεί έξω!», τονίζει ο Ιορδάνης δείχνοντας με τον δείκτη του το σκοτάδι έξω. «Και ξέρω πού ακριβώς είναι θαμμένο», προσθέτει. Το θύμα ήθελε να στοχοποιήσει τον συνεργάτη του καθώς έμαθε τι συνέβαινε πίσω από την πλάτη του. Έτσι τον ήθελε εδώ απόψε. Μόλις το άκουσε σχεδίασε έναν υποτιθέμενο διάλογο, φώναξε δυνατά το όνομα του και πάτησε την σκανδάλη. Το σκυλί πήρε ο όπλο, έκανε ότι έπρεπε και γύρισε όταν ακούστηκαν οι σειρήνες. Κανένας δεν έδωσε σημασία σε ένα σκυλί. Και γιατί να το κάνει, άλλωστε;».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το όπλο βρέθηκε εκεί ακριβώς όπου υπέδειξε ο Ιορδάνης. Η αστυνομία ευχαρίστησε θερμά το ζευγάρι για τη συμμετοχή του στη λύση του μυστηρίου. Καμία φορά θα πρέπει οι πολίτες να έχουν πιο ενεργό ρόλο. Μπορεί να μην είναι αστυνομικοί, είναι όμως παρατηρητικοί. Για το θύμα δεν υπάρχει γυρισμός, όμως απόψε σώθηκε ένας αθώος που ίσως καταδικάζονταν άδικα για κάτι που δεν διέπραξε. Ο Ιορδάνης και η Λίζα γυρνούν πίσω στο σπίτι και τα παιδιά τους, ελπίζοντας όλο αυτό που ζουν να τελειώσει γρήγορα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-79538016783152758182020-04-12T23:39:00.001+03:002020-04-13T00:08:12.783+03:00Η εξιχνίαση-Μέρος Α΄<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQiRy2FcUKczzacWssoJM5Vm-ZEVn4RsZWbEXglUrp0Yw_FhypsliopRbUUL8bg-2fqwvzbB8cKnDDIg2ur_-a2jSgWALUHDihAO6fLLzVs8bDV_8DpDKkf8oUxc09_WEMvzVYWmarwt4/s1600/f8483c4e387a5847d63a8261f3716bbf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="893" data-original-width="570" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQiRy2FcUKczzacWssoJM5Vm-ZEVn4RsZWbEXglUrp0Yw_FhypsliopRbUUL8bg-2fqwvzbB8cKnDDIg2ur_-a2jSgWALUHDihAO6fLLzVs8bDV_8DpDKkf8oUxc09_WEMvzVYWmarwt4/s320/f8483c4e387a5847d63a8261f3716bbf.jpg" width="203" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ημέρα
καραντίνας: το μέτρημα έχει σταματήσει πλέον. Ή μάλλον για να το θέσω πιο
σωστά, κάπου έχουμε χαθεί. Υπάρχουν πλέον ημέρες που πραγματικά δεν ξέρουμε
ποια μέρα της εβδομάδας και του μήνα έχει ξημερώσει. Και αν ο φετινός βαρύς
χειμώνας μας αποτρέπει να βγούμε έξω όσο συχνά θέλουμε, η εξάπλωση του ιού και
τα υποχρεωτικά περιοριστικά μέτρα που έχουν ληφθεί από την κυβέρνηση, έκαναν
πλέον αυτήν την ιδέα ένα όνειρο απατηλό. Και κάπως έτσι βιώνει την παρούσα
κατάσταση και η οικογένεια του Ιορδάνη. Ή μάλλον κάπως έτσι… Ποιος είναι αυτός;
Για ρίξτε μια ματιά πιο κάτω και θα μάθετε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο Ιορδάνης είναι ένας οικογενειάρχης
τριανταοκτώ ετών. Είναι παντρεμένος με τη Λίζα και έχουν αποκτήσει μαζί τρία
παιδιά. Ο Ιορδάνης είναι ιδιοκτήτης καταστήματος με λευκά είδη. Με τη γυναίκα
του γνωρίστηκαν πριν έντεκα χρόνια, όταν εκείνος είχε μόλις πάρει στα χέρια του
το μαγαζί του πατέρα του. Ο έρωτας σφοδρός και έτσι ο γάμος δεν άργησε να
γίνει. Εξίσου σύντομα ήρθε και το πρώτο παιδί, ο Γιάννης που τώρα είναι δέκα
ετών. Ακολούθησαν ο Δημήτρης που είναι τώρα στα επτά και ο Μιχάλης που είναι
τεσσάρων. Δεν ξέρω πώς είναι η ζωή με την οικογένειά σας μέσα σε αυτή τη
παράλογη εποχή που ζούμε, πάντως σας διαβεβαιώνω πως η οικογένεια Τέλογλου έχοντας
τέσσερα συνολικά παιδιά( ναι, για όσους το κατάλαβαν, και ο Ιορδάνης σαν παιδί
κάνει) ζει αλησμόνητες στιγμές, καθώς ο συνδυασμός κλειστών εμπορικών
καταστημάτων και σχολείων μπορεί να γίνει μια πολύ καλή δικαιολογία για τη Λίζα
να προτιμήσει να εκτεθεί στον ιό παίρνοντας τους δρόμους, παρά να μείνει άλλο
ένα εικοσιτετράωρο μαζί τους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η ώρα λοιπόν είναι περασμένες έντεκα
το βράδυ και στο Τελογλέικο λαμβάνει χώρα ρεσιτάλ ροκ μουσικής, με αποτέλεσμα ο
εμπνευστής αυτής της ιδέας-ναι, ναι, αυτός που φαντάζεστε- να κυκλοφορεί χωρίς
μπλούζα, βαμμένος στο στυλ γκλαμ ροκάδων της εποχής του ’70 με τη συνηθισμένη
χωρίστρα στα μαλλιά του να έχει δώσει τη θέση της σε ένα λουκ που μόνο η επαφή
με κάποια πρίζα θα μπορούσε να την αποδώσει και να τραγουδάει ανάλογα άσματα με
τα δύο μεγαλύτερα τέκνα του να ακολουθούν κατά πόδας και τη Λίζα σε οριακό
σημείο να πάθει νευρικό κλονισμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα έπιπλα άλλαξαν
ξαφνικά θέση και τα μαξιλάρια του καναπέ τοποθετήθηκαν στην πάτωμα ως άλλη
αυτοσχέδια πίστα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Δεν
του δίνω και άδικο. Αυτός ο εγκλεισμός έφερε στην επιφάνεια κομμάτια της
προσωπικότητάς μας που δεν είχαν δει ποτέ το φως και που πιθανότατα είκοσι
μέρες πριν αν κάποιος μας έλεγε πως έκανε κάτι ανάλογο, το λιγότερο θα ήταν να
τον κοιτάμε κάπως λοξά, με επιφυλακτικότητα ή θα την κάναμε με ελαφρά
πηδηματάκια από δίπλα του. Ο Μιχάλης, ο μοναδικός ντυμένος κάθεται στο
ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητό του. Αν και είναι αργά και τα μάτια του έχουν
βασιλέψει από ώρα, εκείνος παραμένει ανένδοτος να πάει στο κρεβάτι του.
Ξαφνικά, ακούγεται το κουδούνι της πόρτας. Με μιας σταματούν όλοι ό,τι κάνουν. Με
τις τελευταίες συνθήκες ο ήχος του δεν είχε ακουστεί για τουλάχιστον ένα
εικοσαήμερο και τώρα δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Κοιτούν όλοι την πόρτα. Το
κουδούνι της πόρτας ακούστηκε ξανά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τι στο καλό είναι αυτό;», αναρωτιέται
ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Το κουδούνι…», απαντά η Λίζα εισπράττοντας
ένα βλέμμα από εκείνον.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Το ξέρω, αγάπη μου. Μα ποιος
είναι, τέλος πάντων;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
Λίζα κατευθύνεται στην πόρτα ακροπατώντας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Χμ, μάλλον κάτι έπαθαν οι ακτίνες
Χ μου σήμερα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης γελάει. «Έχεις αναπτύξει αρκετά το καυστικό χιούμορ μου, βλέπω». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Τώρα
είναι η σειρά της Λίζας να γελάσει. Ο Ιορδάνης κατευθύνεται και εκείνος προς
την πόρτα. Κοιτάζει προσεκτικά από το ματάκι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ποιος είναι;», ρωτάει δυνατά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Είσαι ο Τέλογλου με τα λευκά
είδη;», αποκρίνεται ο άγνωστος άνδρας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ναι, αυτός είμαι. Γιατί;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Άκου, φίλε, με λένε Ανδρέα Λιγνάτη.
Μένω στην άλλη άκρη του δρόμου και…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Δεν ξέρω κανέναν με αυτό το
όνομα», του απαντάει κοφτά ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μα σου είπα μένω…», προσπαθεί να
εξηγήσει ο άγνωστος άνδρας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 36.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Και τι θα ήθελες;». Ο Ιορδάνης
αυτή τη φορά προσπαθεί να φανεί ευγενικός. «Είναι αργά».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Έχω ένα πρόβλημα. Ένα αληθινό
πρόβλημα». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Στο
βάθος ουρλιάζουν οι σειρήνες από αστυνομικά οχήματα. Ο Ιορδάνης τεντώνει
περισσότερο το αυτί του σε μια προσπάθεια να επιβεβαιώσει ότι όντως ακούει
σειρήνες από περιπολικά οχήματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, φίλε,
αλλά είμαστε όλοι σε καραντίνα τώρα, οπότε δεν…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Δεν είμαι άρρωστος», τον διέκοψε ο
άνδρας. «Έγινε ένας φόνος…».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Κάνε δέκα βήματα πίσω», του
απάντησε ο Ιορδάνης πιάνοντας ταυτόχρονα το μπουκάλι με το σπιτικό αντισηπτικό
που έχει φτιάξει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Άλλος
μπελάς και αυτός. Η εποχή αυτή είναι πραγματικά η καταλληλότερη για
υποχόνδριους τύπους σαν τον Ιορδάνη. Βγάζει ασπροπρόσωπους όλους τους Παρθένους
του πλανήτη με την μανιώδη ενασχόλησή του με την καθαριότητα και την
απολύμανση. Και τώρα με όλη αυτή την κατάσταση ήρθε και έδεσε όλο αυτό. Επιβεβαιώνονται
όλα όσα έλεγε τόσα χρόνια και όλοι τον κορόιδευαν. Έτσι, λοιπόν, με λίγο ψάξιμο
στο διαδίκτυο βρήκε την κατάλληλη συνταγή για σπιτικό αντισηπτικό, μιας που στο
εμπόριο έχει εξαντληθεί. Όπου σταθεί και όπου βρεθεί, δεν λείπει ποτέ από δίπλα
του. Με το αντισηπτικό στο ένα χέρι και με το άλλο ελεύθερο ξεκλειδώνει και
αρχίσει να ψεκάζει με μανία το χώρο μπροστά τους. Βγαίνουν και κλείνει αμέσως
την πόρτα πίσω τους. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε αυτή τη στιγμή είναι να
βγουν έξω τρέχοντας σκυλιά και παιδιά. Ο Ανδρέας Λιγνάτης βλέποντας αυτή τη
σκηνή δεν προσπαθεί να πλησιάσει ούτε μισό βήμα. Από τη μία η ξαφνική επίθεση
με το αντισηπτικό και από την άλλη η αλλόκοτη περιβολή του Ιορδάνη. Κοιτάζονται.
Ο Ιορδάνης τον κοιτάζει με βλέμμα που φωνάζει « ναι, έτσι μ’ αρέσει να ντύνομαι».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Δεν έχω καμία
εμπιστοσύνη στην αστυνομία», τους απάντησε σοβαρά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. Οι σειρήνες τώρα ακούγονται πιο
δυνατά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τι ακριβώς χρειάζεσαι, δηλαδή;»,
τον ρώτησε η Λίζα κοιτώντας ταυτόχρονα το ρολόι της. «Κοντεύει μεσάνυχτα». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης συνεχίζει να ψεκάζει τον αέρα γύρω τους και προς τον νυχτερινό
επισκέπτη ανά τακτά διαστήματα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ποιος δολοφονήθηκε;», ρωτάει με
την ίδια διάθεση όπως πριν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">« Ο ιδιοκτήτης της βίλας στην άλλη
γωνία», απάντησε ο Λιγνάτης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Νόμιζα ότι ήσουν εσύ αυτός», είπε
απλά και άφησε μια ακόμα ριπή από το απολυμαντικό σπρέι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Όχι», είπε. «Σας είπα ψέματα και
λυπάμαι γι΄ αυτό. Απλώς ήθελα να μου ανοίξετε την πόρτα και…». Παύση. «Πέρασα
για να…».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Πάρ' το όλο από την αρχή», του
λέει απαλά η Λίζα για να τον ηρεμήσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Και μη βήχεις!», προσθέτει με
νόημα ο Ιορδάνης ψεκάζοντας μια γενναία δόση από το αντισηπτικό του προς τη
μεριά του μυστήριου άνδρα. Ο ψηλόλιγνος, κομψός άνδρας παίρνει μια βαθιά ανάσα
και ξεκινάει από την αρχή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Είχαμε επαγγελματικές
συναναστροφές με τον Θωμά…», είπε σταθερά. «Θωμάς Λεοντίδης… είναι ο… το θύμα
τέλος πάντων».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Το
όνομα είναι γνωστό στον Ιορδάνη. Δεν γνωρίζονται όμως. Παρόλα αυτά τον
πετύχαινε συχνά με τον σκύλο του στο δασάκι που χωρίζει τις περιουσίες τους.
Του είχε κάνει εντύπωση που κάθε φορά ο σκύλος του έσκαβε κάτω από την ίδια βελανιδιά
και έθαβε ένα μεγάλο κόκαλο. Νιώθει θλίψη στο άκουσμα ότι δολοφονήθηκε παρότι
δεν τον ήξερε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Πώς πέθανε;», ρωτάει ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Κάποιος τον πυροβόλησε στο
κεφάλι».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Όχι…», αναφώνησε έκπληκτη η Λίζα,
καλύπτοντας με το χέρι της το στόμα της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μη πιάνεις το πρόσωπό σου!», την
μαλώνει ο Ιορδάνης ψεκάζοντάς της τα χέρια. Η μισή φράση καλύφθηκε από τις
σειρήνες των περιπολικών που βρίσκονται λίγα μέτρα μακριά τους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Είναι στο σπίτι. Παρακαλώ, ελάτε
μαζί μου», τους λέει απαλά ο Λιγνάτης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Γιατί; Εσύ τον πυροβόλησες;»,
αναρωτιέται ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μα φυσικά όχι!», διαμαρτύρεται ο
άνδρας και η κομψή όψη του προσώπου του χάνεται για λίγο. «Όμως συνέβη κάτι που
περιπλέκει τα πράγματα. Φώναξε το όνομά μου ακριβώς πριν τον πυροβολισμό».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης ρουθούνισε. «Και δηλαδή δεν το έκανες εσύ». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Όχι. Πρέπει να με πιστέψετε.
Προχωρούσα προς το σπίτι του όταν συνέβη. Πιστεύω ότι δεν με είχε δει καν».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης και η Λίζα τον κοιτάζουν δύσπιστα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Κοντεύουν μεσάνυχτα. Τι γύρευες
εκεί τέτοια ώρα;», τον ρωτάει η Λίζα σε μια προσπάθεια να βρει κάτι χειροπιαστό
να κρατηθεί και να τον πιστέψει. Ο Ανδρέας Λιγνάτης μένει σιωπηλός.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Πρέπει να το παραδεχτείς, διάολε! Είναι
πολύ παράξενο!», ούρλιαξε ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Μέσα
από το σπίτι ακούστηκε ένας δυνατός κρότος και αμέσως μετά η φωνή του Δημήτρη.
« Είμαι ο Χαααααααλκ! Και είμαι ανίκητος!». Τα γαβγίσματα των σκυλιών
συμπληρώνουν τον πανζουρλισμό που επικρατεί αυτή τη στιγμή μέσα στο σπίτι. Η
Λίζα κουνάει αριστερά-δεξιά το κεφάλι της με το αίσθημα παραίτησης. Τα μάτια
της κάνουν σβούρες. Τα κλείνει και προσπαθεί να μαζέψει όσο υπομονή της έχει
μείνει διαθέσιμη. Ήλπιζε πως αυτή η καταραμένη καραντίνα θα κρατούσε μόνο δυο
εβδομάδες. Ξεφυσά. Έξω από το σπίτι της οικογένειας Τέλογλου σταματάει ένα περιπολικό.
Ο ήχος της σειρήνας είναι διαπεραστικός ώσπου παύει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Σκατά…», μονολόγησε μέσα από τα
δόντια του ο Ανδρέας Λιγνάτης. Η ματιά του στρέφεται προς το έκπληκτο ζευγάρι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Σας παρακαλώ, πρέπει να με
πιστέψετε. Δεν το έκανα εγώ… δεν ήμουν εγώ…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ανδρέα Λιγνάτη…», ακούγεται η φωνή
του ενός από τους δύο ένστολους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Σας παρακαλώ…», ικετεύει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Πλησιάστε, αστυνόμε. Αλλά κρατήστε
απόσταση. Κρατήστε την απαιτούμενη απόσταση, παρακαλώ!». Τη φράση του
συμπληρώνει ένα σύννεφο αντισηπτικού που σκόρπισε χωρίς φειδώ στον αέρα γύρω
του. Το αστυνομικό όργανο πλησιάζει τόσο όσο πρέπει, μιας που η ιδέα ότι μπορεί
να φάει στη μάπα μια όχι και τόσο ευκαταφρόνητη δόση αντισηπτικού δεν φάνταζε
ονειρεμένη στο μυαλό του. Τόσο καιρό είχαν να αντιμετωπίσουν το έγκλημα και
κάθε καρυδιάς καρύδι που το υπηρετεί. Τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν και αυτούς.
Αλλά πρώτη φορά στις τόσες μέρες της καραντίνας έβλεπε πολίτη να ψεκάζει γύρω
του αντισηπτικό. Από μακριά και μέσα στο σκοτάδι ο αστυνομικός δεν είχε δει
καθαρά τον Ιορδάνη. Πλησιάζοντας όμως έχει και εκείνος το βλέμμα «Θεέ και Κύριε,
τι άλλο θα δω σε αυτή τη δουλειά;» με τον Ιορδάνη να του απαντά επίσης με το
βλέμμα «τρέχει κάτι;». Ξεπερνώντας το πρώτο σοκ κάνει τη δουλειά του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Κύριε Λιγνάτη, θα πρέπει να μας
ακολουθήσετε», λέει αργά και σταθερά ο αστυνομικός.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
ύποπτος άνδρας παραμένει στη θέση του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μη μας αναγκάσετε να το
επαναλάβουμε, κύριε Λιγνάτη», συνεχίζει αφού δεν είδε κάποια αντίδραση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ο κύριος Λιγνάτης είναι πελάτης
μας», ακούστηκε η φωνή της Λίζας. «Θα μπορούσαμε να έρθουμε και εμείς;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
δεύτερος αστυνομικός που τόση ώρα παραμένει σιωπηλός με ένα νεύμα προς τον
συνάδελφό του, έδωσε την συγκατάθεσή του στο αίτημα της Λίζας.</span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">Γνωρίζει καλά την οικογένεια Τέλογλου. Ξέρει
πως δεν έχουν κάτι να κρύψουν. Η Λίζα έπειτα από μια σύντομη είσοδο στο σπίτι,
βάζει υπεύθυνο τον μεγαλύτερο γιο της οικογένειας. Εξάλλου η απόσταση που θα
τους χωρίζει είναι λιγότερο από διακόσια μέτρα. Ο Ιορδάνης αφού επιτέλους
φόρεσε μια μπλούζα και ξέβγαλε το πρόσωπό του βιαστικά, έστρωσε όπως-όπως τα
μαλλιά του και εξοπλίστηκε με μάσκα, γάντια μιας χρήσης και ένα δεύτερο
μπουκάλι αντισηπτικό σπρέι. Ο αστυνόμος έκανε νόημα στο ζευγάρι να τον
ακολουθήσουν στο περιπολικό. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος στον
πλανήτη που θα μπορούσε να πείσει τον Ιορδάνη να χρησιμοποιήσει για τη μεταφορά
του ένα αυτοκίνητο τόσο κοινόχρηστο όσο είναι ένα περιπολικό. Προτιμάει λοιπόν να
πάει τρέχοντας παρά να μπει εκεί μέσα. Φτάνουν έξω από το τεράστιο σπίτι. Μια
κορδέλα σήμανσης πρόχειρα τοποθετημένη οριοθετεί το σημείο μέχρι το οποίο
μπορεί κάποιος να βαδίσει. Η μπαλκονόπορτα του σαλονιού παρά το κρύο είναι
ορθάνοιχτη. Ο ύποπτος βρίσκεται ανάμεσα στους δύο αστυνομικούς και ακολουθούν ο
Ιορδάνης και η Λίζα. Ο ένας από τους δύο αστυνομικούς τους επέτρεψε την είσοδο
στο εσωτερικό του σπιτιού. Από ένα απ΄ τα δωμάτια του σπιτιού ακούγεται ένας
σκύλος να γαβγίζει και οχλαγωγία από τους υπόλοιπους ένοικους του σπιτιού που
είναι όλοι στο πόδι και μιλούν μεταξύ τους. Η Λίζα νιώθει σαν στο σπίτι της.</span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">Και όχι με την καλή έννοια που το λέμε πάντα.
Ο Ιορδάνης σοκάρετε με τον απότομο συνωστισμό και αποφασίζει να παραμείνει κάτω
ακριβώς από το κούφωμα της μπαλκονόπορτας. Αν ήξερε ότι εν μέσω καραντίνας θα
έπρεπε να συγχρωτιστεί με τόσο κόσμο και μάλιστα άγνωστο, θα είχε αφήσει τον
τύπο να χτυπάει το κουδούνι ως τη Δευτέρα Παρουσία. Τώρα όμως είναι αργά. Μπήκε
στο χορό και θα χορέψει. Ακόμα και με γάντια. Ταυτόχρονα τραβάει τη Λίζα κοντά
του, η οποία προσπάθησε να μπει πιο μέσα στο σπίτι. Ένας ανώτερος αξιωματικός
της αστυνομίας τους πλησιάζει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τι θέλετε εσείς εδώ;», τους ρωτάει
αγριεμένα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Γεράσιμος Δεμιράτος είναι πολύ αυστηρός αλλά και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πολύ δίκαιος αστυνομικός. Δεν του αρέσει όταν
μπλέκονται στις υποθέσεις του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ψηλός,
γεροδεμένος και ευθυτενής παρά τα πενηνταοκτώ του χρόνια υπηρετεί ακόμα το Σώμα
με τον ίδιο ζήλο όπως την πρώτη ημέρα. Ο Ιορδάνης ανασηκώνει τους ώμους
αδιάφορα και ψεκάζει τον αέρα ανάμεσα σε εκείνον και τον Δεμιράτο μόνο και μόνο
επειδή ο τελευταίος κατέβασε τη μάσκα που φορούσε για να τους μιλήσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μα τι στο καλό κάνεις;», γάβγισε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά
γαϊδουρογύρευε… έτσι δεν λένε;», του αντικρούει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μα το έριξες ακριβώς μπροστά στα
μάτια μου!», συνεχίζει στον ίδιο τόνο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Πάλι
το ίδιο ανασήκωμα των ώμων του. Μπροστά στην ασφάλεια του δεν λογαριάζει
τίποτε. Στο μέσον του σαλονιού βρίσκεται το άψυχο σώμα του άτυχου Θωμά Λεοντίδη
μουσκεμένο από μια λίμνη αίματος. Του ίδιου. Τον είχε δει αμέτρητες φορές να
βγάζει βόλτα τον σκύλο του. Γεμάτος ζωή, χαρά και ενεργητικότητα. Τώρα όπως
φαίνεται δεν έχει τίποτα από αυτά πάνω του. Ο αστυνομικός της ασφάλειας ρίχνει
μια πιο προσεκτική ματιά στον Ιορδάνη. Κάτι παράξενο έβλεπε στο πρόσωπό του,
αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Θα μπορούσατε να μας πείτε τι έχει
συμβεί εδώ;», ρωτάει η Λίζα χαμογελώντας αν και το χαμόγελό της καλύπτεται από
τη μάσκα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Δεμιράτος ρίχνει μια ματιά γύρω του για να αποφασίσει αν πρέπει ή όχι να
αποκαλύψει κάτι από αυτό που συνέβη. Καταλαβαίνει ότι δεν έχει τίποτα να χάσει
και έτσι συμβουλεύεται το μπλοκάκι του και ξεκινάει να μιλά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Το θύμα, ο Θωμάς Λεοντίδης κοιμάται
στο δωμάτιό του στον επάνω όροφο. Ένας θόρυβος τον ξυπνά και κατεβαίνει αν
ελέγξει. Βλέπει κάποιον και ύστερα δέχεται μια σφαίρα εξ’ επαφής στο κεφάλι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Εξ’ επαφής;», επανέλαβε ο
Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ναι… όχι ακριβώς εξ’ επαφής, αλλά
πάρα πολύ κοντά. Υπολογίζουμε ότι το όπλο είχε απόσταση περίπου εξήντα εκατοστά
από το πρόσωπό του, κρίνοντας από την τρύπα και την έλλειψη καψίματος στο πρόσωπό
του». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κάποια ιδέα για το τι μπορεί να
έγινε;». Η υπόθεση αρχίζει να εξάπτει την περιέργεια του Ιορδάνη. Ξαφνικά βρέθηκε
να πρέπει να αποδείξει την αθωότητα ή την ενοχή ενός ανθρώπου άγνωστου σε
εκείνον μέχρι πριν μία ώρα. Τι πιθανότητες υπήρχαν να συνέβαινε κάτι τέτοιο
όταν όλοι βρίσκονται μέσα στα σπίτια τους; Ελάχιστες. Και τώρα αυτός βρίσκεται
μπροστά σε μια υπόθεση που πρέπει να λυθεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Οι θεωρίες μας είναι πολλές»,
απάντησε ο αξιωματικός διακόπτοντας τις σκέψεις του Ιορδάνη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Δεμιράτος θεώρησε σωστό να περάσουν<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>χειροπέδες στον Ανδρέα Λιγνάτη. Παρά τις διαμαρτυρίες του, η απόφαση
είναι τελειωτική. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε,
κύριε αστυνόμε», ακούστηκε εντελώς φυσικά ο Ιορδάνης. «Εμφανίστηκε στο σπίτι
μας πριν μισή ώρα περίπου». Το βλέμμα του επικεφαλής αστυνομικού<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πέφτει αμέσως στη Λίζα, η οποία λίγα λεπτά
νωρίτερα είχε ισχυριστεί ότι ο Ανδρέας Λιγνάτης είναι πελάτης τους. Η Λίζα
έσκυψε το κεφάλι. Ο Δεμιράτος έξυσε το αξύριστο πιγούνι του. Φάνηκε να
προσπέρασε τις δύο αντικρουόμενες πληροφορίες. Ο Ιορδάνης όμως δεν φάνηκε να
προσπερνάει το γεγονός ότι ο αστυνομικός άγγιξε το πρόσωπό το πρόσωπό του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Είναι υπό κράτηση, προς το παρόν.
Υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις στις οποίες θα πρέπει να μας απαντήσει με πρώτη τι
στο καλό ήθελε τέτοια ώρα στο σπίτι του θύματος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τι άλλα στοιχεία υπάρχουν;». Η
περιέργεια του Ιορδάνη φούντωνε λεπτό το λεπτό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Υπάρχουν άλλα τρία άτομα μέσα στο
σπίτι. Οι αναφορές τους όμως ταιριάζουν. Τίποτα δεν φαίνεται παράταιρο ή
ύποπτο. Η γυναίκα του μας είπε ότι κοιμόντουσαν στο δωμάτιό τους στον επάνω
όροφο όταν το θύμα κατέβηκε στο σαλόνι. Ισχυρίζεται πως τον άκουσε να φωνάζει
το όνομα του Λιγνάτη. Και οι άλλοι δύο υποστήριξαν την ιστορία αυτή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ποιοι είναι οι άλλοι δύο;», ρωτάει
ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τα πεθερικά του».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ο δύστυχος…», αναστέναξε με καημό
τραβώντας το βλέμμα της συζύγου του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης την κοιτά με βλέμμα «γιατί, ψέματα είναι;». Ο αστυνομικός καταφέρνει
να αποτρέψει έναν συζυγικό καυγά που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει, προσθέτοντας και
άλλες λεπτομέρειες στην υπόθεση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τα γερόντια ήταν ξύπνια λίγο πριν
ακουστεί ο πυροβολισμός. Ο Θωμάς είπε κάτι αρκετά δυνατά ώστε να τους ξυπνήσει
όλους, ύστερα φώναξε το όνομα του Λιγνάτη και ΜΠΑΜ! Έτρεξαν όσο πιο γρήγορα
μπόρεσαν στο δωμάτιο της κόρης τους και την βρήκαν εκεί. Άρα δεν θα μπορούσε να
είναι εκείνη που τράβηξε στην σκανδάλη».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Σύμφωνα με τους γονείς της!»,
απαντούν ομόφωνα ο κύριος και η κυρία Τέλογλου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο αξιωματικός ανασήκωσε τα φρύδια
από την ταύτιση τόσο της άποψης όσο και της χρονικής στιγμής. «Ναι…σύμφωνα
πάντα με εκείνους».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Την εμφάνισή του στην συντροφιά
τους κάνει ο ένας από τους αστυνομικούς που ήταν νωρίτερα στο σπίτι του Ιορδάνη
και της Λίζας. Δίπλα του βρίσκεται μια κυρία ντυμένη το νυχτικό της-σίγουρα δύο
νούμερα μικρότερο- και με τη ρόμπα της πρόχειρα δεμένη. Είναι δεν είναι
πατημένα εξήντα και όμως η περιβολή της δεν συμβαδίζει καθόλου με τη ηλικία
της. Ο ανώτερος αξιωματικός την περιεργάζεται. Το βλέμμα του φωνάζει « τι άλλο
θα δω απόψε σε αυτή τη γειτονιά;». Κάνει ένα νεύμα στον υφιστάμενό του
δηλώνοντας ότι είναι έτοιμος να ακούσει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Η κυρία Μπέμπα Αδάμ είναι
γειτόνισσα. Ισχυρίζεται ότι άκουσε τα πάντα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μπέμπα…», αναφωνεί από μέσα του ο
Δεμιράτος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Είναι αλήθεια», λέει αμέσως η
Μπέμπα. Στο μεταξύ τραβάει ένα τσιγάρο από το πακέτο που έχει στην τσέπη της
ρόμπας της. Με ένα μικρό στροβιλισμό στον αέρα ενημερώνει τους πάντες ότι θα το
ανάψει θέλουν δεν θέλουν. Τους ενημερώνει ότι κάνει ένα κάθε βράδυ στο μπαλκόνι
τα μεσάνυχτα λίγο πριν πέσει για ύπνο. Θα μπορούσαν βέβαια να ζήσουν και χωρίς
αυτή την πληροφορία, όμως αυτό επιβεβαιώνει με κάποιο τρόπο ότι λέει την
αλήθεια ή ότι τέλος πάντων υπάρχουν πολλές πιθανότητες να άκουσε ή να είδε
κάτι. Ο Δεμιράτος με τη σιωπή του δίνει τη συγκατάθεσή του. Από μέσα του
εύχεται όλο αυτό να τελειώσει σύντομα μπας και γλυτώσει από όλους αυτούς.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Γαλήνη, ησυχία… τι άλλο θες για να
το απολαύσεις;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
γειτόνισσα φαίνεται να ονειροπολεί, όμως δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και ο
Δεμιράτος με ένα βλέμμα του <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την επαναφέρει
στο τώρα και της κάνει ξεκάθαρο ότι πρέπει να ξεκινήσει άμεσα να τους λέει τι
ξέρει. Φύσηξε τον καπνό και άνοιξε το στόμα της για να πει την πρώτη λέξη. Ο
Ιορδάνης απομακρύνεται τρία-τέσσερα βήματα και ψεκάζει μια τεράστια ποσότητα
αντισηπτικού σπρέι σε όλο το χώρο μπροστά του και κυρίως στην γειτόνισσα την οποία
προφανώς θεωρεί σοβαρή πηγή μόλυνσης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ ΓΙΑ
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ;», φωνάζει να τον ακούσουν όλοι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Δεν θέλω καμία από τις ανόητες
μάσκες σας! Αρκετά με όλο αυτό!», απαντά προσβεβλημένη εκείνη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Όλοι
κοιτούν προς το μέρος που συμβαίνει ο παράλογος διάλογος. Η Λίζα βογκά από
απόγνωση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Θέλεις να μάθεις τι συνέβη ή όχι;»,
συνεχίζει ειρωνικά και παίρνει άλλη μια γερή τζούρα από το τσιγάρο της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Σιωπή, όλοι σας!», ακούγεται η
βροντερή φωνή του Δεμιράτου. Όλοι μαγκώνονται, μαζεύονται και σιωπούν.
Κοιτάζονται ο ένας με τον άλλον. Τη σιωπή έσπασε ο ήχος από το σπρέι του
Ιορδάνη τείνοντας μουλωχτά το χέρι του. Η Μπέμπα τραβάει ένα ακόμα τσιγάρο από
το πακέτο της, παίρνει την πρώτη ρουφηξιά και βήχει. Ο Ιορδάνης σαν να τον
τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα ρίχνει ένα σάλτο προς τα πίσω και ταυτόχρονα σκορπάει
όσο περισσότερο αντισηπτικό μπορεί προς το μέρος της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τρελάθηκες,
χριστιανέ μου;», του φωνάζει εξαγριωμένη. «Τσιγαρόβηχας είναι! Απλός
τσιγαρόβηχας!» .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης τραβάει τη γυναίκα του από το χέρι και την κρύβει πίσω του. Η Μπέμπα
αδιαφορώντας πλέον για τον παλαβιάρη, υποχόνδριο αρχίζει να λέει όσα είδε και
άκουσε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«
Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι μου. Ήθελα να απολαύσω την ήσυχη βραδιά και να κάνω
ένα τσιγάρο. Ξαφνικά ακούω τον Θωμά να φωνάζει δυνατά ένα όνομα. Και πραγματικά
απόρησα. Τον άκουσα να φωνάζει δυνατά και καθαρά το όνομα Λιγνάτης και αμέσως
μετά ακούστηκε ο πυροβολισμός. Δευτερόλεπτα μετά ακούω την μπαλκονόπορτα να
ανοίγει και να κοπανάει ξανά και τα ξερόκλαδα του δρόμου σαν να τα πατούσε…σαν
να τα παρέσερνε κάποιος». Προσπάθησα να δω καλύτερα, αλλά δυστυχώς ήταν πολύ
σκοτεινά. Με την πρώτη ματιά ο Ανδρέας Λιγνάτης φαίνεται ο κύριος ύποπτος. Θα μπορούσε
πολύ εύκολα να έχει κρύψει το όπλο στη διαδρομή ανάμεσα στο σπίτι της
οικογένειας Λεοντίδη και Τέλογλου. Όμως για μια στιγμή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Κύριε Λιγνάτη;» ακούγεται η φωνή
του Ιορδάνη. Ο ψηλόλιγνος νέος άνδρας στέκεται μπροστά από το τζάκι σκεπτικός.
Τα χέρια του είναι δεμένα μπροστά.</span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Πού
βρίσκεται το αυτοκίνητό σας;», ακούστηκε ξανά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Στο σπίτι σας», απαντά ήρεμα
εκείνος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης τώρα γυρίζει προς το αξιωματικό. «Αυτό δεν ταιριάζει με αυτό που μας
είπε η κυρία πριν», αποκρίνεται δείχνοντας με το κεφάλι την Μπέμπα. «Αν βγήκε
τρέχοντας από το σπίτι και συνέχισε να τρέχει στον δρόμο, τότε πώς βρέθηκε το
αυτοκίνητό του στο σπίτι μου;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μπορεί να πάρκαρε το αυτοκίνητό
του μακριά από το σπίτι του θύματος, έτσι ώστε να μην το δει κανείς», απαντά ο
Δεμιράτος με ύφος έμπειρου αστυνομικού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τότε γιατί ήρθε στο σπίτι μας…». Ο
Ιορδάνης αφήνει μισή την πρότασή του. «Κυρία Αδάμ, μήπως τον είδατε…» Η
γειτόνισσα κουνάει το κεφάλι της αρνητικά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Είναι αδύνατον να δω το οτιδήποτε
από τόσο μακριά και μάλιστα μέσα στη νύχτα. «Μας υποχρέωσες…», <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φαίνεται να λέει από μέσα του ο Ιορδάνης. Ο
Δεμιράτος ρίχνει μια ματιά γύρω του απευθυνόμενος προς όλους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Κάποιος φαίνεται πως δεν λέει
ολόκληρη την ιστορία».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
Λίζα παίρνει τον λόγο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Αστυνόμε, θα μπορούσαμε να
κάτσουμε όλοι μαζί και να πιάσουμε την ιστορία από την αρχή».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Δεμιράτος συμφωνεί. Όλοι παίρνουν θέση στους καναπέδες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τις πολυθρόνες του σαλονιού τηρώντας τις
αποστάσεις ασφαλείας που επιβάλλουν οι μέρες αυτές. Ή σχεδόν όλοι… Ο Ιορδάνης
αυτοεξόριστος στέκεται έξω από την μπαλκονόπορτα ανένδοτος να περάσει πιο μέσα
και με το σπρέι ανά χείρας έτοιμος να οπλίσει αν χρειαστεί. Η Λίζα έχει οπτική
επαφή μαζί του. Με το βλέμμα της ερευνά το σπίτι. Τίποτα δεν φαίνεται να είναι
έξω από τα συνηθισμένα. Τρίχες σκύλου καλύπτουν σημεία του καναπέ, τα δοχεία
τροφής και νερού του σκύλου άδεια στο πάτωμα. Αμέσως σκέφτεται πως με την πρώτη
ευκαιρία θα τα γεμίσει το δοχείο του νερού. Η μπαλκονόπορτα στην οποία στέκεται
ο άνδρας της οδηγεί στο πλαϊνό κομμάτι της αυλής. Είναι μάλλον αδύνατον να
χρησιμοποιηθεί για να μπει κάποιος επισκέπτης. Στο τραπεζάκι του σαλονιού είναι
ένα τασάκι. Άδειο. Η πρώτη σκέψη της Λίζας είναι πού πετάει η Μπέμπα τη στάχτη
από το τσιγάρο της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Μια ματιά θα ρίξω μόνο», ακούγεται
ξαφνικά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Δεμιράτος γελάει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Και ποια νομίζεις ότι είσαι; Έχουμε
ήδη κοιτάξει γύρω».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Είναι βέβαιη και δεν αμφισβητώ την
δουλειά σας. Θέλω απλά να ρίξω μια ματιά. Δυο λεπτά θέλω μόνο».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
αξιωματικός κάτι μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του, όμως δεν δίνει συνέχεια.
Κάνει νόημα στον Ιορδάνη να μπει μέσα και να την ακολουθήσει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνος το σκέφτεται. Η Λίζα επιμένει με το
βλέμμα. Ο Ιορδάνης αφού ψεκάσει δυο-τρεις φορές τον αέρα μπαίνει διστακτικά στο
σπίτι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Τι συμβαίνει;», τη ρωτάει
διακριτικά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Δεν ξέρω ακόμα. Έχω όμως μόνο δύο
λεπτά και θέλω να με βοηθήσεις».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Το
σπίτι έχει πολλά δωμάτια. Ο Ιορδάνης διαλέγει τυχαία μια πόρτα. Ψεκάζει
καλά-καλά το πόμολο και με το χέρι τυλιγμένο στο τελείωμα της μπλούζας του το
πιάνει και ανοίγει την πόρτα. Είναι η κουζίνα.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Προχωρούν για λίγο μέσα. Με μια γρήγορη ματιά αντιλαμβάνονται πως εκτός
από μερικά πιάτα στον νεροχύτη και ένα κουβάρι σπάγκο πάνω στον πάγκο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όλα τα υπόλοιπα είναι καθαρά και
τακτοποιημένα. Μια φρυγανιέρα εκτός πρίζας, ένα κομμάτι ξύλο με κοφτερά
μαχαίρια καρφωμένα πάνω του… τίποτα το παράξενο. Ένα ντουλάπι είναι ελαφρώς
ανοιχτό. Με λυγισμένο τον δείκτη του χεριού της δίνει ώθηση και το ανοίγει λίγο
περισσότερο. Ένα ψαλίδι και μια χαρτοταινία. Τα δύο λεπτά μόλις έληξαν. Ο
Ιορδάνης της κάνει νόημα να βγουν έξω και να διατηρήσουν την κατάλληλη απόσταση
από όλους μέσα στο σαλόνι. Από τη στιγμή που ήρθαν δεν έχουν ακουμπήσει το παραμικρό.
Δεν θα το έκαναν λοιπόν τώρα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κύριε Λιγνάτη, ήρθε η ώρα να μας
πείτε όλα όσα ξέρετε σχετικά με όλο αυτό. Ξεκινώντας, φυσικά, από τη στιγμή που
αποφασίσατε να έρθετε εδώ τόσο αργά». Τώρα όλοι κοιτούν τη Λίζα. Είναι παράξενο
που ο Δεμιράτος αφήνει τόσο πολύ να επέμβουν στη δουλειά του. Στέκεται σιωπηλός
και περιμένει να δει που θα καταλήξει όλο αυτό απόψε. Ο Λιγνάτης γνέφει καταφατικά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Έτσι ήταν ο Θωμάς. Όταν ήθελε κάτι
έπρεπε να γίνει αμέσως, αλλιώς χαλούσε τον κόσμο. Το ίδιο συνέβη και απόψε. Μου
ζήτησε να έρθω στο σπίτι του καθώς ήθελε να με δει και δεν μπορούσε να
περιμένει. Στις δώδεκα ακριβώς. Νταν!». Μικρή παύση. <br />
«Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσε να είναι τόσο βιαστικό, αλλά…». Έξυσε το μάγουλό
του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Σταμάτα να ξύνεσαι και πες μας!»,
ακούγεται ξαφνικά ο Ιορδάνης απ’ έξω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Να..», κομπιάζει. «Η Λένα, η
γυναίκα του και εγώ…», ξεροκαταπίνει. Στο πρόσωπο του Ιορδάνη απλώνεται ένα
πονηρό χαμόγελο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Βρε, βρε τι έχουμε εδώ…», λέει
τρίβοντας τα χέρια του. «Και να φανταστώ ο αείμνηστος σας κατάλαβε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Δεν έχω ιδέα… δεν ξέρω καν αν με
φώναξε εδώ απόψε γι’ αυτόν τον λόγο. Ίσως με κάλεσε εδώ να συζητήσουμε για
δουλειές. Είχε συμβεί και στο παρελθόν να με καλέσει σπίτι του και να μιλήσουμε
για δουλειές», απαντά ο βασικός ύποπτος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Σχεδόν μεσάνυχτα;», τον ρωτά δύσπιστα
ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Όχι.. όχι μεσάνυχτα…», απαντά αμήχανα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο Ιορδάνης είναι έτοιμος να κάνει
ένα βήμα και να μπει ξανά μέσα στο σπίτι. Το ξανασκέφτεται και μένει εκεί στη
θέση του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Και μάλιστα τώρα που όλος ο
πλανήτης είναι σε καραντίνα. Δεν σου έκανε εντύπωση;». Τώρα έχει πάρει φόρα. Έχοντας
σχεδόν παραμερίσει τρεις αστυνομικούς της ασφάλειας, ο Ιορδάνης έχει ξεκινήσει
τη δική του ανάκριση για να βρεθεί μια λύση σε αυτό τον μυστήριο φόνο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ναι… μου έκανε. Όμως ο Θωμάς ήταν
πάντα κάπως ιδιόρρυθμος. Και αν όντως ήθελε να μιλήσουμε για δουλείες, δεν
είναι κάτι παράξενο, σωστά». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης τον κοιτάζει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ήταν πάντα τόσο ακριβής; Γιατί όπως
ανέφερες, σου ζήτησε να είσαι στις δώδεκα ακριβώς εδώ».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο συνομιλητής του γνέφει καταφατικά.
«Πάντα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Άρα δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο
να σας πήρε μυρωδιά».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Είναι και αυτό πιθανό, δεν ξέρω
ειλικρινά…». Παύση. «Τις προάλλες ήρθα σκαστός εδώ… πώς το λένε, κρυφά. Έλλειπε
εκείνος».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης τον κοιτάζει έκπληκτος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μα
πόσο μακριά πίστευες ότι θα πήγαινε, ώστε να γλιστρήσεις εδώ μέσα κρυφά; Ήταν μόλις
λίγα μέτρα μακριά!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
κορμοστασιά του κομψού άντρα ξαφνικά καμπουριάζει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης στρέφει το βλέμμα του προς τη γυναίκα του θύματος. Αρκετά είχε μείνει
στην απέξω τόση ώρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Είναι
αλήθεια όλα αυτά;», την ρωτάει κοφτά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
κυριά Λεοντίδη ντροπιασμένη απαντάει καταφατικά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Πράγματι, έτσι έγιναν τα πράγματα. Όμως…όμως
δεν τον σκοτώσαμε…Παίρνω όρκο», λέει με τρεμάμενη φωνή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης ξεφύσησε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Όρκοι εραστών…». «Και πού είναι το
όπλο;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Σιωπή.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Όταν κατεβήκαμε κάτω δεν υπήρχε
όπλο, σας το ορκ…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
φράση της μένει μισή καθώς όλα τα βλέμματα αυτή τη στιγμή είναι στραμμένα πάνω της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Και
δεν το έκανα εγώ!», πετάγεται ο Λιγνάτης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης μετά από αρκετή ώρα στρέφεται προς τον ανώτερο από τους τρεις αξιωματικό
της ασφάλειας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ένα τεστ παραφίνης στο κύριο, παρακαλώ».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Αυτή
τη στιγμή δεν έχουμε μαζί μας τον εξοπλισμό, όμως είναι βέβαιο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ότι μόλις πάμε στο τμήμα θα γίνει και στους δυο»,
απαντά ο Δεμιράτος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης φαίνεται να καλύπτεται από την απάντηση όμως ο Δεμιράτος συνεχίζει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Εκτός και αν φορούσε γάντια»,
προσθέτει. «Τότε δυστυχώς…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Οπότε,
λοιπόν, για να συνοψίσουμε έχουμε και λέμε. Αγνοείται το όπλο του φόνου και
ίσως ένα ζευγάρι γάντια», παίρνει τον λόγο ξανά ο Ιορδάνης και ταυτόχρονα
αποφασίζει να περάσεις το εσωτερικό του σπιτιού πρώτα απολυμάνει τον αέρα
μπροστά του με μια γερή δόση αντισηπτικού σπρέι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Όλοι
τον κοιτούν μπαϊλντισμένοι. Εκείνος δεν τους δίνει την παραμικρή σημασία και
συνεχίσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Δεν υπήρχε όπλο», ακούστηκε για
πρώτη φορά ο πατέρας της Λένας Λεοντίδη. «Μπορώ να σας το υποσχεθώ αυτό».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Το
όνομά σας, κύριε;», ρωτάει ήρεμα ο Δεμιράτος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ονομάζομαι
Ιάκωβος Ανωμερίτης. Από εδώ είναι η σύζυγός μου η Ελευθερία. Βρισκόμασταν όλοι
στον επάνω όροφο όταν ακούστηκε ο πυροβολισμός. Φυσικά και δεν υποστηρίζω τη
στάση της θυγατέρας μου σχετικά με αυτή τη σχέση, όμως σας διαβεβαιώνω ότι δεν
το έκανε εκείνη. Κατευθυνόμασταν και οι δύο στο δωμάτιό της και συναντηθήκαμε στις
σκάλες την ώρα που και εκείνη έτρεχε να κατέβει. Δεν υπήρχε όπλο». Ο πεθερός
του θύματος σιωπά τόσο απότομα όσο ξεκίνησε να μιλάει. Ο Ιορδάνης τον παρατηρεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Τι έπαθε το χέρι σας», τον ρωτά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ένα
μικρό κόψιμο στην άκρη του παράμεσου δακτύλου δεν του πέρασε αδιάφορο. Ακόμα και
από την απαιτούμενη απόσταση ασφαλείας λόγω καραντίνας εκείνος το πρόσεξε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ορίστε;», έκανε ξαφνιασμένος κοιτώντας
τα χέρια του. «Α! Δεν ξέρω. Με όλη αυτή την αναστάτωση, κάπου θα το έκοψα. Μεγάλος
άνθρωπος είμαι, συμβαίνουν αυτά».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης τον κοιτάζει επίμονα. Ξέρει ότι η έντονη οπτική επαφή με κάποιον είναι
πιθανό να αποκαλύψει την ενοχή του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κοίτα», του λέει. «Κάποιος πυροβόλησε
τον γαμπρό μου, αυτό είναι βέβαιο.». Ρίχνει φευγαλέα ματιά στο πτώμα. Τα μάτια
του Ιορδάνη ακολουθούν ακούσια την ίδια πορεία. «Όμως δεν ήταν η κόρη μου!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Όλοι
τώρα κοιτούν τον πρώην συνεργάτη του θύματος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Πόσες φορές θα σας το πω,
επιτέλους; Δεν ήμουν εγώ!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Αυτός το έκανε», πετάγεται η Λένα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τι; Λέει ψέματα!», ουρλιάζει
εκείνος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τότε γιατί είσαι εδώ; Ποιος άλλος θα
μπορούσε να το έχει κάνει;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Εσείς! Όλοι σας! Όλοι είστε το ίδιο
ύποπτοι με εμένα!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Αηδίες!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Σταματήστε όλοι, αμέσως!»,
ακούγεται μπαϊλντισμένος ο Δεμιράτος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 36.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Κυρία Αδάμ», ακούγεται τώρα πιο
ήρεμος ο αξιωματικός. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 36.0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Είστε βέβαιη πως ακούσατε καθαρά το
θύμα να φωνάζει το όνομα Λιγνάτης;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Δεν υπήρξα ποτέ άλλοτε τόσο σίγουρη,
κύριε αστυνόμε. Είμαι απόλυτα βέβαιη πως άκουσα αυτό το όνομα». Η Μπέμπα καπνίζει
ασταμάτητα από την ώρα που μπήκε. Η απορία για το πού ρίχνει τόση ώρα τις στάχτες
ακόμα υπάρχει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Η υπόθεση έκλεισε», ακούγεται ξανά
ο Δεμιράτος. «Ανδρέα Λιγνάτη, συλλαμβάνεσαι για τον φόνο του συνεργάτη σου Θωμά
Λεοντίδη. Και εσείς κυρία Λεοντίδη θα πρέπει να μας ακολουθήσετε. Νομίζω πως
μαζί το σχεδιάσατε όλο αυτό».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Καμία υπόθεση δεν έκλεισε κύριε
αστυνόμε», ακούγεται ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Τι εννοείται, κύριε Τέλογλου;», του απαντά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ο κύριος Λιγνάτης βρέθηκε στο
κατώφλι τους σπιτιού μας ζητώντας βοήθεια».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Και λοιπόν;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ποιος ένοχος θα το έκανε αυτό; Κανονικά
θα έπρεπε ύστερα από αυτό να εξαφανιστεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε ελπίζοντας να
μην τον έχει δει κανείς».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Και τι θέλετε, λοιπόν, κύριε
Τέλογλου;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Δεν φεύγει κανείς ώσπου να ξεκαθαριστεί
η υπόθεση».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Μα τι είναι αυτά που λέτε!»,
ακούγεται πιο επιθετική η φωνή του Δεμιράτου.<span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κάτι
δεν κολλάει εδώ. Και είναι δουλειά σας να το ανακαλύψετε. Πριν να είναι αργά».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Δεμιράτος το κοιτάζει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Αν πάρετε μια βιαστική απόφαση,
ίσως μείνει πίσω ο πραγματικός ένοχος, καλύπτοντας μια για πάντα τα ίχνη και τα
στοιχεία της ενοχής του».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Δεμιράτος ξύνει τα αξύριστα μάγουλά του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Έστω. Ας το ερευνήσουμε λιγάκι
ακόμα. Όμως αν αποδειχτεί ότι θύτες είναι αυτοί οι δύο, θα κατηγορηθείτε για παρεμπόδιση
καθήκοντος». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης γνέφει θετικά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ορίστε, λοιπόν, σας ακούμε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης δεν χάνει καθόλου χρόνο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κυρία Αδάμ, έρχεστε συχνά εδώ;»,
ρωτάει τη Μπέμπα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Εκείνη
αφού παίρνει πρώτα μια γερή ρουφηξιά από το τσιγάρο της του απαντάει. « Κάποιες
φορές, ναι. Δεν ξέρω τι εννοείς όταν λες συχνά».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Η Μπέμπα είναι συνέχεια στο σπίτι μας.
Πάντα θα βρει κάτι να ζητήσει από τον άντρα μου», πετάγεται η Λένα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
Μπέμπα προσπερνάει τα δηλητηριώδη λόγια της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ο άντρας μου έχει πεθάνει χρόνια
τώρα. Και αυτό το ξέρει η οικογένεια Λεοντίδη. Πάντα εκείνος διόρθωνε τις βλάβες
στο σπίτι. Τώρα ποιος θα το κάνει; Εγώ δεν ξέρω από αυτά και το σπίτι είναι παλιό,
συνέχεια χρειάζεται κάτι», τα είπε όλα μονοκοπανιά και τράβηξε άλλη μια γερή
τζούρα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κυρία Λεοντίδη, γνωρίζατε ότι ο άντρας
σας βρισκόταν στον κάτω πάτωμα εκείνη την ώρα;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ναι, φυσικά. Μου είπε ότι νόμιζε
πως άκουσε έναν θόρυβο. Κάποιος διαρρήκτης ίσως. Του είπα όμως ότι από τη
στιγμή που ο σκύλος μας δεν γάβγισε, μάλλον ήταν η ιδέα του. Όπως θα έχετε
παρατηρήσει όλοι ο Λεό δεν έχει σταματήσει στιγμή να γαβγίζει, μιας που για εκείνον
είστε όλοι άγνωστοι. Αν όντως ο Θωμάς είχε ακούσει κάτι, το μόνο λογικό είναι
να ήταν οι γονείς μου. Εκείνος όμως επέμενε ότι δεν ήταν εκείνοι και κατέβηκε
στο κάτω πάτωμα. Εγώ παρέμεινα στο κρεβάτι μας. Παίρνω ένα χάπι το βράδυ και
δεν είχα καμία όρεξη να αρχίσω να ψάχνω για κάτι που νόμιζε ότι άκουσε ο άντρας
μου στον ύπνο του».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Άρα, δεν σας ξύπνησε ο θόρυβος;», ρωτάει
η Λίζα που τόση ώρα στεκόταν σιωπηλή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Όχι.
Εκείνος με ξύπνησε. Με ταρακουνούσε ώσπου να ξυπνήσω. Το χάπι που παίρνω είναι
τόσο δυνατό που μπορώ να κοιμηθώ και ας βαρούν κανόνια έξω. Ειλικρινά…».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Παρόλα αυτά τον ακούσατε να φωνάζει
το όνομα του συνεργάτη του», πετάγεται ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
Λένα ξεσπά σε κλάματα. «Το ξέρω ότι αυτό με κάνει ύποπτη, αλλά πιστέψτε με δεν
το έκανα εγώ. Δεν είχα κανένα απολύτως σχέδιο εξόντωσης του άντρα μου. Πρέπει να
με πιστέψετε…». Κάθεται άτσαλα πάνω στον καναπέ. Το πρόσωπό της κρύβεται
ανάμεσα στα χέρια της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης στέκεται σκεπτικός. Μια σκέψη περνάει από το μυαλό του, αλλά
αποφασίζει να την κρατήσει για εκείνον. Το θύμα ίσως παγιδεύτηκε. Με άλλα λόγια,
όταν κάποιος βρίσκεται υπό την απειλή όπλου εξαναγκάζεται να πει ό,τι που
ζητηθεί, σωστά;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο Ιορδάνης ακριβώς μπροστά από την
μπαλκονόπορτα φωνάζει: <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Είπατε ότι ο σκύλος σας δεν γάβγισε».
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η Λένα τον επιβεβαιώνει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μου λέτε ότι ο ίδιος σκύλος που δεν
έχει βγάλει τον σκασμό όλη αυτή την ώρα, δεν γάβγισε εκείνη τη στιγμή;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ναι, είναι υπερπροστατευτική», του
απαντά εκείνη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Στο
μυαλό του Ιορδάνη πλάθονται σενάρια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Πού κοιμάται συνήθως το βράδυ;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Σ’ αυτόν εδώ τον καναπέ. Στο σημείο
που κάθομαι εγώ αυτή τη στιγμή. Της έχουμε κρεβάτι, μα αρνείται να το
χρησιμοποιήσει. Παραιτηθήκαμε από την προσπάθεια να την πείσουμε. Στην αρχή
κοιμόταν μαζί μας στο κρεβάτι, όμως έπιανε πολύ χώρο. Έτσι αυτό ήταν ένας συμβιβασμός
και από τις δυο πλευρές». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ακολουθήστε με όλοι έξω!», ζητάει
επιτακτικά ο Ιορδάνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Δεν
του δίνουν σημασία όμως εκείνος επιμένει. «Κάντε ό,τι σας λέω μπας και βρούμε
μια άκρη και γυρίσουμε στα σπίτια μας». <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένας-ένας
βγαίνει από την μπαλκονόπορτα στην αυλή. Ο Ιορδάνης τους αφήνει χώρο να
περάσουν. Μόλις περνάει και ο τελευταίος ψεκάζει μια βαρβάτη δόση αντισηπτικό και
περνάει από μέσα της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Κυρία
Λεοντίδη, τώρα που βρισκόμαστε όλοι έξω θα ήθελα να πάτε και να ελευθερώσετε
τον σκύλο. Είναι εύκολο παρακαλώ;». <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ιορδάνης
της μιλούσε ήρεμα. Κάτι δεν κολλούσε σε όλο αυτό. Και έπρεπε να το ανακαλύψει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η Λένα τον κοιτάζει με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βλέμμα θολό. «Ναι, φυσικά… αν είναι να
τελειώνουμε από όλο αυτό».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Πιστέψτε με, σύντομα θα γίνει».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
νοικοκυρά του σπιτιού κάνει ακριβώς ό,τι της ζητήθηκε. Κλείνει την
μπαλκονόπορτα και αφήνει τον σκύλο ελεύθερο μέσα στο σπίτι. Με την παρότρυνση
του Ιορδάνη όλοι βγαίνουν εκτός οπτικού πεδίου του σκύλου. Ο σκύλος μετά από μια
ώρα ασταμάτητου γαβγίσματος, επιτέλους σταμάτησε. Η Λένα βγαίνει από το σπίτι
και κατευθύνεται προς τους υπόλοιπους. Τώρα ο σκύλος μυρίζει την κουβέρτα που
σκεπάζει τη σωρό του αφεντικού του και ξαπλώνει δίπλα του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Έχει
έρθει η ώρα για το πείραμα που μελετούσε τόση ώρα στο μυαλό του. Γυρίζει προς τον
Λιγνάτη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>« Κύριε Λιγνάτη, θα πρέπει να προχωρήσετε
προς το σαλόνι. Μην κάνετε τίποτα. Απλώς μπείτε μέσα». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Εκείνος
τον κοιτάζει νευρικά. Όμως υπακούει. Ανοίγει την μπαλκονόπορτα και μπαίνει στο
σαλόνι. Ο σκύλος αλυχτάει. Ο Ιορδάνης κοιτάζει τη Λίζα με νόημα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Έλα πίσω, τώρα», του λέει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Κλείνει
την μπαλκονόπορτα και επιστρέφει στη θέση του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κυρία <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μπέμπα η σειρά σας», της λέει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
γειτόνισσα αντιδρά. «Τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κάντε ό,τι σας λέει, κυρία μου»,
ακούγεται ο Δεμιράτος ο οποίος προσπαθεί να καταλάβει το σκεπτικό του ιδιόρρυθμου
Ιορδάνη. Ο σκύλος αυτή τη φορά παραμένει ήρεμος. Όλη διαδικασία επαναλήφθηκε με
όλους συμπεριλαμβανομένων του ίδιου του Ιορδάνη και της συζύγου του. Ο σκύλος
γάβγισε στον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ιορδάνη, τη Λίζα, τους τρεις
αστυνομικούς της ασφάλειας και φυσικά στον Ανδρέα Λιγνάτη. Στους υπόλοιπους
παρέμεινε ήρεμος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Νομίζω θα πρέπει να ρίξουμε μια
ματιά σε όλο το σπίτι», είπε κοιτώντας τον ανώτερο από τους τρεις αστυνομικούς.
Ο αστυνόμος Δεμιράτος είχε μετανιώσει που έδωσε την άδεια να επέμβει τόσο πολύ
ο Ιορδάνης και η γυναίκα του στην υπόθεση, μα τώρα ήταν αργά. Άνοιξε τα χέρια
σε ένδειξη «αν είναι απαραίτητο, για να ξεμπερδεύουμε».</span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Πρέπει να ακολουθήσουμε την ίδια διαδρομή που
ακολούθησε το θύμα μέχρι που πυροβολήθηκε. Θα πάω εγώ με τη Λίζα και μόλις
γυρίσουμε θα μας ενημερώσουμε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Δεμιράτος εδώ ασκεί βέτο. «Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουμε τους δύο σας να
τριγυρίζετε σε μια περιοχή όπου διαπράχθηκε έγκλημα. Θα έρθω μαζί σας και αυτό
είναι απαίτηση! Αρκετά μπλεχτήκατε στην υπόθεση!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης συμφώνησε. Εξάλλου εκείνοι ήταν οι αστυνομικοί. Ο ίδιος και η Λίζα μπλέχτηκαν
χωρίς να το θέλουν σε αυτή την υπόθεση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Θα έρθω και εγώ μαζί σας», ακούγεται
η Λένα. Τρία ζευγάρια μάτια την κοιτάζουν. «Είναι δικό μου το σπίτι! Το απαιτώ!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Φυσικά, κυρία Λεοντίδη», της απαντά
ο αστυνομικός. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Και
οι τέσσερις μπαίνουν στο σπίτι. Ο Ιορδάνης πιστός στο τελετουργικό του ψεκάζει γύρω
από εκείνον και τη Λίζα. Ο Δεμιράτος και η Λένα ακολουθούν </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">την διαδρομή για τον επάνω όροφο και την
κρεβατοκάμαρα της δεύτερης και του συζύγου της. Πίσω τους ακολουθούν ο Ιορδάνης
και η Λίζα. Ο σκύλος γαβγίζει ασταμάτητα. Μπαίνουν στην κρεβατοκάμαρα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ποια πλευρά είναι δικιά σας;», την
ρωτάει ο Ιορδάνης. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
γυναίκα δείχνει την αριστερή πλευρά. Ο Ιορδάνης πλησιάζει την αντίθετη πλευρά
και ψαχουλεύει το κομοδίνο. Ψεκάζει και ύστερα σηκώνει στα χέρια του ένα κινητό
τηλέφωνο που είναι συνδεδεμένο στην πρίζα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Είναι του συζύγου;», την ρωτάει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Εκείνη
γνέφει καταφατικά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ξέρετε τον κωδικό του;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Αυτή
τη φορά γνέφει αρνητικά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Όντως;»</span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Δεν
απάντησε. Τοποθετεί το κινητό τηλέφωνο στην τσέπη του φούτερ του και της ζητά
να τους οδηγήσει στο δωμάτιο των γονιών της. η τηλεόραση είναι ακόμη αναμμένη. Ο
Ιορδάνης κοιτάζει τον αστυνομικό που κοιτάζει την τηλεόραση. Τα βλέμματά τους συναντιούνται.
Σμίγουν τα φρύδια. Κάνουν την ίδια σκέψη. Η τηλεόραση αναμμένη. Εκείνοι κοιμόντουσαν
και παρόλα αυτά άκουσαν τον γαμπρό τους να μιλάει στο κάτω πάτωμα. Πώς ήταν
δυνατόν;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κοιμούνται με κλειστή την πόρτα;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
γυναίκα γνέφει καταφατικά. Τα βλέμματα τους πάλι συναντιούνται. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Αστυνόμε,
μπείτε στο δωμάτιο και κλείστε την πόρτα πίσω σας. Εγώ θα κατέβω στο κάτω
πάτωμα. Θα φωνάξω το όνομα του Λιγνάτη. Την πρώτη φορά χαμηλόφωνα. Την επόμενη πιο
δυνατά. Μόλις ακούσετε κάτι φωνάζετε». Ο Δεμιράτος έγνεψε καταφατικά. Δεν μπορούσε
όμως ακόμα να καταλάβει τι είχε στο μυαλό του ο Ιορδάνης. Ένα λεπτό αργότερα ανοίγει
η πόρτα του δωματίου και ο αστυνομικός ανακοινώνει ότι τον άκουσε να φωνάζει το
όνομα. Ο Ιορδάνης δεν χάνει χρόνο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κατεβείτε! Ελάτε όλοι στο σαλόνι».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Ήταν μια αρκετά δυνατή φωνή», του
λέει ο αστυνόμος Δεμιράτος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Το είπα αρκετές φορές σιγά, ύστερα
με κανονική ένταση και τέλος με αρκετά δυνατή». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μου ακούγεται λογικό, αν όντως ο
Λιγνάτης τον σημάδευε με όπλο». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ναι, πράγματι. Όμως όλοι συμφώνησαν
ότι τον άκουσαν να μιλάει προτού φωνάξει.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , serif; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο Δεμιράτος τον κοιτάζει. Η λεπτομέρεια αυτή τον εξιτάρει.
Ο Ιορδάνης ανασηκώνει τα φρύδια και χαμογελάει. Δείχνει να το διασκεδάζει που
ανακαλύπτει κάποια πράγματα πριν την αστυνομία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Για να δούμε τι άλλο μπορούμε να
ανακαλύψουμε γι’ αυτόν. Αλλά πρώτα ας κρατήσουμε τις αποστάσεις. Μην ξεχνιόμαστε».
Ο χαρακτηριστικός ήχος του σπρέι που βγαίνει από το μπουκάλι έβαλε τελεία στην
πρότασή του. Ο Δεμιράτος είχε αρχίσει να τον συμπαθεί αυτόν τον αλλόκοτο άντρα.
Στα τόσα χρόνια που είναι στην υπηρεσία έχει δει και έχει αντιμετωπίσει κάθε
καρυδιάς καρύδι. Ο Ιορδάνης μπορεί να είναι μανιακός με την καθαριότητα, όμως έχει
και ένα καλό. Κόβει το μυαλό του. Κάπου το πάει. Θα δείξει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Φτάνοντας στο σαλόνι ο Ιορδάνης
κάνει κάτι που αφήνει με το στόμα ανοιχτό ακόμα και τη γυναίκα του. Πιάνει με
το χέρι του το άψυχο χέρι του θύματος. Ο Δεμιράτος τραντάζεται. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μη!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ιορδάνης τους δείχνει τα γάντια του και
εκείνος ηρεμεί. Ακουμπά τον αντίχειρα στο τηλέφωνο που πήρε από το υπνοδωμάτιο πριν
λίγο. Ξεκλειδώνει αμέσως. Μπίνγκο!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Για δες!», αναφωνεί. Σηκώνεται και
δείχνει σε όλους την οθόνη του κινητού. Στην επιφάνεια εργασία τους κινητού
εμφανίζεται το μενού της αφύπνισης. Υπάρχει ένα μοναδικό ξυπνητήρι και ήταν
προγραμματισμένο αν χτυπήσει στις δώδεκα παρά δέκα ακριβώς. Η ένταση είναι χαμηλωμένη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Τι ώρα πέφτετε συνήθως για ύπνο;»,
ρωτάει την κυρία Λεοντίδη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ξαπλώνουμε νωρίς και σηκωνόμαστε
εξίσου νωρίς». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης αρκέστηκε σε ένα γνέψιμο. Στο μυαλό του γυρίζει η σκέψη ότι αν όντως
είχε πει στον Λιγνάτη να είναι εδώ στις δώδεκα ακριβώς, τότε το ξυπνητήρι έχει
σκοπό ύπαρξης. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Μήπως θυμάστε τι ώρα ακούσατε να
συμβαίνουν όλα αυτά;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Η
Λένα Λεοντίδη κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. «Δεν είχα κανένα λόγο να κοιτάξω
τι ώρα ήταν».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">«Μια σκέψη κάνω, αλλά είστε βέβαιη
ότι δεν κατεβήκατε καθόλου πριν ακουστεί ο πυροβολισμός;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ναι, μάλιστα. Απολύτως βέβαιη».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Και ύστερα η κυρία Αδάμ ακούει την
μπαλκονόπορτα να ανοίγει και κάποιον να φεύγει μέσα στο σκοτάδι».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Εγώ άκουσα τα φύλλα σαν να τα
πατούσαν, σαν να τα παρέσερναν…», πετάχτηκε να διορθώσει η Μπέμπα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ναι, αλλά την μπαλκονόπορτα την
ακούσατε στα σίγουρα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ναι, ναι!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ενδιαφέρον!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης ζητάει την άδεια να ξεσκεπαστεί η σωρός. Προλαβαίνει τις αντιρρήσεις
του Δεμιράτου τονίζοντας ότι δεν θα αγγίξει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά του. Παρατηρεί
καλύτερα τη σωρό του άτυχου άνδρα. Πεσμένος με την πλάτη στο πάτωμα, το αίμα του
γύρω από το κεφάλι του έχει ποτίσει το χαλί. Ετοιμάζεται να σηκωθεί. Το μάτι
του κάτι πιάνει την τελευταία στιγμή. Το κοιτάζει από πιο κοντινή απόσταση. Κάνει
νόημα στον Δεμιράτο να πλησιάσει, αλλά όχι πολύ. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Έχω την εντύπωση ότι αυτό είναι…». Οι
δύο άντρες κοιτάζονται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Κρέας;», συμπληρώνουν με απορία
ταυτόχρονα την φράση του Ιορδάνη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Ο
Ιορδάνης σηκώνεται όρθιος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>«Ξέρω ποιος σκότωσε τον Θωμά
Λεοντίδη και που είναι κρυμμένο το όπλο!».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 144.0pt; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 28.0pt;">Συνεχίζεται</span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 372.0pt; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-35081558945791851152020-01-18T11:42:00.000+02:002020-01-19T11:19:53.202+02:00Είμαι πια δεκάξι…<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCKfBsUyhKUrfF77DgoYbOc_TI5vjt3L4XyfGC8gM96TLrbFoOFJiJPinKWZvF05NXwm_ygDqKGpqVStx-sKal4xNo3WpHBVr23d2kmf1eIW-4nm4FbVLFPUVWvfc6FjOlcFlqC6RRKYc/s1600/sad-maria--teenager-girl-irina-gromovaja.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="618" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCKfBsUyhKUrfF77DgoYbOc_TI5vjt3L4XyfGC8gM96TLrbFoOFJiJPinKWZvF05NXwm_ygDqKGpqVStx-sKal4xNo3WpHBVr23d2kmf1eIW-4nm4FbVLFPUVWvfc6FjOlcFlqC6RRKYc/s640/sad-maria--teenager-girl-irina-gromovaja.jpg" width="436" /></a></div>
Sad girl-teenager girl<br />
Paint by Irina Gromovaja<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τα κύματα αναπηδούσαν καθώς τα πόδια μου βυθίζονταν στην άμμο. Την ένιωθα ζεστή και λεπτή καθώς βυθιζόταν μέσα της η σάρκα μου. Μισόκλεισα τα μάτια μου ατενίζοντας τη θάλασσα και με το δάχτυλό μου ψαχούλεψα να βρω στον ορίζοντα κάποιο διερχόμενο πλεούμενο. Σηκώθηκα αργά, έβγαλα τις σαγιονάρες μου και περπάτησα αργά, κατά μήκος της ακτογραμμής. Πίσω μου άφηνα τα χνάρια από τα γυμνά μου πέλματα. Τα κύματα τα κάλυπταν σχεδόν αμέσως, σαν να πάσχιζαν να επαναφέρουν στην αρχική τους μορφή το φυσικό τοπίο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στιγμιαία, τη στιγμή δηλαδή που τα πόδια μου άγγιζαν το νερό, πετάχτηκα. Ήταν πολύ παγωμένο. Δοκίμασα ακόμα μια φορά, αυτή τη φορά αργά, πολύ αργά. Άγγιξα το τιρκουάζ υγρό. Καθώς το κρύο νερό κάλυπτε τους αστραγάλους μου, αναρίγησα και κοίταξα μακριά, στο βάθος τη θάλασσα. Μερικά πλεούμενα είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Μικρές βαρκούλες έπλεαν νωχελικά, παραδομένες στη απαλή πνοή του ανέμου και ο ήλιος, που εκείνη την ώρα μεσουρανούσε δυνατός, έριχνε αδίσταχτα τις ακτίνες του, κάνοντας το νερό να λαμπυρίζει. Ο πατέρας θα θύμωνε τόσο πολύ αυτή τη στιγμή, αν με έβρισκε στην παραλία αντί στο σπίτι να κάνω το νοικοκυριό, τις αγγαρείες και τα θελήματα που μου είχε απαιτήσει. Αναρωτιόμουν ποια τιμωρία θα είχε σκεφτεί να μου επιβάλλει αυτή τη φορά. Ίσως έναν δυνατό ξυλοδαρμό. Ένα ρίγος φόβου έκανε το κορμί μου να τρέμει. Έβγαλα αμέσως αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου. Δεν με ένοιαζε αυτό. Τώρα ήμουν εδώ, στη θάλασσα, και εκείνος δεν ήταν εδώ, να ωρύεται και να με καταριέται. Ήμουν μόνη και ελεύθερη για πρώτη φορά. Τα μάτια μου δεν μπορούσαν να δουν τίποτε άλλο πέρα από την θάλασσα που απλωνόταν μπροστά μου. Σαν να με είχε μαγέψει η ομορφιά της. Σαν να με αποπλάνησε η γαλήνη της. Η επίδραση που είχε πάνω μου η λάμψη που ακτινοβολούσε μαζί με την άμμο. Τελικά έμαθα ποιο είναι το μυστικό. Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Σύρθηκα μέσα της μέχρι τη μέση. Το παντελόνι και η μπλούζα μου βράχηκαν μεμιάς. Ένιωθα υπέροχα να απομακρύνομαι απ΄ το σπίτι μου. Μακάρι να βρισκόμουν εδώ συνεχώς. Ήξερα πως αν ο πατέρας με έβρισκε σε αυτή την κατάσταση, σίγουρα μια ισχυρότερη τιμωρία με περίμενε. «Δε βαριέσαι…», σκέφτηκα, καθώς έμπαινα όλο και πιο βαθιά. Το βαθύ μπλε της χρώμα με ρουφούσε δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν προλάβω να απομνημονεύσω τη στιγμή, άκουσα μια κραυγή. Μια γνώριμη, απαίσια, ανδρική φωνή. Πώς ήταν δυνατόν να είναι ο πατέρας; Δούλευε όπως πάντα ως αργά. Γύρισα προς τη στεριά και πάγωσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Μάρθα!», ούρλιαξε. «Πώς τόλμησες εσύ, βρομοθήλυκο, να παρακούσεις τις εντολές μου, να αφήσεις το σπίτι και να βρεθείς εδώ;». Οι αγριεμένες φωνές του τράβηξαν την προσοχή των κοντινών λουόμενων. Δίστασα. Έπρεπε να απαντήσω; Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, που νόμιζα πως θα σπάσει. Τα αφτιά μου βούιζαν. Ζύγισα στα γρήγορα τις επιλογές που είχα. Θα μπορούσα να κολυμπήσω ως την ακτή και να δεχτώ την τιμωρία μου. Ταπείνωση. Ήμουν δεκαέξι πια. Το κορμί μου σείστηκε ξανά. Θα μπορούσα να τον αγνοήσω και να κολυμπήσω μακριά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αφέθηκα. Για πρώτη φορά. Αφέθηκα και άφησα τη θάλασσα και το απαλό αεράκι να με παρασύρουν όπως έκαναν με τις μικρές βαρκούλες. Να με παρασύρουν. Δεν ξέρω για πού, μα σίγουρα κάπου μακριά από εδώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
20 Νοεμβρίου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αφιερωμένο στην παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα των παιδιών.</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-8927529236269839442019-12-09T14:31:00.003+02:002019-12-09T14:31:51.479+02:00Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2020<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibMHndFqLHy888p5cdee7AJVbKIDsMZFeOKjnmB1EWJuSrhLeMNWJp6MnHqIfr3JmZKDNElXgVb4nleCdhesSzLWoxbijDXRPJ-4p1F-Dxlci_CB8ZbRnzNBYjaBQvUtAgpQnJ0ma4F70/s1600/FB_IMG_1574606536463.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="698" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibMHndFqLHy888p5cdee7AJVbKIDsMZFeOKjnmB1EWJuSrhLeMNWJp6MnHqIfr3JmZKDNElXgVb4nleCdhesSzLWoxbijDXRPJ-4p1F-Dxlci_CB8ZbRnzNBYjaBQvUtAgpQnJ0ma4F70/s640/FB_IMG_1574606536463.jpg" width="436" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
ΕΦΤΑΣΕ και φέτος!</div>
<br />
2015,2016 2018,2020: τέσσερις χρονιές μία δική μου συμμετοχή συμπεριλαμβάνεται σε μια πανέμορφη, προσεγμένη,συλλογική δουλειά!<br />
<br />
Φέτος το "Καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2020" είναι αφιερωμένο στον Αντώνη Σαμαράκη,ιδιαίτερης σημασίας για μένα πεζογράφο,καθώς με το έργο του "Ζητείται ελπίς" πήρα μέρος στον πρώτο μου λογοτεχνικό διαγωνισμό,ενώ ήμουν ακόμα μαθήτρια λυκείου.<br />
<br />
Η φετινή μου συμμετοχή στη σελίδα 85.<br />
Κάθε συμμετοχή αξίζει την προσοχή σας!!!<br />
<br />
<br />
Καλή ανάγνωση!!!!<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a href="https://tovivlio.net/%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b5%cf%87%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b7%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b9%ce%bf-2020/" target="_blank">https://tovivlio.net/%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b5%cf%87%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b7%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b9%ce%bf-2020/</a></div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-14383122445450071792019-08-07T15:23:00.000+03:002019-08-07T15:23:13.502+03:00Φυγή.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyXY3FDaooufxL1IxRwwVQkp88yijCgRpHGP0J-kqYMgP3CDctory17OvzwCHQWEZ3aZ7PcQ8GtMWsVkvB5kM34gtqD9J-rU9n12VcyO5699i9ARTBZKwMuFBRhD1kKDdcsJKLypHzXPU/s1600/TaylorMarieMcCormick08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="681" data-original-width="680" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyXY3FDaooufxL1IxRwwVQkp88yijCgRpHGP0J-kqYMgP3CDctory17OvzwCHQWEZ3aZ7PcQ8GtMWsVkvB5kM34gtqD9J-rU9n12VcyO5699i9ARTBZKwMuFBRhD1kKDdcsJKLypHzXPU/s400/TaylorMarieMcCormick08.jpg" width="398" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Πηγή φωτογραφίας: <a href="https://www.google.com/imgres?imgurl=https%3A%2F%2Fwww.diaforetiko.gr%2Fwp-content%2Fuploads%2F2015%2F09%2FTaylorMarieMcCormick08.jpg&imgrefurl=https%3A%2F%2Fwww.diaforetiko.gr%2Fpaulo-coelho-an-kati-ekane-ton-kiklo-tou-afise-to-na-figi%2F&docid=gO8VVPJBH7V5TM&tbnid=O2OrsIPLhy6VNM%3A&vet=10ahUKEwi3-uTk3fDjAhUytHEKHfe5DKQQMwhJKAcwBw..i&w=680&h=681&bih=657&biw=1366&q=%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%AE&ved=0ahUKEwi3-uTk3fDjAhUytHEKHfe5DKQQMwhJKAcwBw&iact=mrc&uact=8">https://www.google.com/imgres?imgurl=https%3A%2F%2Fwww.diaforetiko.gr%2Fwp-content%2Fuploads%2F2015%2F09%2FTaylorMarieMcCormick08.jpg&imgrefurl=https%3A%2F%2Fwww.diaforetiko.gr%2Fpaulo-coelho-an-kati-ekane-ton-kiklo-tou-afise-to-na-figi%2F&docid=gO8VVPJBH7V5TM&tbnid=O2OrsIPLhy6VNM%3A&vet=10ahUKEwi3-uTk3fDjAhUytHEKHfe5DKQQMwhJKAcwBw..i&w=680&h=681&bih=657&biw=1366&q=%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%AE&ved=0ahUKEwi3-uTk3fDjAhUytHEKHfe5DKQQMwhJKAcwBw&iact=mrc&uact=8</a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Άκου, τη θέλεις αυτή την
απελευθέρωση.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Πώς να ξεφορτωθείς αλλιώς τ΄ αγκάθι
απ΄ την καρδιά;<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Αυτή τη σουβλιά στα σωθικά.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Ενοχή και αθωότητα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Κατάρα και ευχή.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Σκέψεις και συναισθήματα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Μόνο μιλώντας γι΄ αυτά δεν σου
φτάνει, δεν σου αρκεί.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Και τότε η τέχνη γίνεται το
κλειδί <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">που σου ελευθερώνει τους δαίμονες.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Αθόρυβοι για τους άλλους, μα στο
κεφάλι σου εκκωφαντικοί.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Η καρδιά σου που παραδίδεται στον
καμβά,<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">αποτυπώνεται,<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">μα πάλι δεν τολμάς να ομολογήσεις
όλη την ιστορία.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Συνταιριάζεις τα χρώματα και τότε
φανερώνονται οι ουλές της.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Βήματα μπρος και βήματα πίσω. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Και πάλι μπροστά. Και σκορπίζεται
από πάνω σου η αρνητική ενέργεια.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Το τραγούδι ηχεί δυνατό στο κεφάλι
σου.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Ξεμακραίνεις για λίγο από τον κόσμο
μας.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Τραγουδάς δυνατά, μα το πάθος της
φωνής σου λίγο μόνο απ΄ τα συναισθήματα σου εκφράζει.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Παλεύοντας να ταιριάξεις τους
<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">στίχους με τον ρυθμό.</span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Απόλυτα σε εκφράζει τώρα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Γράφεις μόνο για τα μισά
συναισθήματα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Η πένα σου φλέγεται βυθισμένη η μισή στην κόλαση.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Και αν δεν βρει τον ρυθμό της, δεν
πειράζει,<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">το χαρτί σου θα καταλήξει στις
στάχτες.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Και πάμε πάλι απ΄ την αρχή.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Θυμήσου, ποτέ να μη λες όλη την
ιστορία.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Κάποιοι δεν θα καταλάβουν.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Κάποιοι ίσως και να μη θέλουν.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<br />
<br />
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-22586275142375761832019-08-02T15:32:00.000+03:002019-08-03T10:29:38.383+03:00Ήλιος και θάλασσα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOq0UydEuEc9pbEkjdAvhvNkGbRCMRUrjm5OZBdneqaxyZhwxucgccKNdxd-anRZK-8g5WV7x35ZyrZDRR7jifbbtUF04cC0SuiLvI2uyVK3F5haykdexcaPob3MNr8xra_3_Bt82qEz8/s1600/20180829_195932.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="530" data-original-width="1600" height="104" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOq0UydEuEc9pbEkjdAvhvNkGbRCMRUrjm5OZBdneqaxyZhwxucgccKNdxd-anRZK-8g5WV7x35ZyrZDRR7jifbbtUF04cC0SuiLvI2uyVK3F5haykdexcaPob3MNr8xra_3_Bt82qEz8/s320/20180829_195932.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Φώτο: Πηγάδια Καρπάθου, Αύγουστος 2018<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Θάλασσα ηλιολουσμένη.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Ευλογημένο μέρος για να βρίσκεσαι .</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Τα κύματα αβρά να χτυπούν πάνω στην άμμο.</span><br />
<span style="font-size: large;">Βότσαλα και κοχύλια τυλιγμένα με φύκια.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Όπως ένα παιδί παιχνιδιάρικο</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">δραστήρια σε κάθε στιγμή της ημέρας.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Φρέσκος,αλμυρός αέρας.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Δροσερό αεράκι,απομεσήμερο και άμμος απαλή.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Ήρεμη σαν την ερημιά τα μεσάνυχτα</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">γαλήνια να κυματίζει,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">συγχορδία με τις αναπνοές που προκαλεί η μεσημβρινή σιέστα.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Αιώνια ειρήνη στα βάθη του υγρού ζαφειριού.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Ευτυχία είναι η ησυχία της ηρεμίας.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Τα νερά καθρεφτίζουν τον ήλιο στο λυκόφως.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Ένα γρύλισμα και ένα θυμωμένο βουητό.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Ξεσπά,και καταπίνει τους ξύλινους εχθρούς στην επιφάνειά της.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Οργή που μεγαλώνει,κύματα που λυσσάνε και σκορπίζονται.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Ο θόρυβος τρυπά τον ουρανό με κεραυνούς.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Ήρεμη ξανά.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Το φεγγάρι να κρέμεται πάνω απ΄ το κεφάλι μου</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">με τα μυριάδες αστέρια βουβή συντροφιά τριγύρω.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Τώρα τα φεγγαροφωτισμένα νερά κινούνται νωχελικά</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">παραδομένα στη μοίρα τους.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Και γω εδώ, κολλημένη, να γράφω στίχους για κείνη.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Να παίρνει μακριά τη φορτωμένη σκέψη μου</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">σαν ένας απρόσεκτος ναύτης που καθαρίζει το κατάστρωμα.</span></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-66308625922494689792019-01-17T12:13:00.000+02:002019-08-18T10:15:47.165+03:00Ο φάρος: Η μοναξιά του φαροφύλακα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ2kVPFuDjVK9AV-iR_IDDDnlKSwK9xF0c5Up4LMHuwXQv3RDuXtrOjef8UtGI72x6jD9MGjHxKGFxZilp8WogOMjDstYZ1dfSv1OLKj-buzNt6VaVcGJNAqtWxUXNwd8EXs-b5FDjY_w/s1600/FB_IMG_1547034416820.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="720" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ2kVPFuDjVK9AV-iR_IDDDnlKSwK9xF0c5Up4LMHuwXQv3RDuXtrOjef8UtGI72x6jD9MGjHxKGFxZilp8WogOMjDstYZ1dfSv1OLKj-buzNt6VaVcGJNAqtWxUXNwd8EXs-b5FDjY_w/s320/FB_IMG_1547034416820.jpg" width="256" /></a></div>
<br />
Φωτογραφία: Νίκος Κυριακόπουλος<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από το μπαλκονάκι του φάρου στο οποίο κατοικεί λίγο περισσότερο από μισό αιώνα, μπορεί να δει πολλά μίλια μακρυά την ανοιχτή θάλασσα. Ένα σκαλοπάτι πριν τα ενενήντα, κι όμως η όρασή του δεν τον έχει προδώσει. Μπροστά απ' τα ρυτιδωμένα μάτια του έχουν περάσει οι μεγαλύτερες θηριωδίες αυτού του κόσμου, κι όμως εκείνα επιμένουν να του υπενθυμίζουν πως αυτός ο κόσμος έχει μυριάδες ομορφιές που αξίζει να δει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα κύματα θρυμματίζονται καθώς παραδομένα στη λύσσα του αέρα χτυπούν με δύναμη στα βράχια, δυο-τρεις γλάροι κρώζουν και πετούν ατρόμητα ανάμεσά τους, προσπαθώντας να αρπάξουν τα ψάρια που πετάγονται και ξαναπέφτουν στα ταραγμένα νερά. Πιάνει τα κιάλια του και σκανάρει αργά και προσεκτικά τον ορίζοντα, ελπίζοντας να δει κάποιο πλεούμενο, μικρό ή πιο μεγάλο δεν έχει σημασία, βάρκες τολμηρών ψαράδων, μα τίποτα δεν κινούνταν. Κατέβασε τα κιάλια του ίσως λιγάκι απογοητευμένος και κατέβηκε τα σκαλιά που τον οδηγούν στο εσωτερικό του φάρου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο εσωτερικός χώρος δεν είναι μεγάλος ούτε και κάτι το ιδιαίτερο όσο αφορά τον διάκοσμο και την διαρρύθμιση. Έτσι και αλλιώς το μόνο που αναζητούσε ήταν ένα ήσυχο μέρος να περάσει τα χρόνια του. Δική του επιλογή να αφήσει τον κόσμο και να απομονωθεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το μικρό καθιστικό ενωνόταν με μια υποτυπώδης εξίσου μικρή κουζίνα μια παλιά τηλεόραση που ποτέ δεν δούλεψε-όχι ότι τον ενοχλούσε αυτό- , ένας πολυκαιρισμένος καναπές στη μια πλευρά του τζακιού, ένα κρεβάτι και οι σκάλες που οδηγούν στο δωμάτιο όπου χειρίζεται το φως του φάρου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στα πενηνταδύο χρόνια που ζει μέσα σ' αυτόν τον φάρο, η μόνη επαφή που έχει με τον έξω κόσμο είναι το ραδιοφωνάκι που έχει στην κουζίνα, ο ασύρματος σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και ο καπετάνιος του μικρού καραβιού που του φέρνει τις προμήθειες σε φαγητό και ό,τι άλλο χρειαστεί κάθε τρεις μήνες. Ο καπετάνιος του είναι ένας πρόσχαρος ασπρομάλλης με κατακόκκινα μάγουλα άντρας γύρω στα εβδομηνταπέντε. Κάποτε υπήρξε ναυτικός. Τώρα πια που οι δυνάμεις του τον έχουν σχεδόν εγκαταλείψει μεταφέρει τις προμήθειες. Είναι η μόνη του παρηγοριά για να μη μαραζώσει μακριά απ' τη θάλασσα. Κάθε φορά που έρχεται κάθονται με τις ώρες οι δυο τους και συζητάνε. Και κάθε φορά θα του διηγηθεί και από μια ιστορία, μια περιπέτεια που έζησε σε κάποια μακρινή θάλασσα. Και όταν έρθει η ώρα να φύγει ξανά, τότε ανεβαίνει στο μπαλκόνι του φάρου και τον χαιρετά μέχρι που φαίνεται πια σαν μια μικρή κουκκίδα στον ορίζοντα. Πόσες και πόσες φορές του έχει ζητήσει να βγει στη στεριά, μα ο μπάρμπα-Νικόλας δεν τον έχει ακούσει ως τώρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι μέρες του πάνω στον φάρο είναι σχεδόν ίδιες η μία με την άλλη. Τη μια θα χαζεύει με τα κιάλια του τον ορίζοντα, ψάχνοντας για πλεούμενα ή οτιδήποτε του τραβήξει την προσοχή. Την άλλη θα κοιτάζει εξονυχιστικά το τεράστιο τζάμι του φάρου να δει αν είναι καθαρό και αν όλα λειτουργούν σωστά. Τις νύχτες του συνήθως τις περνάει γράφοντας αναφορές και ακούγοντας τα δελτία καιρού στο ραδιοφωνάκι. Άλλοτε πάλι θα διαβάζει κάποιο βιβλίο ή θα φέρνει στο νου του τις περιπέτειες του καπετάνιου, προσπαθώντας να τον φανταστεί να επιβιώνει κόντρα σ' αυτές, ενώ το βουητό του φάρου σκίζει τη σιωπή και το λαμπερό φως του σκορπίζεται στη σκοτεινή θάλασσα. Δεν είναι λίγες οι φορές που τις ημέρες κάνουν την εμφάνισή τους δελφίνια. Τότε αφήνει για λίγο την περιποίηση του μικρού, καλά φραγμένου και προστατευμένου κήπου που έχει φτιάξει και τα χαζεύει να κάνουν τα παιχνιδίσματα τους με το νερό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η σημερινή μέρα κυλούσε με θυελλώδης ανέμους και τη θάλασσα ανταριασμένη. Καθισμένος στο μικρό καθιστικό, ακούει έναν δυνατό κρότο. Χαμηλώνει την ένταση του Ραδιοφώνου και βγαίνει έξω να δει τι έχει συμβεί. Προς έκπληξή του στα βράχια κάτω από τον φάρο έχει προσκρούσει μια βάρκα και ένας άντρας που τουλάχιστον φαινόταν σώος και αβλαβής κουνούσε τα χέρια σε ένδειξη ότι όλα είναι καλά και κατευθύνεται στα βράχια για να σκαρφαλώσει. Είναι ένας άνδρας νεαρής ηλικίας που τον χαιρετά ενώ έχει ήδη διανύσει την μισή διαδρομή προς τα πάνω. Φτάνει στην κορυφή και του εξηγεί πως δεν υπολόγισε σωστά το βάθος με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στα βράχια. Με μια γρήγορη ματιά φάνηκε πως η βάρκα έχει πάθει αρκετή ζημιά έτσι ώστε να μπορεί να ξαναβγεί στο νερό. Τον καλεί αμέσως μέσα. Του προσφέρει στεγνά και ζεστά ρούχα και ετοιμάζει ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Αμέσως πιάνει τον ασύρματο και ενημερώνει για την κατάσταση. Ξέρει πολύ καλά πώς είναι να περιμένεις νέα για κάποιον που λείπει. Τα σύννεφα πύκνωσαν πλέον για τα καλά και έχουν κατέβει τόσο χαμηλά που μοιάζουν έτοιμα να αγγίξουν τον φάρο. Η ένταση του ανέμου αυξήθηκε και η καταιγίδα είναι προ των πυλών. Η πόρτα του φάρου με μια ισχυρή ριπή ανέμου ανοίγει διάπλατα και οι δύο άνδρες σηκώθηκαν για να την κλείσουν. Τα σχεδόν ενενήντα χρόνια του ηττήθηκαν από τα σαράντα του ξαφνικού επισκέπτη που πρόλαβε και την έκλεισε. Του εξηγεί πώς έφτασε ως εδώ. Η βροχή άρχισε να πέφτει δυνατή και ο γερο-φαροφύλακας πιάνει να σκαλίζει τη φωτιά για να τη ζωντανέψει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έφτανε πια απόγευμα. Η ώρα είχε περάσει τόσο γρήγορα με παρέα και κουβέντα. Φτιάχνει και για τους δύο τους από ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι. Συνεχίζουν την κουβέντα τους. Ο καιρός έξω τους μήνυσε πώς μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να διασχίσει τη θάλασσα αυτή την ώρα οπότε η διανυκτέρευση του νεαρού άνδρα ήταν πια μονόδρομος, κάτι που τους επιβεβαίωσε λίγα λεπτά αργότερα η φωνή μέσα απ'τον ασύρματο. Ο νεαρός άνδρας δεν φάνηκε να ενοχλήθηκε με αυτή την εξέλιξη. Το νεαρό της ηλικίας του τον έκανε να το δει όλο αυτό σαν μια εμπειρία. Ποτέ ξανά δεν είχε μείνει σε φάρο. Ήταν ευκαιρία λοιπόν να δει πώς λειτουργεί όλο αυτό το σύστημα. Μα ούτε και ο μπάρμπα-Νικόλας δυσανασχέτησε. Καλή ήταν που και που μια συντροφιά. Ανεβαίνουν τα σκαλιά και μπαίνουν στο μικρό δωμάτιο όπου θα ο φαροφύλακας θέτει σε λειτουργία τον φάρο. Το φως ανάβει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πίσω στο καθιστικό οι δύο τους φτιάχνουν ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι για τον φιλοξενούμενο κοντά στο τζάκι. Η καταιγίδα γύρω τους ήταν σε εξέλιξη, μα μέσα στον φάρο είναι τόσο ζεστά που δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος τι συμβαίνει έξω. Κατά τα μεσάνυχτα αποφασίζουν να πάνε για ύπνο με τη φωτιά να σιγοκαίει χαρίζοντας ένα γλυκό ροδοκόκκινο χρώμα στο χώρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το επόμενο πρωί, δεν θυμίζει σε τίποτα την χτεσινή ημέρα. Ένας λαμπρός ήλιος απλώνεται στον πεντακάθαρο από σύννεφα ουρανό και η θάλασσα απλώνεται γαλήνια. Ανεβαίνουν και οι οι δύο τους πάνω να σβήσουν τον φάρο. Ατενίζουν τον ορίζοντα. Ακόμα και στον γέρο φαροφύλακα φαίνεται απίστευτη η τόση γαλήνη. Η ενημέρωση από την ακτοφυλακή ήρθε την ώρα που έπαιρναν το πρωινό τους πάνω στο μπαλονάκι. Ο γεράκος ρίχνει μια ματιά στον αυτοσχέδιο κηπάκο του. Έστεκε ακόμα εκεί αγέρωχος, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Χαμογέλασε ανακουφισμένος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι διασώστες έφτασαν και ο νεαρός άνδρας επιβιβάζεται ασφαλής πλέον στο σκάφος τους. Του πρότεινε να πάρει την απόφαση και να βγει απ τον φάρο. Ο φαροφύλακας του έγνεψε. Φεύγοντας το σκάφος, κατάλαβε πόσο μοναδική ήταν η ζωή του εδώ πάνω στον φάρο. Του άρεσε να βλέπει που και που ανθρώπους,μα προτιμούσε τη μοναξιά. Για κείνον είναι κάτι σαν τελετουργικό. Κάθε φορά που ανάβει τον φάρο, το κάνει με ευλάβεια. Οι φάροι έχουν ταυτιστεί με το φως,με την ελπίδα. Ακόμα και τα πιο άγρια κύματα δεν καταφέρνουν ποτέ να τους γκρεμίσουν. Ένας ναυτικός θα σου πει με σιγουριά πως είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς άλλος τη λύτρωση που νιώθουν όταν μέσα στα σκοτάδια και την αγριεμένη θάλασσα αντικρίζεις το φως τους....</div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0Ρέθυμνο 741 00, Ελλάδα35.3643615 24.48215519999996635.312566000000004 24.401474199999967 35.416157 24.562836199999964tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-54106097586390589272018-12-25T18:56:00.002+02:002022-04-05T23:19:20.110+03:00Η διάσωση των Χριστουγέννων <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfTEfugwtfMEsZLx6lcm1lq970NUkO8-MC6qyaYdF6pfp6enkTtHouQFmk5znXM3hxz0T5wLWoNlq5nH7Z_XyNh8eZE_alSZxKDfyXgjW6gmRdGuXBR5kSli4xhXFy8WwqEnp-K6NGfrA/s1600/ai-vassilis-elkithro-ouranos-660.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="708" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfTEfugwtfMEsZLx6lcm1lq970NUkO8-MC6qyaYdF6pfp6enkTtHouQFmk5znXM3hxz0T5wLWoNlq5nH7Z_XyNh8eZE_alSZxKDfyXgjW6gmRdGuXBR5kSli4xhXFy8WwqEnp-K6NGfrA/s400/ai-vassilis-elkithro-ouranos-660.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το χιόνι για άλλη μια φορά είχε καλύψει τα πάντα. Όμως ο Άγιος Βασίλης και τα ξωτικά του πιστοί κάθε χρόνο αιώνες τώρα στη δουλειά τους, εργάζονταν πυρετωδώς για να τελειώσουν την κατασκευή και συσκευασία των δώρων που ζήτησαν τα παιδάκια σε όλον τον κόσμο. Γράμματα με λίστες σωρό απ΄τα παιδιά απ΄ άκρη σ΄άκρη της γέμισαν ξανά το τεράστιο-ίσα με ένα οικοδομικό τετράγωνο-κόκκινο γραμματοκιβώτιο του πιο λατρεμένου αγίου. Το παιχνιδοεργαστήριο του λοιπόν αυτή την ώρα είναι γεμάτο από σκόρπια γράμματα, άλλα ήδη ανοιγμένα και διαβασμένα και άλλα ακόμα κλειστά, από λογιών-λογιών παιχνίδια που κατασκευάστηκαν για τα παιδιά: ποδήλατα, κούκλες, αμαξάκια και ό,τι άλλο η φαντασία των παιδιών μαγείρεψε και η καρδιά τους λαχτάρησε, από εκατοντάδες ξωτικά που τυλίγουν τα δώρα και γεμίζουν τις σακούλες. Και όσο περνά η ώρα, τόσο αυξάνεται η χαρά και η προσμονή για όλους. Η χριστουγεννιάτικη μελωδία που ντύνει ευχάριστα την όλη ατμόσφαιρα, κρατάει τη ζωντάνια στα ύψη και τα ξωτικά ευδιάθετα. Η Βασιλίνα, η πιστή σύζυγος του Άη Βασίλη μαζί με την βοηθό της την Μαίρη ψήνουν ολημερίς λαχταριστά φαγητά και γλυκά και όλο το παιχνιδοεργοστάσιο μοσχοβολά! Αυτή τη χρονιά, όπως και εκατοντάδες άλλες χρονιές πριν απ΄αυτή, ο Άγιος Βασίλης ελέγχει δύο φορές τη λίστα του για να σιγουρευτεί πως κανένα μα κανένα παιδάκι δεν θα ξεχαστεί και φέτος. Το βιβλίο και το πάζλ του Μανώλη, η κούκλα της Εμμανουέλλας εκείνη με τη μακριά, ξανθιά πλεξούδα και το ροζ καρό φορεματάκι και τα λευκά παπούτσια, μπαίνουν προσεκτικά στον σάκο. Σειρά έχουν το κόκκινο πυροσβεστικό όχημα που ζήτησε ο Πέτρος, το τρένο του Σεραφείμ, τα κουζινικά της Ελισσώς, η κούκλα-μωρό της Κωνσταντίνας και φυσικά το ποδήλατο που ζήτησε στο γράμμα της για τον δίδυμο αδερφό της τον Βασίλη, τονίζοντας στον Άγιο Βασίλη πως αν τύχει και του διαφύγει, θα έχει να κάνει μαζί της. Αυτά και άλλα πολλά μπαίνουν στον κόκκινο σάκο, κάνοντάς τον να μοιάζει έτοιμος να εκραγεί.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και ο άγιος επισκέπτεται ξανά τον στάβλο όπου ξεκουράζονται οι αγαπημένοι του τάρανδοι. Τους δίνει από το καλύτερο σιτάρι της χρονιάς, πολλά κατακόκκινα μήλα-λαχταριστό γεύμα που ξετρελαίνονται να τρώνε- και φυσικά πολύ νερό για να ξεδιψάσουν. Τους ταράνδους του τους αγαπάει πολύ και τους φροντίζει ακούραστα όλον τον χρόνο, καθώς μ΄αυτούς θα ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο, μοιράζοντας τα δώρα στα παιδιά. Πρώτα πλησιάζει τον Ρούντολφ-τον πιο αγαπημένο του ανάμεσα στους ταράνδους-ο οποίος φαίνεται να είναι μελαγχολικός και πεσμένος. Η μύτη του που συνήθιζε να είναι κατακόκκινη και λαμπερή, τώρα έχει πάρει το χρώμα του κεχριμπαριού, πορτοκαλί και είναι θαμπή, θολή. Ακόμα και όταν του γέμισε το παχνί του με φαγητό, εκείνος κούνησε άκεφα το κεφάλι του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Άγιε…», του είπε χαμηλόφωνα. «Νομίζω πως είμαι άααααα…ψοοουυυ».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ω, μικρέ μου», είπε ξεφυσώντας ο Άγιος Βασίλης. «Ελπίζω να νιώσεις καλύτερα σύντομα, διαφορετικά δεν θα μπορέσεις να μας ακολουθήσεις στο ταξίδι φέτος. Φάε πολύ και ξεκουράσου καλά. Θα έρθω ξανά αργότερα να δω πώς είσαι».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Ρούντολφ χαμήλωσε το κεφάλι στο έδαφος. Καθώς ο Άγιος πλησιάζει προς τον Τολμηρό, ακούει ένα βροντερό φτέρνισμα και ένα πνιγερό βήχα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Τολμηρέ, εσύ ήσουν αυτός; Μη μου πεις ότι αρρωσταίνεις και εσύ…», είπε φοβερά αναστατωμένος. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Τολμηρός κούνησε το κεφάλι του επιβεβαιώνοντας τις υποψίες του Άγιου Βασίλη.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Πολύ φοβάμαι πως όλοι μας είμαστε άρρωστοι. Η Βροντή πριν φτερνίστηκε τόσο δυνατά που κόντεψαν να ξεριζωθούν τα μικρά της κέρατα».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Άγιος Βασίλης που τόσο φροντίζει την ομάδα του να είναι δυνατή και υγιής, τώρα την βλέπει άρρωστη και ταλαιπωρημένη και δεν ξέρει τι να κάνει. Αμέσως του έρχεται στο μυαλό μια καταπληκτική ιδέα. Παίρνει τηλέφωνο τον Σάινι Ούπατρι. Οι δυο τους μαζί ίδρυσαν αυτό το καταπληκτικό χωριό. Ο Σάινι γνωρίζει έναν καταπληκτικό κτηνίατρο, όμως μένει στην άλλη άκρη του Βόρειου πόλου. Τα λόγια όμως του Σάινι τον έπεισαν να έρθει και να βοηθήσει τους ταράνδους του Άη Βασίλη που υποφέρουν. Ευτυχώς οι ώρες αναμονής ώσπου να διασχίσει ο γιατρός όλο το Βόρειο πόλο πέρασαν γρήγορα και στις πύλες του χωριού τον υποδέχτηκε με χαρά ο Πέππερ Μίνστιχ, ο πιστός φρουρός του μυστικού περάσματος για το χωριό του Άη Βασίλη, ο οποίος τον μετέφερε γρήγορα στον στάβλο. Ο διάσημος κτηνίατρος αφού έβγαλε όλα τα ιατρικά εργαλεία του, εξέτασε έναν-έναν προσεκτικά όλους τους ταράνδους. Τους ακροάστηκε με το στηθοσκόπιο, ζητώντας τους να πάρουν βαθιές ανάσες, ξεφυσώντας ύστερα τον αέρα και ρίχνοντας φως με τον μικροσκοπικό φακό του στα τεράστια αυτιά τους. Ο Άγιος Βασίλης περίμενε υπομονετικά και χωρίς να μιλά, τον γιατρό να τελειώσει την εξέταση, που εκείνη την ώρα κατέγραφε τον πυρετό τους και έλεγχε τις μυτούλες τους. Μόλις τελείωσε, πλησίασε σοβαρός το ηλικιωμένο γενειοφόρο ξωτικό με τα κόκκινα ρούχα και τις μαύρες μπότες.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Λοιπόν, είναι αυτό που υποψιαζόμουν από την αρχή», του λέει και σταματάει για λίγο. «Οι τάρανδοί σου πάσχουν από ταρανδοϊωση».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Μα τα χίλια ξωτικά των Χριστουγέννων!», αναφώνησε ο Άγιος Βασίλης. «Μα τι σημαίνει αυτό, γιατρέ; Θα γίνουν καλά οι τάρανδοί μου; Πόσο σοβαρό είναι αυτό και τι μπορώ να κάνω εγώ;»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ηρέμισε, άγιε. Θα είναι μια χαρά. Απλά κόλλησαν τη γρίπη των ταράνδων. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα είναι καλά ως την Παραμονή των Χριστουγέννων για να μοιράσεις μαζί τους τα δώρα».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Άγιος Βασίλης απογοητευμένος χαμήλωσε το κεφάλι. Σκεπτικός χάιδευε την μακριά, λευκή γενειάδα του. Ευχαρίστησε τον γιατρό για την διάγνωση και τις συμβουλές του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Να βεβαιώνεσαι ότι πίνουν πολλά υγρά και ότι ξεκουράζονται αρκετά. Σε λίγες εβδομάδες θα είναι πάλι γεροί και δυνατοί σαν την βροχή».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο γιατρός είπε την τελευταία του κουβέντα και ανέβηκε στο έλκηθρο που θα τον γυρνούσε πίσω. Ο Άγιος γύρισε απογοητευμένος στο εργαστήριό του καθώς έπρεπε να πει τα δυσάρεστα νέα στους υπόλοιπους, στα ξωτικά και τη Βασιλίνα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Φοβάμαι πως είμαι αναγκασμένος να ακυρώσω τα Χριστούγεννα για φέτος. Χωρίς τους τάρανδους μου δεν έχω κανένα άλλο τρόπο να ταξιδέψω σε όλη τη Γη και να παραδώσω τα δώρα στα παιδιά», είπε και ένα δάκρυ κύλισε από τα γερασμένα, γκρίζα μάτια του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλα μαζί τα ξωτικά αναστέναξαν βαριά στο άκουσμα της είδησης για την κατάσταση των ταράνδων αλλά και της πρωτάκουστης απόφασης του Άγιου Βασίλη να ακυρώσει τα Χριστούγεννα. Ποτέ στα χιλιάδες χρόνια της ζωής τους δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο και τώρα δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Όλα μαζί ψιθύριζαν και κοιτούσαν με μάτια μελαγχολικά σαν το παιδί που του έπεσε η μπάλα παγωτό από το χωνάκι.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος τρόπος να παραδοθούν τα δέματα στα παιδιά», ακούστηκε η γλυκιά φωνή της Βασιλίνας που τόση ώρα στέκονταν σιωπηλή.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Θα μπορούσαμε να τα στείλουμε με το ταχυδρομείο ή να τα ρίξουμε με αλεξίπτωτα απ΄το αεροπλάνο¨, είπε με αφέλεια ο νάνος Χαζούλης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ωωωω, Χαζούλη χρησιμοποίησε το κεφάλι σου και για κάτι άλλο εκτός από το να ισορροπείς τους ώμους σου», απάντησε μουτρωμένος ο νάνος Γκρινιάρης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χμ, και επειδή απορείτε, ο Χαζούλης και ο Γκρινιάρης, ξέρετε οι γνωστοί, άφησαν το μικρό σπιτάκι τους που ζουν με τους άλλους 5 νάνους και δέχτηκαν να βοηθήσουν τον Άγιο Βασίλη και τα ξωτικά του καθώς φέτος τα γράμματα των παιδιών ξεπέρασαν κατά πολλές χιλιάδες τα γράμματα των περασμένων ετών.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Δεν βλέπω να μας λες και μια πιο σοφή ιδέα εξυπνάκια», του απάντησε ο Χαζούλης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ελάτε τώρα, σταματήστε», μπήκε στην μέση ο Άγιος Βασίλης. «Εκτιμώ την προσπάθεια του Χαζούλη να βρει μια λύση, όμως το ταχυδρομείο θα καθυστερήσει πολύ και η ρίψη από το αεροπλάνο δεν θα είναι ακριβής. Και μην ξεχνάμε ότι τα δώρα των παιδιών θα σπάσουν πέφτοντας από τόσο μεγάλο ύψος».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Είδες; Σου είπα ότι οι ιδέες σου είναι ανόητες», πετάχτηκε πάλι ο Γκρινιάρης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Άγιος Βασίλης ενοχλημένος από την συμπεριφορά του αυθάδη νάνου, χαμήλωσε με τον δείχτη του χεριού του τα γυαλιά απ΄την μύτη του και τον κοίταξε. Αν και δεν είπε ούτε μία λέξη, ο νάνος κατάλαβε ότι η συμπεριφορά του δεν άρμοζε ούτε σε αυτή αλλά ούτε και σε καμιά άλλη περίσταση. Αν συνέχιζε, λοιπόν, κινδύνευε να τιμωρηθεί μπαίνοντας στο δωμάτιο με τα παλιά χαλασμένα παιχνίδια μέχρι την Πρωτοχρονιά. Ήταν κάτι που γνώριζε απ΄όταν μπήκε στο χωριό του Άη Βασίλη.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Συγνώμη Άγιε Βασίλη, συγνώμη Χαζούλη», είπε ταπεινά και χαμηλόφωνα καθώς πλησίαζε διστακτικά τον πάγκο με τα φορτηγά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Το ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι μόνο μια λύση υπάρχει στο πρόβλημα και πως παρόλο που μισείς να το ζητήσεις, θα έσωζε τα φετινά Χριστούγεννα», ακούστηκε ξανά η γλυκιά φωνή της Βασιλίνας. Η πρότασή της συνοδεύτηκε από ένα απαλό χάδι στο ρυτιδιασμένο χέρι του πιο διάσημου ξωτικού.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Όχι, όχι και πάλι όχι! Δεν θα του ζητήσω ποτέ μα ποτέ βοήθεια», φώναξε ο Άγιος Βασίλης καθώς κατάλαβε τις προθέσεις της γυναίκας του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ώστε η περηφάνια σου είναι μεγαλύτερη από την αγάπη σου για τα παιδιά!», του απάντησε εκείνη και αυτή τη φορά ο τόνος και η χροιά της φωνής της δεν θύμιζε σε τίποτα την γλυκιά κυρία που ήταν μέχρι πριν λίγο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Βασιλίνα ποτέ πριν δεν είχε μιλήσει έτσι στον σύζυγό της και εκείνος τώρα την κοιτούσε έκπληκτος. Ήταν πάντα υποστηρικτική και του μιλούσε πάντα με τα πιο γλυκά λόγια(κάποιες φορές πιο γλυκά και απ΄τα γλυκά που έφταχνε). Τώρα όμως η επιπόλαιη και εγωιστική απόφασή του θα κατέστρεφε την πιο όμορφη στιγμή εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών σε όλον τον πλανήτη. Και κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να του επιτρέψει να συμβεί. Θα τον σταματούσε με κάθε τρόπο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Εεεεντάξει…», συμφώνησε απρόθυμα ο Άγιος Βασίλης. «Όμως δεν σου υπόσχομαι ότι θα βγει κάτι από αυτό. Ξέρεις πόσο εγωιστής άνθρωπος είναι», πρόσθεσε και ίσιωσε την φορεσιά του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Βασιλίνα χαμογέλασε πλατιά και ήρθε ξανά στο πρόσωπό της αυτή η γνώριμη γλύκα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήξερε ότι ο άντρας της είναι λιγουλάκι εγωιστής, μα ήξερε επίσης και πώς να του αλλάξει την γνώμη. Έτσι λοιπόν, χωρίς να χαθεί κι άλλος πολύτιμος χρόνος, ανέβηκε στο έλκηθρό του, εκείνο που έχει για τις καθημερινές δουλειές του, όχι αυτό που πετάει, και ξεκίνησε για το μέρος στο οποίο είχε να πατήσει περίπου έναν αιώνα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε λίγες ώρες η πόλη απλωνόταν μπροστά στο έλκηθρό του, ενώ ένα φωτεινό ουράνιο τόξο που ήταν χαραγμένο πάνω στον ουρανό την αγκάλιαζε σαν αψίδα. Το σπίτι δεν ήταν και δύσκολο να θυμηθεί που βρισκόταν και έτσι σε λίγα λεπτά βρισκόταν μπροστά στην είσοδο. Σήκωσε ψηλά το βλέμμα και χάζεψε το ψηλό, επιβλητικό κτήριο. Ίσιωσε την φορεσιά του, μάζεψε όσο κουράγιο μπορούσε να μαζέψει και χτύπησε αποφασιστικά το κουδούνι. Περίμενε υπομονετικά ώσπου κάποιος να εμφανιστεί στην πόρτα. Δεν περίμενε πολύ και η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Πίσω της στεκόταν ο Πέρπλ ντυμένος φυσικά την μωβ φορεσιά του, με το μωβ παλτό του τυλιγμένο με παχιά γούνα σε χρώμα-μα τι άλλο; ΜΩΒ!- και με μια βαριά χρυσή ζώνη να πιέζει την στρουμπουλή κοιλιά του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Γεια σου,Πέρπλ», ήταν το μόνο που είπε για να λάβει το ίδιο ως απάντηση, μόνο που συνοδευόταν από μια βαθιά εκπνοή.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και αφού τα δυο ξωτικά στεκόντουσαν εκεί αμίλητα, ακούνητα το ένα απέναντι στο άλλο κάνοντας τη στιγμή να μοιάζει με μια αιωνιότητα, ο Άγιος Βασίλης αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Λοιπόν, θα μου επιτρέψεις να περάσω ή θα με αφήσεις να σου πω όσα θέλω από εδώ;»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Εεεε,χμ χμ ναι…»απάντησε ο Πέρπλ αμήχανα και έκανε ένα βήμα πίσω για να επιτρέψει στον επισκέπτη του να περάσει με άνεση.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ποιος άνεμος σε έφερε μιας που είχαμε χρόνια να δούμε πατημασιά σου εδώ;», τον ρώτησε δείχνοντάς του ταυτόχρονα με την παλάμη του μια θέση στον καναπέ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ακριβώς εκατό χρόνια. Όμως μην παίρνεις θάρρος, Πέρπλ. Δεν θα βρισκόμουν εδώ αυτή τη στιγμή αν η Βασιλίνα δεν με παρακαλούσε τόσο».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ωωω, πώς είναι η ευγενική κυρία;», ρώτησε εύθυμα το ξωτικό που λάτρευε το μωβ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Από πότε σε ενδιαφέρει πώς είναι η κυρά μου;», τον ρώτησε ξερά ο Άγιος Βασίλης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έκανε πάλι να μιλήσει, μα δίστασε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ήρθα…», έκανε την αρχή. «Ήρθα για να ζητήσω τη βο…εμ, χμ…δηλαδή, ήρθα γιατί θέλω τη βο…εεεεμμ, αυτό που θέλω να πω είναι ότι ήρθα γιατί χρειάζομαι τη βο…ΜΑ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΕΞΗ!», κατέληξε ο Άγιος Βασίλης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Χμ ,μήπως η λέξη που χρειάζεσαι είναι βοήθεια;», είπε ο Πέρπλ προσπαθώντας να κρύψει ένα μικρό γελάκι. «Ήρθε ο διάσημος Άγιος Βασίλης ως εδώ να ζητήσει βοήθεια από τον παλιόφιλό του;», είπε ο Πέρπλ μη μπορώντας πλέον να συγκρατήσει τα γέλια του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Τώρα καταλαβαίνω πως όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος. Δεν έπρεπε να έχω έρθει εδώ σήμερα. Αν δεν ήταν τα εκατοντάδες παιδιά σ΄όλη τη Γη που θα απογοητευτούν, θα έκανα άλλον έναν αιώνα χωρίς να σε δω!», απάντησε πικραμένα ο Άγιος Βασίλης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Πέρπλ ξαφνικά σοβάρεψε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ω, έλα τώρα παλιόφιλε. Χτες πέρασε από εδώ ο γιατρός και με πληροφόρησε για την κατάσταση των ταράνδων σου. Ήξερα, λοιπόν, πως θα περνούσες. Λυπάμαι πολύ, φίλε».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ώστε λοιπόν γνωρίζεις για τους φτωχούς ταράνδους μου και πως δεν θα είναι σε θέση ως τα Χριστούγεννα να κάνουν το ταξίδι μου σ΄όλη τη Γη για να μοιράσω τα δώρα. Γι΄αυτό δεν απόρησες όταν με είδες στο κατώφλι σου», είπε με παράπονο ο Άγιος Βασίλης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Περπλ συμφώνησε σιωπηλά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Έτσι σκέφτηκα ότι ίσως θα μπορούσες να ξεχάσεις μια για πάντα ό,τι συνέβη και να με βοηθήσεις. Είσαι ο μόνος που μπορεί να το κάνει. Ξέρω ότι μπορείς».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Περπλ αφού το σκέφτηκε για λίγο του είπε: </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
« Είσαι πρόθυμος να παραδεχτείς ότι ήταν λάθος σου να με αποκαλέσεις γεροτσιγκούνη και πως δεν έχω καρδιά για να μπορέσω να μεταδώσω το καλό πνεύμα της ευχαριστιάς;»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Τα δυο γέρικα ξωτικά κάθονταν σιωπηλά. Ο Πέρπλ αφού είδε ότι δεν λάμβανε απάντηση, επανέλαβε την ερώτηση: « Είσαι πρόθυμος, Άγιε;»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Άγιος Βασίλης έσμιξε τα φρύδια και τα μικρά του μάτια σχεδόν χάθηκαν από κάτω τους. Ξαφνικά ένοιωσε βαριά τα γυαλιά πάνω στη μύτη του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Δεν θυμάμαι να τα είπα ακριβώς έτσι. Απλά ότι θα μπορούσες να είσαι πιο γενναιόδωρος».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ααα, όχι! Θυμάμαι τα λόγια σου καλά! Τώρα είσαι σε θέση να τα πάρεις όλα πίσω;».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Άγιος Βασίλης δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι κατά βάθος τότε είχε κάνει λάθος, μα για το καλό των Χριστουγέννων ήταν πρόθυμος να το κάνει. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κατάπιε την περηφάνια του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
« Εντάξει, λοιπόν, το παραδέχομαι. Ήταν λάθος μου να πω όλα αυτά που είπα για σένα. Σου ζητώ ειλικρινά συγνώμη».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Η συγνώμη σου γίνεται δεκτή. Και για να δεις ότι ο παλιόφιλός σου είναι σωστός και δίκαιος, σου ζητώ και εγώ συγνώμη που σου είπα ότι φαίνεσαι ανόητος φορώντας αυτά τα κατακόκκινα ρούχα και πηγαίνοντας πέρα δώθε και τρυπώνοντας τα βράδια από καμινάδες».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Τι; Δεν θυμάμαι ποτέ να μου είπες κάτι τέτοιο, Περπλ», απάντησε απορημένος ο Άγιος Βασίλης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Χα,χα,χα έχεις δίκιο φίλε μου. Στην πραγματικότητα το είπα στον δημοσιογράφο που μου πήρε συνέντευξη ρωτώντας με πως νιώθω που είχα, έχω, τέλος πάντων φίλο που αντιπροσωπεύει τα Χριστούγεννα».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Άγιος Βασίλης κούνησε τη μύτη του δεξιά-αριστερά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
« Θεωρώ πως μου άξιζε λιγάκι», είπε και έσκασαν και οι δυο στα γέλια.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Περπλ σηκώθηκε με δυσκολία από την αγαπημένη του πολυθρόνα και έκανε σήμα στον φίλο του να τον ακολουθήσει. Πλέον ήταν πάνω από δύο χιλιάδες ετών. Αν και ξωτικό, είχε αρχίσει πια να κουράζεται. Πλησίασε σε ένα ράφι που ήταν πάνω από το τζάκι του. Πήρε στα χέρια του ένα πολυκαιρισμένο μωβ, βελούδινο σακουλάκι και το έβαλε στα χέρια του Άγιου Βασίλη.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Απλά σκόρπισέ τη τριγύρω στο έλκηθρό σου και μια δυνατή και υγιής ομάδα ταράνδων θα εμφανιστεί έτοιμη να σε βοηθήσει να ολοκληρώσεις το ταξίδι σου. Πρόσεχε μόνο, να καταφέρεις να γυρίσεις πριν τα μεσάνυχτα και να προσγειωθείς ξανά, διαφορετικά οι τάρανδοι θα εξαφανιστούν και θα σε αφήσουν στον αέρα».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Άγιος Βασίλης ακούγοντας την τελευταία συμβουλή του Περπλ, τον κοίταξε παραξενεμένος. Ο Περπλ δεν κατάλαβε γιατί τον κοιτούσε τόσο παράξενα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Ω, όχι! Στάσου! Χα, χα, χα!, έσκασε στα γέλια μόλις κατάλαβε τι είχε πει και η στρογγυλή μωβ κοιλιά του έτρεμε σαν γιγάντιο ζελέ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Μάλλον μπερδεύτηκα με την κολοκύθα της Σταχτοπούτας! Χα, χα, χα! Εσύ θα πρέπει να έχεις προσγειωθεί πάνω στη Γη μέχρι το πρωί, πριν η πρώτη αχτίδα του ήλιου ακουμπήσει στη Γη!», είπε και έξυσε το κεφάλι του από αμηχανία.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έσκασαν και οι δυο τους στα γέλια. Μπορεί τα τόσα χρόνια μακροζωίας να τους έχουν κάνει πάνσοφους, όμως κάποιες πληροφορίες μπερδεύονται λιγάκι στο μυαλό τους. Ο Άγιος Βασίλης κράτησε σφιχτά στην χούφτα του το πολύτιμο δώρο και το έβαλε προσεκτικά στην εσωτερική τσέπη του παλτού του. Στάθηκε για ένα λεπτό και τα μάτια του γέμισαν με δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Πες στις νεράιδες σου ότι απόψε θα αφήσω κάτι γι αυτές. Όπως και για σένα, φυσικά, παλιέ, καλέ μου φίλε».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λέγοντας αυτό άνοιξε τα χέρια του και αγκάλιασε σφιχτά τον Πέρπλ. Ανέβηκε ξανά στο έλκηθρό του και διέσχισε την πόλη. Στο δρόμο για την επιστροφή στο Χωριό έκανε και μερικές φιγούρες, αφήνοντας τα χνάρια του. Γυρνώντας όλοι τον υποδέχτηκαν με χαρά και το χαμόγελό του έφερε ανακούφιση, πως όλα πήγαν καλά. Η Βασιλίνα ήταν τόσο περήφανη μετά από όσα της εκμυστηρεύτηκε ο καλοκάγαθος κοκκινοφόρος άνδρας που του σέρβιρε διπλή μερίδα απ τη λαχταριστή σούπα που ο ίδιος λάτρευε. Ο Άγιος Βασίλης την ρούφηξε στο λεπτό.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων ο Άγιος Βασίλης έκανε ακριβώς ότι του είχε πει ο Περπλ και έτσι, απ΄το πουθενά μία ομάδα δυνατών και υγιών τάρανδων έκανε την εμφάνισή της μπροστά από το έλκηθρό του, έτοιμη να τον μεταφέρει από σπίτι σε σπίτι απ άκρη σ άκρη στον πλανήτη. Έτσι λοιπόν, τα Χριστούγεννα σώθηκαν και μια παλιά φιλία αποκαταστάθηκε. Όσο για το πώς αρρώστησαν οι τάρανδοι του Άγιου Βασίλη, αυτό είναι είναι μια άλλη ιστορία, που θα την διηγηθούμε μια άλλη φορά.<o:p></o:p></div>
<div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-52090594792983065362018-12-15T16:09:00.001+02:002018-12-15T17:28:35.498+02:00Τ' αγκάθι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA7j99fiV-XOmKQYR7MfYdk2xeJPvxqfrY2jlrJXWJ1I_CAyaJsT2C3k-5FTEoJh83j09fyrbQrWQTXhvP6aLFB-YSc74qo13a2SHAAPWS-6S-uW0ewRBWTjiN54pCZ5Iqbd3JtVo0E1M/s1600/20181215_160651.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="250" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA7j99fiV-XOmKQYR7MfYdk2xeJPvxqfrY2jlrJXWJ1I_CAyaJsT2C3k-5FTEoJh83j09fyrbQrWQTXhvP6aLFB-YSc74qo13a2SHAAPWS-6S-uW0ewRBWTjiN54pCZ5Iqbd3JtVo0E1M/s400/20181215_160651.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Ποτέ δεν θα μπορέσει να με αγαπήσει.</div>
<div style="text-align: center;">
Είμαι τ’ αγκάθι και εκείνη το ρόδο,</div>
<div style="text-align: center;">
στα φύλλα ανάμεσα, ένα ψεγάδι. </div>
<div style="text-align: center;">
Μα αυτή είναι η ζωή μου και έτσι θα συνεχίσει. </div>
<div style="text-align: center;">
Ποτέ δεν θα μπορέσει να μ’ αντικρύσει. </div>
<div style="text-align: center;">
Εκείνη πάντα θα κοιτά τον ήλιο.</div>
<div style="text-align: center;">
Μα δεν μπορώ να τον μισήσω. </div>
<div style="text-align: center;">
Μ’ αυτόν αρχίζει η ζωή της.</div>
<div style="text-align: center;">
Όμως πάντα θα παραμεινω τ’ αγκάθι </div>
<div style="text-align: center;">
που θα προσέχει το ρόδο.</div>
<div style="text-align: center;">
Ντελικάτο και εύθραυστο.</div>
<div style="text-align: center;">
Και εκείνη ας μην το ξέρει.</div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-4980590261155584422018-12-03T16:47:00.000+02:002018-12-03T16:47:39.324+02:00Προσευχή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEittqFqQ_bhpHK5dn1uXIfmn9Qvh0PmvGHOsMUKmANROE5Vnl05ubxW8Fr0Kmjm8CipwDQPGnDC12kG9X2TNb1HoYjb1CkloiDzu6n1CZ_LwER53LUJz4Na0SiJLn9mnz8Lx3Fj_4WtAW0/s1600/5fa21cd9e0d2531a2f1dfdffbab46f70_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="443" data-original-width="620" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEittqFqQ_bhpHK5dn1uXIfmn9Qvh0PmvGHOsMUKmANROE5Vnl05ubxW8Fr0Kmjm8CipwDQPGnDC12kG9X2TNb1HoYjb1CkloiDzu6n1CZ_LwER53LUJz4Na0SiJLn9mnz8Lx3Fj_4WtAW0/s640/5fa21cd9e0d2531a2f1dfdffbab46f70_XL.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ήλιος χάνει για άλλη μια φορά την παρτίδα. Ρίχνει στα κλεφτά την τελευταία ματιά. Και το σκοτάδι παίρνει τον έλεγχο. Το άσπρο και το μαύρο γίνονται γκρι και τότε εσύ θυμάσαι την προσευχή. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η αυγή δεν έχει έρθει ακόμα και το σκοτάδι συνεχίζει να πέφτει πηκτό. Και μιας που το φως της καινούριας μέρας αργεί ακόμα να ξεχυθεί άπλετο σκορπίζοντας μακριά τα πνεύματα, την ώρα εκείνη που η νύχτα είναι πιο σκοτεινή, την προσευχή σου θυμάσαι ξανά να πεις. </div>
<div style="text-align: justify;">
Στο καθάριο φως της ημέρας όλα είναι πάντα όμορφα. Γιατί όσο διαφεντεύει αυτό, δεν υπάρχει σκοτάδι, φοβία, καημός. Και έτσι ξεχνάς τι είναι σημαντικό. Τότε που όλα είναι διάφανα και λουσμένα στο φως, υπάρχει ελπίδα, γαλήνη, γέλιο, ρυθμός. Κοιτάς τα λουλούδια, βλέπεις τα δέντρα μα ξεχνάς ποιος είναι ο δημιουργός. Όμως όταν το χρώμα σβήσει ξανά και γοργά ο ήλιος χαθεί, γκρίζο και μαύρο πέφτει μετά, και να προσευχηθείς θυμάσαι ξανά. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-89387225135552351772018-09-28T20:54:00.000+03:002018-11-04T07:20:44.567+02:00Βροχή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEIp3NaezRxVDgmzYL2dqPEXrNmKjh1JIEixpYNa_wGyjhrY9aiorTHX5Z1dgnoieIQPfKuxmIWwCJ1sG_TbIgIdV8pUsUcUOnMDmK6wYyMOKY0zZ3ZL6ZqdyvJwFsoX9jd99zieBBnw0/s1600/FB_IMG_1538130295407.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="770" data-original-width="550" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEIp3NaezRxVDgmzYL2dqPEXrNmKjh1JIEixpYNa_wGyjhrY9aiorTHX5Z1dgnoieIQPfKuxmIWwCJ1sG_TbIgIdV8pUsUcUOnMDmK6wYyMOKY0zZ3ZL6ZqdyvJwFsoX9jd99zieBBnw0/s640/FB_IMG_1538130295407.jpg" width="456" /></a></div>
<br />
<a href="https://youtu.be/egLiKCVTIwo" target="_blank">https://youtu.be/egLiKCVTIwo</a><br />
<br />
<br />
Κοίτα! Βροχή!<br />
Όμορφη,λυτρωτική μετά τη σκόνη και το λιοπύρι του καλοκαιριού.<br />
Στους δρόμους κυλά και στα στενά σοκάκια τρέχει,<br />
δίχως κανείς να μπορεί να τη σταματίσει.<br />
<br />
Άκου! Βροχή!<br />
Σαν οπλές αχαλίνωτων αλόγων έτσι όπως πέφτει με κρότο πάνω στις στέγες των σπιτιων.</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-86791078655282240452018-06-25T23:47:00.001+03:002018-06-25T23:49:48.758+03:00Ο αρλεκίνος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg6z2zguIrEtHYODHCWKkx2HpkTPTgEQaY-CeMeWFri4uQT9s60Pri5odscIaNsx6DYO2MZcseyGcpHon8SwJWxb8FPgRbleQd9ugu0eROmQOJLH8NUxrCDKKp6knlbv09_h_pfRp-O9Y/s1600/20180625_232738.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1026" data-original-width="770" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg6z2zguIrEtHYODHCWKkx2HpkTPTgEQaY-CeMeWFri4uQT9s60Pri5odscIaNsx6DYO2MZcseyGcpHon8SwJWxb8FPgRbleQd9ugu0eROmQOJLH8NUxrCDKKp6knlbv09_h_pfRp-O9Y/s400/20180625_232738.jpg" width="300" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Η σκηνή έχει στηθεί, </div>
<div style="text-align: center;">
το φως του προβολέα έχει ανάψει.</div>
<div style="text-align: center;">
Φωτίζει το λευκό πρόσωπό του.</div>
<div style="text-align: center;">
Σαν ηθοποιός σε τραγωδία, μόνος,</div>
<div style="text-align: center;">
έτοιμος να ερμηνεύσει μονολόγους.</div>
<div style="text-align: center;">
Σε αίθουσα κενή.</div>
<div style="text-align: center;">
Για μια αγάπη χαμένη, για φίλους απόντες.</div>
<div style="text-align: center;">
Άλλη μια φορά ντυμένος το κοστούμι του.</div>
<div style="text-align: center;">
Με το βλέμμα του ψηλά, σταθερό,</div>
<div style="text-align: center;">
παραμένει σιωπηλός.</div>
<div style="text-align: center;">
Στη σκέψη του τα λόγια τ΄ ανείπωτα.</div>
<div style="text-align: center;">
Δοσμένος στη μια και μοναδική του μούσα.</div>
<div style="text-align: center;">
Να παίρνει αξία μέσα από τη θύμησή της.</div>
<div style="text-align: center;">
Λόγια που του ψιθύρισε </div>
<div style="text-align: center;">
τότε που γυμνώθηκε μπροστά του, </div>
<div style="text-align: center;">
επιτρέποντας του να την κάνει δικιά του.</div>
<div style="text-align: center;">
Δε γράφει το κείμενο.</div>
<div style="text-align: center;">
Πάντα αυτοσχεδιάζει στη σκηνή. </div>
<div style="text-align: center;">
Λόγια αγάπης δεν προέκυψαν</div>
<div style="text-align: center;">
ποτέ μέσα από γραμμές.</div>
<div style="text-align: center;">
Θα ερμηνεύσει από καρδιάς.</div>
<div style="text-align: center;">
Το κίνητρο σιωπηλό μέσα του.</div>
<div style="text-align: center;">
Δεν θα βρεις χαμόγελο στο πρόσωπό του.</div>
<div style="text-align: center;">
Δεν γελάει πια. </div>
<div style="text-align: center;">
Σπάνια κρύβει το δάκρυ του </div>
<div style="text-align: center;">
κάτω απ΄ τ’ ασπρόμαυρο μακιγιάζ του.</div>
<div style="text-align: center;">
Για πόσο άλλωστε μπορεί να κρατήσει ένα δάκρυ; </div>
<div style="text-align: center;">
Για πόσο μπορεί να προσποιηθεί ένα γέλιο; </div>
<div style="text-align: center;">
Για πόσο να πνίξει τη θέλησή του;</div>
<div style="text-align: center;">
Για κείνον πόνος και έκσταση αντικρυστές μαριονέτες.</div>
<div style="text-align: center;">
Ο έρωτας, όπως και η έμπνευση, μπαίνει φουριόζος.</div>
<div style="text-align: center;">
Σαρωτικός, ώσπου να σε στραγγίσει.</div>
<div style="text-align: center;">
Και ύστερα σε αφήνει κενό, αφού στα έχει πάρει όλα. </div>
<div style="text-align: center;">
Τα ασάλευτα χείλη του επιτέλους ζωντανεύουν,</div>
<div style="text-align: center;">
το συναίσθημα ξεσπά.</div>
<div style="text-align: center;">
Κάθε νεύρο του συσπάται. </div>
<div style="text-align: center;">
Ο άνεμος παρασέρνει το μελαγχολικό του τραγούδι.</div>
<div style="text-align: center;">
Τον παρακαλά να το φτάσει ως τ’ αυτιά της.</div>
<div style="text-align: center;">
Και ύστερα σιωπή. Ρίχνει το βλέμμα. </div>
<div style="text-align: center;">
Ο προβολέας σβήνει.</div>
<div style="text-align: center;">
Η κουρτίνα πέφτει βαριά.</div>
<div style="text-align: center;">
Το υπόλοιπο της ζωής του κουρνιάζει εδώ,</div>
<div style="text-align: center;">
στη σκηνή αυτή.</div>
<div style="text-align: center;">
Έγινε αρλεκίνος.</div>
<div style="text-align: center;">
Και εύχεται ο πόνος του να κοπάσει πια. </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;">Η φετινή μου συμμετοχή στη δράση Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2018 του λογοτεχνικού ιστότοπου tovivlio.net:</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small; text-align: left;">https://tovivlio.net/Καλλιτεχνικό-Ημερολόγιο-2018/</span><br />
<div>
<span style="font-size: xx-small; text-align: left;"><br /></span></div>
</div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-50600315600853788192018-06-25T16:17:00.001+03:002018-06-25T16:58:29.336+03:00Ανταριασμένες σιωπές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijoy9qKsWt956U-Ckb4vWCQ7Ptk1zn4nYZPGd0MRcrn7r3ZDvKQOq2S3PCF3nmBjmtvEeV52vNI5yaBQaBs6e9o8S9D3YVpdlwXJwHYzF7rtM_z9jV93lvg3NW-v0AjSG1qKZJqjxjHPo/s1600/%25CE%2594%25CE%25B9%25CE%25AD%25CE%25BE%25CE%25BF%25CE%25B4%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%25B7+%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2588%25CF%2580%25CE%25AE....png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="388" data-original-width="1072" height="143" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijoy9qKsWt956U-Ckb4vWCQ7Ptk1zn4nYZPGd0MRcrn7r3ZDvKQOq2S3PCF3nmBjmtvEeV52vNI5yaBQaBs6e9o8S9D3YVpdlwXJwHYzF7rtM_z9jV93lvg3NW-v0AjSG1qKZJqjxjHPo/s400/%25CE%2594%25CE%25B9%25CE%25AD%25CE%25BE%25CE%25BF%25CE%25B4%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%25B7+%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2588%25CF%2580%25CE%25AE....png" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
Τις μέρες σε κοιτώ μες τα μάτια<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
μήπως καταφέρω να μοιραστώ μαζί σου τα μυστικά μου.<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
Σιωπηλά. Ούτε ψίθυρος να ακουστεί.<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
Τις νύχτες κρουστές σκέψεις αγκαλιάζουν σφιχτά το μυαλό μου,<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
γεμίζουν το κεφάλι μου ασφυκτικά.<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
Πόσο γλυκός ο ήχος της σιωπής. Μα και πόσο πικρός.<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
Και πώς να σου πω ότι είμαι εδώ για σένα<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
χωρίς να είμαι σίγουρη ότι δεν θα στραφείς αλλού για το ίδιο;<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
Πώς να σου πω πως σε ονειρεύομαι<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
χωρίς να ξέρω αν εσύ θα έχεις εφιάλτες μ’ αυτό;<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
Πώς να σου πω πως είμαι δική σου<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
χωρίς να ξέρω αν θες να τ’ ακούσεις;<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
Πώς να σου πω το σ΄ αγαπώ<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
αν δεν ξέρω ότι έχει νόημα για σένα;</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Η συμμετοχή μου στη δράση "Τίτλος σπουδής" του λογοτεχνικού ιστότοπου tovivlio.net: https://tovivlio.net/Ανταριασμένες-σιωπές-3/<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-73860477928039561182017-07-15T22:11:00.000+03:002018-06-19T17:51:24.184+03:00Το κορίτσι του Καρά Ντερέ-Το τέλος(Μέρος Γ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2BuBS3SIxMG5kaIxgB0tPdYFQH051Dt0RahbrwspeqcCYBVmb88_d4J2OqghhV7Xz44_kRFMU8zKPIqJ49q581kjMankbyXTNhyqFZjho-urjb_Qdo3fng78P6w_PJS86xFdtrEYNABU/s1600/dark_forest_2_by_darkvionx-d5d1lje.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2BuBS3SIxMG5kaIxgB0tPdYFQH051Dt0RahbrwspeqcCYBVmb88_d4J2OqghhV7Xz44_kRFMU8zKPIqJ49q581kjMankbyXTNhyqFZjho-urjb_Qdo3fng78P6w_PJS86xFdtrEYNABU/s640/dark_forest_2_by_darkvionx-d5d1lje.jpg" width="402" /></a></div>
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">Η<span class="apple-converted-space"> </span>αίθουσα
όπου βρισκόταν η βιβλιοθήκη, δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Δεν ήταν όμως και μικρή
για ένα χωριό όπως η Σκαλωτή. Ήταν ένας χώρος περιποιημένος, προσεγμένος, με
λευκά έπιπλα και πολύ καλό φωτισμό. Τα ράφια βρίσκονταν περιμετρικά στους τρεις
από τους τέσσερις τοίχους της αίθουσας και με ύψος που σταματούσε ένα ράφι πριν
ακουμπήσουν στο ταβάνι. Στη μέση υπήρχαν δύο σειρές από τέσσερα τραπέζια. Στον
τοίχο που δεν καλυπτόταν από ράφια, υπήρχε ένα τεράστιο παράθυρο με θέα στο
Καρά Ντερέ και μπροστά του ένας πάγκος με δύο υπολογιστές. Έκατσε στην καρέκλα
που βρισκόταν μπροστά στον έναν από αυτούς. Μετακίνησε ελαφρά το ποντίκι για να
ενεργοποιηθεί η οθόνη και διπλοκλίκαρε στο εικονίδιο της εφαρμογής.
Πληκτρολόγησε τον κωδικό που ήταν γραμμένος με μεγάλα γράμματα στην επιφάνεια
εργασίας του υπολογιστή και το πρόγραμμα ξεκλειδώθηκε. Πάτησε πάνω στον
μεγεθυντικό φακό, πληκτρολόγησε "Καρά Ντερέ" και πάτησε το enter. Σε
μερικά δευτερόλεπτα μέσα σε ένα πλαίσιο εμφανίστηκαν όλα εκείνα τα αποτελέσματα
που οδηγούσαν σε πληροφορίες γύρω από το Καρά Ντερέ. Ο συνάδελφός της την είχε
ενημερώσει λέγοντας της ότι το βιβλίο που αφορούσε στα ιδιαίτερα συμβάντα που
είχαν λάβει χώρα στο δάσος του Καρά Ντερέ, θα το αναγνώριζε αμέσως από το
χαρακτηριστικό του εξώφυλλο. Σε ένα χαρτάκι σημείωσε τους αριθμούς των ραφιών
πάνω στα οποία θα έβρισκε τα βιβλία και από κει και πέρα θα κρατούσε αυτό που
την ενδιέφερε. Δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ. Στην δεύτερη προσπάθειά της βρήκε
το βιβλίο που ζητούσε. Ο νεαρός υφιστάμενός της είχε δίκιο. Το εξώφυλλο ήταν
κάτι το οποίο δεν είχε ξανασυναντήσει παρόμοιό του ποτέ. Ήταν γκρι μεταλλικό,
σκούρο γκρι σχεδόν μαύρο. Και ήταν όλο ανάγλυφο. Στο κέντρο του ξεχώριζε έντονα
ένα επίσης ανάγλυφο κοράκι. Το μάτι του είχε κόκκινο χρώμα. Η μορφή του της
προκάλεσε ταραχή. Το περιεργάστηκε για λίγη ώρα. Σκάλισε με τα δάχτυλά της το
παράξενο εξώφυλλο. Το βιβλίο φαινόταν πολύ παλιό. Έκατσε σε ένα από τα
τραπέζια. Ξεφύσησε και το άνοιξε. Ανασήκωσε τα φρύδια μόλις διάβασε τη φράση
που ήταν γραμμένη στην πρώτη σελίδα:</span><o:p></o:p></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div align="center" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #990000; font-family: "mistral"; font-size: 18.0pt;">"Μην ξεκινήσεις την ανάγνωση αν δεν έχεις ανοιχτό μυαλό και
αδέσμευτο ψυχισμό. </span></i><span style="font-family: "mistral"; font-size: 18pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #990000; font-family: "mistral"; font-size: 18.0pt;">Μην ξεκινήσεις την ανάγνωση αν πιστεύεις μόνο όσα
εξηγούνται με τη λογική..."</span></i><span style="font-family: "mistral"; font-size: 18pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">Χαμογέλασε με ένα ελαφρύ, ειρωνικό, πλάγιο χαμόγελο.
Γύρισε χωρίς να το σκεφτεί στην επόμενη σελίδα. Ήταν καλυμμένη ολόκληρη από ένα
ασπρόμαυρο σκίτσο. Στο ξέφωτο ενός δάσους μια νεαρή γυναίκα καθισμένη μπροστά
σε ένα πιάνο, πάνω στο οποίο ήταν ένα κοράκι και ένα τριαντάφυλλο. Δεν πέρασαν
παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα και η Ελπίδα τινάχτηκε σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό
ρεύμα. Θυμήθηκε το όνειρο που είχε δει. Μόνο που στο όνειρο δεν είχε δει την
κοπέλα εκείνη. Όλα τα υπόλοιπα όμως ήταν ίδια: το τοπίο, το πιάνο, το κοράκι,
το τριαντάφυλλο... Γύρισε στην επόμενη σελίδα και άρχισε να διαβάζει. Τις επόμενες
δυόμιση ώρες τις πέρασε διαβάζοντας προσεκτικά όλα όσα ήταν γραμμένα εκεί μέσα.
Το βιβλίο ήταν πράγματι πολύ παλιό και μιλούσε για μια γυναικεία οντότητα η
οποία είχε στοιχειώσει πολλά-πολλά χρόνια πριν το δάσος του Καρά
Ντερέ. Ο θρύλος που έχει γεννηθεί αναφερόταν σε μια νεαρή γυναίκα η ομορφιά της
οποίας μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την ομορφιά των άγριων ρόδων, σαν εκείνα
που φύτρωναν στον κήπο της. Το σπίτι της βρισκόταν στο σημείο που ξεκινάει τώρα
το Καρά Ντερέ και ο κήπος του ήταν γεμάτος με ολόλευκες αγριοτριανταφυλλιές.
Τις αγαπούσε πολύ. Τις φρόντιζε και τις περιποιούνταν συνεχώς και ποτέ δεν
έκοψε ούτε ένα μπουμπούκι. Ήταν τα πιο όμορφα ρόδα που είχε δει ποτέ ανθρώπινο
μάτι. Έμεινε από μικρή ορφανή και έτσι έμαθε να φροντίζει τον εαυτό της. Εκτός
από τα λουλούδια της, λάτρευε επίσης να παίζει πιάνο. Ήταν της μητέρας της. Το
μοναδικό πράγμα που είχε απομείνει από εκείνη για να την θυμίζει. Τα απογεύματα
καθόταν δίπλα στο παράθυρο και όταν πατούσε με τα λευκά κρινοδάχτυλά της τα
πλήκτρα, ο χώρος γέμιζε με γλυκιές μελωδίες. Λέγεται πως κάποτε είχε φτάσει στο
χωριό, τότε που όπως έγραφε στο βιβλίο λεγόταν ακόμη Λιμπάν, πριν πάρει την
ελληνική ονομασία Σκαλωτή το 1927, ένας νέος ο οποίος την ερωτεύτηκε σφόδρα και
βάλθηκε να την κατακτήσει. Τόσο είχε θαμπωθεί με την ομορφιά και το παίξιμό
της. Ο καιρός περνούσε και ο νέος μάταια προσπαθούσε να την πείσει, ώσπου
τελικά έπεσε σε μελαγχολία. Η κοπέλα βλέποντας τον νέο σε αυτή την κατάσταση,
τον λυπήθηκε και τελικά πίστεψε στα λόγια του και ενέδωσε στον έρωτά του. Στην τρίτη
τους συνάντηση, βαθιά μέσα στο δάσος του Καρά Ντερέ, δίπλα στο ποτάμι με τα
κρυστάλλινα νερά που κατέβαιναν ορμητικά από το χιονισμένο βουνό, τρελαμένος
πλέον από την τόση ομορφιά της, έβγαλε το μαχαίρι που είχε πάντα ζωσμένο πάνω του
και το κάρφωσε στο κέντρο της καρδιά της. Τα τελευταία λόγια του πριν την
φριχτή πράξη ήταν πως τέτοια ομορφιά είναι τόσο απόκοσμη, που μόνο ένα
δαιμονικό πλάσμα θα μπορούσε να την έχει. Τράβηξε αργά το μαχαίρι και το αίμα
που ανάβλυσε από την πληγή μούσκεψε το φόρεμά της. Από τον στέρνο του έβγαλε
ένα λευκό άγριο τριαντάφυλλο. Το είχε κόψει κρυφά από τον κήπο της και του είχε
αφαιρέσει όλα τα αγκάθια. Το ακούμπησε πάνω στο στήθος της και από πάνω τα
χέρια της. Την πήρε στην αγκαλιά του και την άφησε να γλιστρήσει στο ποτάμι.
Την στιγμή εκείνη πάνω από τους δύο νέους πέταξε ένα κοράκι με κατακόκκινα
μάτια. Έκανε τρεις κύκλους κρώζοντας με την χαρακτηριστική φωνή του και πέταξε
μακριά. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">Το πρωί της επόμενης ημέρας οι κάτοικοι του χωριού έγιναν
μάρτυρες ενός παράξενου σκηνικού: τα αγριοτριαντάφυλλα στην κήπο της κοπέλας
άλλα ήταν μαραμένα και άλλα κατάξερα και ριγμένα στο έδαφος. Ήταν πράγματι
παράξενο κάτι τέτοιο μιας που ήταν κατακαλόκαιρο. Το πιο αδιανόητο όμως ήταν
ότι από κάτασπρα που ήταν, τώρα είχαν πάρει το χρώμα της σκουριάς και κάποια
άλλα πιο κόκκινα, βαθυκόκκινα, τόσο που θύμιζαν…αίμα! Ναι! Κατακόκκινα σαν το
αίμα. Άλλα με πιτσιλιές που ξεχύνονταν από τα εσώτερα των πετάλων τους και άλλα
ολόκληρα ντυμένα την αιμάτινη σάρκα τους. Ένα ήταν βέβαιο: όλο αυτό ήταν ένας
πολύ κακός οιωνός. Η κοπέλα δεν βρέθηκε</span><span style="color: #990000; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="color: #990000;">ποτέ. Όλοι πίστεψαν πως
ακόμα και η φύση ζήλεψε την ομορφιά της και την εκδικήθηκε. Ο νέος εξαφανίστηκε
επίσης. Κανείς όμως δεν σύνδεσε τα δύο γεγονότα, μιας που κανείς δεν ήξερε για
την επαφή των δύο νέων. Από τότε το δάσος στοιχειώθηκε από την αδικοχαμένη ψυχή
της. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν αναφέρει πως την έβλεπαν να περιφέρεται
στην όχθες που ποταμού κρατώντας στα χέρια της ένα ματωμένο τριαντάφυλλο ή άλλοτε το βράδυ της παραμονής του θανάτου της
να ακούν τον ήχο από τρεχούμενο νερό μέσα από τον κήπο της, σαν να τον πότιζε
κάποιος. Κάθε τρεις δεκαετίες την νύχτα της παραμονής της επετείου του θανάτου
της ο κήπος με τις αγριοτριανταφυλλιές ζωντανεύει. Την επόμενη ημέρα είναι
ολάνθιστος με κατακόκκινα τριαντάφυλλα που ως το βράδυ έχουν ξανά μαραθεί. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="color: #990000;">Η Ελπίδα διάβαζε προσεκτικά αράδα την αράδα και
προσπαθούσε να εκλογικεύσει όλα όσα ήταν γραμμένα μέσα σε εκείνο το παράξενο
βιβλίο. Το σπίτι στο οποίο ζούσε ήταν το ίδιο στο οποίο αναφερόταν το βιβλίο. Το
κατάλαβε από την δοσμένη με ακρίβεια τοποθεσία αλλά και από την περιγραφή του.
Συνέχισε την ανάγνωση. Στις επόμενες σελίδες ήταν καταγεγραμμένα τα περιστατικά
που είχαν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια με τα περισσότερα στοιχεία κοινά μεταξύ των
περιπτώσεων. Πάντα ένας νέος άνδρας, τριάντα ετών αργά το βράδυ να κατευθύνεται
σαν υπνωτισμένος προς το δάσος του Καρά Ντερέ. Να στέκεται για λίγο μπροστά
στην είσοδο και κατόπιν να τρέχει αλαφιασμένος και να χάνεται μέσα στο δάσος
φωνάζοντας ακατανόητα λόγια. Η ώρα είχε περάσει. Η βιβλιοθήκη σε λίγα λεπτά θα
έκλεινε. Μπήκε στον πειρασμό να δανειστεί το βιβλίο, παρότι όλα όσα διάβαζε έρχονταν
σε πλήρη αντίθεση με όσα πίστευε. Ο υπεύθυνος αφού την κοίταξε λιγάκι δύσπιστα,
σημείωσε τα στοιχεία και της το παρέδωσε. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;"> Με το
βιβλίο κάτω από την μασχάλη και με τον γιακά του παλτού της σηκωμένο για να
προστατευτεί από το τσουχτερό, δεκεμβριανό κρύο, ανηφόρησε προς το σπίτι της.
Έσπρωξε την αυλόπορτα που η φθορά του χρόνου την έκανε να τρίζει και
κατευθύνθηκε προς την πόρτα του σπιτιού της. Την ώρα που έβαζε το κλειδί στην
κλειδωνιά γύρισε και κοίταξε τον ρημαγμένο κήπο. Για μια στιγμή της φάνηκε πως
τα ρόδα ήταν ανθισμένα. «Ανοησίες…», σκέφτηκε και πέρασε το κατώφλι. Άφησε το
βιβλίο πάνω στο τραπέζι, έβγαλε το παλτό και τις μπότες της και άναψε την σόμπα
για να σπάσει την παγωνιά του σπιτιού. Σε ένα κατσαρολάκι ζέστανε λίγο από το
μεσημεριανό φαγητό που είχε απομείνει, έφαγε και πήγε αμέσως να ξαπλώσει. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;"> Στο
μυαλό της γυρνούσαν όλα όσα είχαν γίνει μέσα στην ημέρα και όλα όσα είχε
διαβάσει στο παλιό, παράξενο βιβλίο. Έκανε μια προσπάθεια να απελευθερώσει το
μυαλό της, να σταματήσει να ερμηνεύει τον κόσμο μόνο με τη λογική, να πάψει να
πιστεύει μόνο όσα μπορεί να δει με τα μάτια και να αρχίσει να αισθάνεται. Το
έλεγε και στην πρώτη σελίδα του βιβλίου. Της θύμισε αυτά που της έλεγε κάποτε η
γιαγιά της. Η συμβουλή της. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Ο κόσμος δεν είναι μόνο όσα βλέπουμε. Αυτά που δεν
βλέπουμε είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούμε να δούμε». Έτσι συνήθιζε
να της λέει. Και κάθε φορά της διηγούταν και από μια ιστορία που είχε συμβεί,
έλεγε, πολύ παλιά και κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει. «Τα στοιχειά»,
έλεγε. Και παρελαύναν μέσα από τις ιστορίες της λογιών και λογιών από δαύτα. Αλλά
τα αγαπημένα της ήταν οι νεράιδες. Ζούσαν έλεγε στα δάση και στα χωράφια και
μάγευαν του χωρικούς, τους τρέλαιναν το καταμεσήμερο που δούλευαν στα χωράφια
τους. Ή τους παίδευαν αργά την νύχτα στον ύπνο τους όταν τύχαινε να
αποκοιμηθούν αποκαμωμένοι στα χωράφια. Άλλες πάλι ζούσαν κοντά στο νερό, σε
λίμνες, ποτάμια και πηγές. Άλλες ήταν καλές και άλλες κακές και εκδικητικές.
Και όλες είχαν μια ιστορία που βασάνιζε την ψυχή τους αιώνια και δεν τις άφηνε
να ησυχάσουν. Και έτσι και εκείνες έπαιρναν εκδίκηση. Κάπως έτσι εξηγούσαν τους
παράξενους πνιγμούς. Εκείνη που χρησιμοποιούσε πολύ συχνά η γιαγιά της ήταν η
νεράιδα του μεσημεριού. Τα καλοκαίρια που η Ελπίδα, μικρή τότε, τα περνούσε στο
χωριό με την γιαγιά της, κάποια μεσημέρια που όλο το χωριό απολάμβανε</span><span style="color: #990000; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="color: #990000;">την
μεσημεριανή σιέστα και ξεκουράζονταν από τον μόχθο όλης της μέρας, εκείνη
αρνιόταν πεισματικά να ξαπλώσει και προτιμούσε να παίζει με τις κούκλες της,
φτιάχνοντας ένα σωρό φανταστικούς διαλόγους. Τότε η γιαγιά της για να την
πείσει της έλεγε πως θα περάσει η νεράιδα του μεσημεριού και πως όποιο παιδάκι
δει να μιλάει, θα του κλέψει τη φωνή. Και η μικρή τότε επιτέλους πειθόταν και
ηρεμούσε. Μα πού τα θυμήθηκε όλα αυτά βραδιάτικα; Άνθρωποι του χωριού, αγαθοί,
σκεφτόταν. Ήταν πολύ κουρασμένη για να συνεχίσει τις σκέψεις της. Τα βλέφαρά
της τα ένοιωθε από ώρα βαριά και έτσι σε ελάχιστα δευτερόλεπτα αποκοιμήθηκε.</span><span style="color: #990000; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="color: #990000;">Τη νύχτα ξύπνησε πεθαίνοντας από τη δίψα. Μέσα στο
καταχείμωνο το σώμα της ζητούσε παγωμένο νερό.
Σηκώθηκε βαριεστημένα και κατέβηκε τις σκάλες. Περνώντας από τον μικρό
διάδρομο που οδηγούσε στη κουζίνα, προσπέρασε τον παλιό, θαμπό καθρέφτη που
ήταν καρφωμένος στον τοίχο. Τον είχε βρει και αυτόν μαζί με άλλα παλιά
αντικείμενα του σπιτιού. Προσπερνώντας τον, με την άκρη του ματιού της
παρατήρησε κάτι παράξενο στο είδωλό της. Γύρισε αργά προς τα πίσω και σήκωσε το
βλέμμα προς το θαμπό γυαλί. Και τότε είδε το πρόσωπο που καθρεφτιζόταν. Δεν
ήταν η ίδια. Ταράχτηκε. Η μορφή που καθρεφτιζόταν ήταν μια νεαρή κοπέλα με
λευκό, χλωμό πρόσωπο και χλωμά χείλη, μαύρα, μακριά και ίσα μαλλιά, με ελαφρώς
γερμένο προς τα κάτω το πρόσωπο και μάτια κλειστά. Φορούσε μια σκούρα,
βελούδινη κάπα και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με την κουκούλα της. Με αργές
κινήσεις τράβηξε τα κορδόνια και έλυσε την κάπα, αποκαλύπτοντας ένα λευκό
φόρεμα βουτηγμένο σχεδόν ολόκληρο στο αίμα. Σήκωσε το κεφάλι της απότομα και
άνοιξε τα μάτια κοιτώντας την Ελπίδα κατάματα. Αυτό που αντίκρυσε ήταν
φρικιαστικό. Δεν είχαν ίριδα. Ήταν σχεδόν διάφανα. Η Ελπίδα με ένα βήμα κόλλησε
στον τοίχο πίσω της. Κάτι πάτησε. Στο αχνό φως που ερχόταν από την κουζίνα, στο
πάτωμα κάτω από το γυμνό της πόδι, διέκρινε κάτι σαν λουλούδι. Ήταν ένα κόκκινο
τριαντάφυλλο ξερό και θρυμματισμένο. Έβγαλε ένα ουρλιαχτό και ανέβηκε τρέχοντας
τις σκάλες. Κλείδωσε την πόρτα και κουλουριάστηκε στο κρεβάτι της. Δεν έκλεισε
μάτι ώσπου να ξημερώσει, προσπαθώντας ταυτόχρονα να πείσει τον εαυτό της ότι
όλο αυτό ήταν απλά παιχνίδια του υποσυνειδήτου της εξαιτίας του βιβλίου που
είχε διαβάσει τις προηγούμενες ώρες. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;"> Την
επόμενη ημέρα δεν πήγε στο γραφείο. Πήρε μονοήμερη άδεια και έκατσε στο σπίτι
προσπαθώντας να βάλει σε τάξη όλα αυτά που είχαν συμβεί και να ξεχωρίσει το
αληθινό από το φανταστικό. Τηλεφώνησε στον Αλέξανδρο και του ζήτησε να περάσει
από το σπίτι της. Αποφάσισε να του πει όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ,
για το όνειρο που είχε δει τότε αλλά και να διαβάσουν τη συνέχεια του βιβλίου.
Ο Αλέξανδρος δέχτηκε ανόρεχτα αυτό το τελευταίο, καθώς η Ελπίδα δεν του έδωσε
περιθώρια για άλλη επιλογή. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι έχεις αρχίσει να πιστεύεις
όλα όσα σου λέγαμε όλο αυτό το διάστημα;», την ρώτησε ο Αλέξανδρος μόλις εκείνη
του διηγήθηκε όλα όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Όχι, Αλέξανδρε. Δεν πιστεύω τίποτε. Απλά σου είπα τι μου
συνέβη», του απάντησε πειραγμένη εκείνη. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Και τότε γιατί δανείστηκες το βιβλίο;»<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Είχα απλά την περιέργεια να δω πως εξηγείτε εσείς την
κατάσταση αυτή».<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Κοίτα, Ελπίδα, όπως μου είπες και εσύ, μέσα στο βιβλίο
υπάρχουν πολλές περιπτώσεις με πολλές λεπτομέρειες που…»<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Που κάνουν το βιβλίο αυτό ένα ευφάνταστο μυθιστόρημα»,
τον διέκοψε η Ελπίδα. «Και μιας που το έφερε η κουβέντα, ποιος το έχει γράψει
αυτό;».<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">Ο Αλέξανδρος ανασήκωσε τους ώμους. Η Ελπίδα το πήρε στα
χέρια της. Κοίταξε στις πρώτες σελίδες, τίποτα. Κοίταξε και στις τελευταίες,
αλλά πάλι δεν βρήκε κάποια πληροφορία. Ρώτησε τον Αλέξανδρο πώς βρέθηκε το
βιβλίο και πότε. Για το πότε βρέθηκε κανείς δεν γνωρίζει. Όμως όπως του είχε
πει η γιαγιά του, το βιβλίο αυτό ανήκε σε μια οικογένεια από τις παλαιότερες
του χωριού. Πήγαινε από γενιά σε γενιά. Η οικογένεια αυτή, οι τελευταίοι
απόγονοί της δηλαδή, εγκατέλειψαν το χωριό πριν από περίπου ενενήντα χρόνια.
Μια ακόμα παράξενη ιστορία συνοδεύει το βιβλίο το οποίο βρέθηκε μέσα στο σπίτι
εκείνο. Η γιαγιά του τότε ήταν μόλις δώδεκα ετών αλλά θυμάται ακόμα το
περιστατικό που συνέβη λίγα χρόνια μετά την εγκατάλειψη του σπιτιού. Ένα βράδυ
που φυσούσε μανιασμένα, μια κολώνα της ΔΕΗ κατέρρευσε με αποτέλεσμα να πιάσει
φωτιά το σπίτι και να καταστραφεί ολοσχερώς. Οι πυροσβέστες που κατάφεραν να
σβήσουν την φωτιά, το μόνο που μπόρεσαν να σώσουν και μάλιστα ακέραιο ήταν αυτό
το βιβλίο.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">Η Ελπίδα άκουγε προσεκτικά αυτά που της εξιστορούσε ο
Αλέξανδρος. Προσπαθούσε να καταλάβει αν όλα αυτά που της έλεγε συνέβησαν
πραγματικά ή αν απλά ήταν γεγονότα που ναι μεν συνέβησαν, αλλά κάπως διαφορετικά,
μα με την πάροδο του χρόνου, τις πολλές διηγήσεις από στόμα σε στόμα και την
έμφυτη τάση του ανθρώπου να δίνει μια πιο παραφυσική εξήγηση στα πράγματα,
προστέθηκαν όλα αυτά τα παράλογα. Ή μήπως πάλι η γριά γιαγιά του τα είχε χαμένα
και έπλαθε ιστορίες από το μυαλό της; Τον ρώτησε αν του είχε πει τον λόγο που η
οικογένεια εκείνη εγκατέλειψε τότε το χωριό και γενικότερα αν ξέρει πληροφορίες
γύρω από αυτή την οικογένεια. Ο Αλέξανδρος της είπε μόνο ότι η οικογένεια
εκείνη είχε τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι που ήταν και το μικρότερο. Τα
δυο αγόρια χάθηκαν με τον ίδιο τρόπο όπως τόσοι νέοι μόλις συμπλήρωναν το
τριακοστό έτος της ηλικίας τους. Με δυο χρόνια διαφορά ο ένας από τον άλλο. Η
Ελπίδα ανασηκώθηκε στη θέση της. Έμοιαζε σκεπτική. Και όχι τόσο γι’ αυτά που
άκουγε, αλλά περισσότερο γιατί ο συνομιλητής της αναφερόταν σε αυτά με τόση
σοβαρότητα και έμοιαζε να τα πιστεύει τόσο που κανείς δεν θα μπορούσε να του
αλλάξει γνώμη.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">« Μέσα στο βιβλίο γράφει πως όλοι οι νέοι που εξαφανίζονταν
ήταν τριάντα ετών καθώς την ίδια ηλικία είχε και εκείνος που υποτίθεται ότι
σκότωσε την κοπέλα». <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Δεν υπάρχει υποτίθεται, Ελπίδα. Την σκότωσε», τη
διόρθωσε ο Αλέξανδρος. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">Η Ελπίδα έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Και δεν εξαφανίζονται όλοι οι νέοι στα τριάντα
ανεξαιρέτως», συμπλήρωσε. Η Ελπίδα τον κοίταξε απορημένα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Δηλαδή;»<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Μόνο εκείνοι που υποφέρουν από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.
Δεν έχεις προσέξει πως όποιος είναι πάνω από τριάντα είναι παντρεμένος; Οι νέοι
του χωριού μας φεύγουν από εδώ πριν κλείσουν τα τριάντα τους χρόνια και όσοι
μένουν, παντρεύονται».<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">Η Ελπίδα ήταν έτοιμη να βάλει τα γέλια. Μόνο που ο
Αλέξανδρος το αντιλήφθηκε και σοβάρεψε ακόμα πιο πολύ με αποτέλεσμα εκείνη να
το ξανασκεφτεί. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">« Ελπίδα, πρέπει να γυρίσω στη δουλειά. Ξέρω πως όλα αυτά
που σου είπα καθώς και όλα όσα διάβασες μέσα στο βιβλίο σου φαίνονται παράλογα.
Θα σου πρότεινα να σταματήσεις να ψάχνεις τι συνέβη, γιατί δεν θα βρεις ποτέ
λύση», της είπε προχωρώντας προς την πόρτα. Περνώντας το κατώφλι της, γύρισε
και την κοίταξε για τελευταία φορά. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Να θυμάσαι πως σε λίγες μέρες είναι η ε-πέ-τει-ος». Την
τελευταία λέξη την πρόφερε συλλαβή τη συλλαβή και έκλεισε την πόρτα. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000;">Η Ελπίδα δεν ήξερε αν έπρεπε να συμφωνήσει και να τα
παρατήσει ή να συνεχίσει ώσπου να βρει τη λύση και να δώσει μια λογική εξήγηση
για τις εξαφανίσεις που όπως κατάλαβε είχαν ξεκινήσει κάτι παραπάνω από έναν αιώνα
πριν. Πρώτη φορά στη ζωή της που ήταν τόσο μπερδεμένη. Πρώτη φορά που μια σειρά
από εξαφανίσεις παίρνει έναν δρόμο παράλληλο της λογικής. Και όπως είναι
γνωστό, δύο παράλληλοι δεν ενώνονται ποτέ. Πήρε το βιβλίο στα χέρια της και
ξεφύσησε μπαϊλντισμένη. Το ξεφύλλισε. Όπως περνούσε τις σελίδες και έφτανε στο
τέλος παρατήρησε κάτι. Μια μικρή λεπτομέρεια που δεν είχε προσέξει όταν έψαχναν
με τον Αλέξανδρο να βρουν ποιος θα μπορούσε να είχε γράψει αυτό το βιβλίο: η
τελευταία σελίδα έλλειπε. Ήταν κομμένη. Έσμιξε τα φρύδια. Πού να ήταν άραγε η
κομμένη σελίδα; Είχε κοπεί τυχαία, ή κάποιος την είχε κόψει σκόπιμα; Η Ελπίδα
ως τώρα δεν είχε πιστέψει στο τυχαίο. Για όλα πάντα υπήρχε ένας λόγος. Ακόμα
και αν με όλα αυτά που είχαν συμβεί το τελευταίο διάστημα η αξιοπιστία στην
λογική της είχε ελαφρώς ταραχθεί, για την χαμένη σελίδα ήταν βέβαιη πως δεν
είχε κοπεί τυχαία, καθώς ήταν κομμένη σχεδόν σύριζα από το υπόλοιπο βιβλίο και
μόνο με μια πιο προσεκτική ματιά θα μπορούσε κάποιος να το διακρίνει. Κάποιος
λοιπόν την απέσπασε σκόπιμα, είτε για να κρύψει κάτι, είτε για να οδηγήσει
κάποιον στο να ψάξει γι’ αυτή τη σελίδα. Πώς όμως θα μπορούσε να ψάξει και πού;
Στοιχεία δεν είχε. Χτυπούσε νευρικά τα δάχτυλά της πάνω στην εσωτερική πλευρά
του οπισθόφυλλου. Δεν χρειάστηκαν πολλά χτυπήματα ώσπου να ανακαλύψει ακόμα ένα
μυστικό που έκρυβε το βιβλίο και ήθελε και αυτό λίγη περισσότερη
παρατηρητικότητα για να έρθει στο φως. Ψαχουλεύοντας ένιωσε κάτι ανάγλυφο. Σαν κάτι
να ήταν χαραγμένο. Έπιασε πιο γερά το βιβλίο και το έστρεψε ψηλά προς το φως
της ημέρας. Το μαύρο χρώμα της εσωτερικής πλευράς του οπισθόφυλλου δεν την
βοηθούσε να καταλάβει τι ακριβώς ήταν χαραγμένο πάνω του. Έκανε πολλές προσπάθειες
και έστρεφε το βιβλίο σε διάφορες κατευθύνσεις και κλίσεις, αλλά μάταια. Ήταν
βέβαιη πως εκεί ήταν χαραγμένο κάτι που θα της χρησίμευε πολύ. Για καλή της
τύχη οι χαρακιές πάνω στο οπισθόφυλλο ήταν αρκετά έντονες. Πήρε από το συρτάρι
του γραφείου της μια λευκή κιμωλία και άρχισε να την τρίβει κατά μήκος της
μαύρης επιφάνειας. Η σκόνη της κιμωλίας κάλυψε όλο το οπισθόφυλλο εκτός από τα
χαραγμένα σημεία και αυτά που ήταν γραμμένα σχεδόν αποκαλύφθηκαν. Η Ελπίδα έφερε
κοντά της το βιβλίο και προσπαθούσε να διαβάσει ένα-ένα τα γράμματα.</span><span style="color: #990000; font-size: 13.5pt;"> <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<i><span style="color: #990000; font-family: "mistral"; font-size: 18.0pt;">«Όταν το δεις, πήγαινε και ψάξε στο σπίτι της γιαγιάς
σου στο Ρέθυμνο».<o:p></o:p></span></i></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000;">Η Ελπίδα τα είχε χαμένα. Η γιαγιά της, η μητέρα της
μητέρας της καταγόταν από το Ρέθυμνο. Αυτό ήξερε δηλαδή. Εκεί περνούσε όλα τα
καλοκαίρια της. Μήπως όλο αυτό ήταν μια σύμπτωση; Και αν δεν ήταν; Δεν το
σκέφτηκε σχεδόν καθόλου. Η υπόθεση αυτή της είχε κινήσει πάρα πολύ την
περιέργεια. Θα έλεγε κανείς πως το ενδιαφέρον της δεν ήταν πλέον λόγο της
αστυνομικής της ιδιότητας, αλλά ήθελε πολύ να δει που θα βγει όλο αυτό. Κάτι
καινούριο ανοιγόταν μπροστά της. Δεν ήταν συνηθισμένη να βαδίζει σε τέτοια
μονοπάτια, μα ήθελε πολύ να δει που θα κατέληγε αυτός ο δρόμος. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000;">Η κακοκαιρία που έπληττε την χώρα και κυρίως την βόρεια
Ελλάδα είχε σαν αποτέλεσμα την ακύρωση αρκετών εναέριων δρομολογίων και έτσι
δεν έμενε παρά να περιμένει την λήξη των απαγορευτικών. Μια εβδομάδα μετά,
μεσημέρι πια, έχοντας αλλάξει δυο αεροπλάνα και παίρνοντας το ΚΤΕΛ από το
αεροδρόμιο των Χανιών για το Ρέθυμνο βρίσκεται επιτέλους στην παλιά πόλη και
στο εγκαταλελειμμένο από χρόνια σπίτι της γιαγιάς της. Το κλειδί του σπιτιού το
είχε πάντα μαζί με τα δικά της, σαν ενθύμιο. Η εγκατάλειψη ήταν εμφανέστατη όχι
μόνο στο εξωτερικό μα και στο εσωτερικό του σπιτιού. Μπορεί να είχαν αρκετά
χρόνια να πατήσουν στο σπίτι όμως το ηλεκτρικό είχαν πολύ σωστά σκεφτεί να μην
το κόψουν. Βέβαια ήταν ακόμη μέρα και το φως του ήλιου πλούσιο όπως πάντα πάνω
από την μεγαλόνησο έλουζε απ’ άκρη σ’ άκρη το σπίτι. Ένα παλιό ξύλινο μπαούλο,
μια ντιβανοκασέλα, ένα ντιβάνι με τις σούστες του πεταγμένες έξω και ένα
πολυκαιρισμένο ξύλινο τραπέζι που το ένα του πόδι ήταν σπασμένο και
στραβοπατούσε με μια τετράδα ξύλινες καρέκλες που η ψάθα τους είχε ξεφτίσει
εντελώς ήταν τα μοναδικά έπιπλα που αποτελούσαν την διακόσμηση του κεντρικού
δωματίου. Η κουζίνα ένα τόσο δα δωματιάκι με παλιά ξηλωμένα συρτάρια και ένα
τεράστιο τζάκι στην γωνία ήταν το δεύτερο και μοναδικό δωμάτιο του σπιτιού. Η
τουαλέτα βρισκόταν κάτω. Έπρεπε να βγεις στην αυλή να κατέβεις 12 σκαλοπάτια όπου έμπαινες σε ένα δωμάτιο που χωριζόταν σε
δυο μικρότερα. Χάζεψε για λίγο τον χώρο γύρω της. Πολλές αναμνήσεις από τα
καλοκαίρια της εδώ ήρθαν στο νου της. Και η γιαγιά της. Ποιο μυστικό να έκρυβε
τελικά; Θυμήθηκε τον λόγο για τον οποίο κατέβηκε ως εδώ. Ξεκίνησε να ψάχνει
μέσα στο σπίτι, σε κάθε γωνιά. Άνοιξε συρτάρια, σκάλισε ντουλάπια. Τίποτα.
Άνοιξε τη ντιβανοκασέλα. Άδεια. Σειρά
είχε το ξύλινο μπαούλο. Θυμήθηκε τα λόγια της γιαγιάς της: «Τα μπαούλα κρύβουν
πράγματα που δεν φαντάζεσαι ότι θα βρεις μέσα τους». Τότε ήταν μικρή και δεν
καταλάβαινε γιατί της το έλεγε. Τώρα όμως η φράση αυτή έχει πλήρες νόημα.
Άνοιξε το μπαούλο. Από μέσα του ακόμα και μετά από τόσα χρόνια αναδύθηκε η
μυρωδιά της ναφθαλίνης. Ήταν γεμάτο ως απάνω με μάλλινες κουβέρτες, βελέντζες
και ένα σάλι της γιαγιάς της. Άρχισε να τα βγάζει ένα-ένα. Έβγαζε και έβγαζε.
Μα πόσα είχε μέσα; Σαν να μην έχει πάτο αυτό το μπαούλο, σκέφτηκε. Τελικά
φτάνοντας στον πάτο του βρήκε ένα παλιό σημειωματάριο. Το πήρε στα χέρια της.
Το ξεφύλλισε. Έμοιαζε με ημερολόγιο. Είχε αρκετές σελίδες. Άρχισε να διαβάζει
και κατάλαβε πως ήταν της γιαγιάς της. Η αφήγηση ξεκινούσε πριν πολλά-πολλά
χρόνια, όταν η γιαγιά της ήταν περίπου 17 ετών. Μέσα από της σελίδες του έμαθε
για την πραγματική καταγωγή της γιαγιάς της, που ήταν ένα μικρό χωριουδάκι της
βόρειας Ελλάδας… η Σκαλωτή Δράμας! Μιλούσε για την ζωή εκεί ώσπου αναγκάστηκαν
να εγκαταλείψουν το χωριό τους όταν χάθηκαν και τα δύο αγόρια της οικογένειας
με διαφορά δύο χρόνια ο ένας από τον άλλον. Όσα διάβαζε της φαινόντουσαν
απίστευτα. Όλα όσα ήταν γραμμένα στο σημειωματάριο ταίριαζαν απόλυτα με αυτά
που ήταν γραμμένα στο βιβλίο που είχε βρει στην βιβλιοθήκη. Συνέχισε την
ανάγνωση και βρέθηκε μπροστά σε νέες αποκαλύψεις, στοιχεία που δεν υπήρχαν
εκεί. Μερικοί στίχοι είναι γραμμένοι. Σαν να περιγράφουν κάτι που θα συμβεί. Θυμήθηκε
την κουβέντα του φίλου της του Αλέξανδρου για την επέτειο που πλησιάζει σε
λίγες ημέρες. Φέτος συμπληρώνονται εκατόν είκοσι χρόνια από την ημέρα του
θανάτου της σύμφωνα με το σημειωματάριο της γιαγιάς.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<div align="center" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: center; text-indent: 36.0pt;">
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: "monotype corsiva";"> </span><span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif; text-indent: 36pt;">«Όταν ο άνεμος θα πάψει</span><br />
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">και η βροχή θα κοπάσει</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">όταν ο ουρανός θα λάμψει</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">την μέρα εκείνη</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">πριν η τελευταία αχτίδα φωτός σβήσει</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">οι επιθυμίες μου θα γίνουν</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">και η ψυχή και η καρδιά μου</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">θα βρουν γαλήνη.</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">Στη λήθη ποτέ δεν θα βρεθώ</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">πάντα θα ζω και θα περνώ.</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">Σε σώμα νέο θα μπω</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">στο δάσος αυτό</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">για πάντα θα κατοικώ.</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">Τους λαβωμένους από έρωτα θα καλώ</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">φτερά θα τους δίνω να πετούν</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">από χέρι αγάπης να μη χαθούν.</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">Η κόρη εκείνη</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">που πάνω στη μέρα αυτή</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">αντίκρυσε πρώτη φορά τον κόσμο</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">συνέχειά μου θα γίνει</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">στις πλάτες της το βάρος</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">της ανεκπλήρωτης αγάπης θα καταλαγιάζει.</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">Αίμα απ’ το αίμα</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">απ’ τ’ ασκέρι εκείνο που ξεκληρίστηκε,</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">που ξεριζώθηκε κυνηγημένο απ’ την κατάρα και το θανατικό.</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">Πάνω στην τρίτη δεκαετία της ζωής της</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div align="center" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "segoe script" , sans-serif;">το τυχερό της θα φταστεί».</span><span style="font-family: "segoe script" , sans-serif; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<o:p></o:p>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<o:p></o:p>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
<div align="center" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: center; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000;">Η επόμενη και τελευταία φορά που η γιαγιά της έγραψε πάνω
στο σημειωματάριο, ήταν την ημέρα της γέννησης της Ελπίδας. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<span style="color: #990000; font-family: "mistral"; font-size: 18.0pt;">«Η μέρα ήρθε. Η
γέννησή σου χαρά έπρεπε να μου φέρει. Όμως εγώ από τώρα πενθώ για την μοίρα σου
που έχει γραφτεί….»<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000;">Η Ελπίδα στεκόταν αποσβολωμένη από αυτά που είχε μόλις διαβάσει.
Ημερομηνία που να επιβεβαιώνει την ημέρα εκείνη δεν υπήρχε πουθενά γραμμένη,
ούτε στο σημειωματάριο ούτε στο βιβλίο. Τον Αλέξανδρο δεν τον ρώτησε ποτέ για
την ημερομηνία, καθώς μέχρι τώρα όλα αυτά της φαινόντουσαν ανόητα. Από τώρα όλα
αλλάζουν. Είναι σίγουρη πως η επέτειος είναι πάνω στη μέρα των γενεθλίων της,
τα οποία είναι σε μόλις δύο ημέρες. Είναι βέβαιη πως οι στίχοι μιλούν για την
ίδια. Πλέον όλα δένουν μεταξύ τους. Η μετάθεση, το σπίτι, το όνειρο, αυτά που
βίωσε στο σπίτι εκείνη τη νύχτα, τα λόγια της γιαγιάς της και όσα της έλεγε
χρόνια τώρα και της φαίνονταν ακαταλαβίστικα, παράλογα. Δεν μπορούσε να το
διαχειριστεί όλο αυτό. Δεν ήξερε τι να κάνει. Θα γυρνούσε πίσω στο σπίτι της.
Τι θα έκανε όμως; Τι έπρεπε να περιμένει; Μήπως παραλογιζόταν; Άρχισε να
αμφισβητεί τον εαυτό της. Πού πήγε η Ελπίδα που σκεφτόταν πάντα λογικά; Το τελευταίο
διάστημα έχει μπει σε ένα δρόμο που όσο πιο πολύ προσχωρούσε πάνω του, τόσο πιο
σκοτεινός και περίπλοκος γινόταν. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000;">Η επόμενη μέρα την βρήκε από νωρίς στο γραφείο της. Από
το μυαλό της δεν έφευγε στιγμή η σκέψη ότι αύριο είναι τα γενέθλιά της, μια
μέρα που ποτέ ως τώρα δεν μετρούσε περισσότερο από όσο μετρούσε η ημέρα των γενεθλίων
για τον καθένα μας. Κάποια γεγονότα
των τελευταίων ημερών, μια διάρρηξη στο Σιδηρόνερο, μια αγωγή για εξύβριση ήταν
θέματα που έπρεπε να διευθετηθούν. Αργά το απόγευμα γύρισε στο σπίτι της. Ο
τετράποδος φίλος της ο Ρούλης (από το Τυχερούλης, μιας και ήταν τόσο τυχερός
και γλύτωσε από τις ρόδες ενός διερχόμενου αυτοκινήτου και η Ελπίδα τον
λυπήθηκε έτσι ανήμπορο που τον είδε και τον κράτησε για συντροφιά) μόλις
αισθάνθηκε την παρουσία έτρεξε γρήγορα και στάθηκε πίσω από την πόρτα με το
λουρί του να κρέμεται από το στόμα του και την ουρά του να κοντεύει να
ξεριζωθεί από το κούνημα. Η Ελπίδα χαμογέλασε με τη σκηνή που διαδραματιζόταν
για άλλη μια φορά κατά την επιστροφή της στο σπίτι και τον σήκωσε στα χέρια
της. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000;">«Μικρέ μου φίλε, σήμερα δεν θα πάμε βόλτα. Πήγαινε εσύ
έξω να κάνεις τη δουλειά σου…», του είπε και η χνουδωτή μπαλίτσα κατσούφιασε
σαν να κατάλαβε τα λόγια της.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">Του άνοιξε την πόρτα και εκείνο αμέσως έτρεξε έξω. Η
Ελπίδα έπεσε βαριά στον καναπέ. Μετά βίας είχαν περάσει τρία λεπτά όταν στην
εξώπορτα άκουσε λυγμούς. Ήταν ο Ρούλης. Η Ελπίδα πετάχτηκε πάνω και έτρεξε να
ανοίξει την πόρτα. Φουριόζος μπήκε μέσα και άρχισε να περιστρέφεται γύρω από
τον εαυτό του, να τινάζεται και να έχει σπασμούς, να βγάζει κραυγές, ώσπου
κατέρρευσε στο πάτωμα. Η Ελπίδα δεν πίστευε στα μάτια της. Σηκώθηκε να βγει έξω
μα ένα ξαφνικό, σταθερό, τριπλό χτύπημα στην πόρτα, την έκανε να παγώσει στη
θέση της. Ακροπατώντας έφτασε στην κουζίνα και άρπαξε ένα κοφτερό μαχαίρι. Ακούμπησε
την πλάτη της στην εξώπορτα και προσπάθησε να αφουγκραστεί. Γύρισε προς την
πόρτα και αργά σήκωσε το καπάκι από το ματάκι της πόρτας. Απέξω στεκόταν ο
Αλέξανδρος. Παρά το τσουχτερό κρύο εκείνος δεν φορούσε σκούφο, ούτε κασκόλ ούτε
καν παλτό ή μπουφάν. Δεν έμοιαζε να καταλαβαίνει το κρύο που επικρατούσε. Είχε
ένα χαμόγελο απροσδιόριστο, συνεχόμενο όπως ένα παιδί που αρχίζει να αποκοιμιέται.
Και ένα κενό, παγωμένο βλέμμα. Κοιτούσε σταθερά και ευθεία σαν να μπορούσε να
τη δει μέσα από το ματάκι. Αυτό το βλέμμα…είναι ό,τι πιο ανατριχιαστικό είχε
δει ποτέ σε ανθρώπινο πλάσμα. Χτύπησε ξανά την πόρτα. Η Ελπίδα παρέμεινε
ακούνητη στη θέση της. Εκείνος συνέχισε να χαμογελάει. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="color: #990000;">«Λυπάμαι πολύ που δεν μου ανοίγεις». Παύση. «Αλλά θα
καταλάβεις γρήγορα…πολύ γρήγορα…». Παύση. «Αντίο. Πρέπει να πάω στο δάσος
τώρα». Το αίμα της πάγωσε στο άκουσμα της απαλής, αθώας φωνής του. Άκουγε τα
βήματά του να απομακρύνονται αργά και σταθερά. Άφησε την αναπνοή της να βγει
επιτέλους ελεύθερη, ύστερα από τόση ώρα. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-indent: 36pt;">
<span style="color: #990000;">Οι επόμενες ώρες πέρασαν με την Ελπίδα να προσπαθεί να
καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Συνεχώς ερχόταν μπροστά της η εικόνα του
Αλέξανδρου. Το χαμένο βλέμμα του, η παγωμένη όψη του. Δώδεκα ακριβώς. Η μέρα
άλλαζε και εκείνη βρισκόταν πάνω στο κρεβάτι της ξάγρυπνη. </span><span style="color: #9a0000;">Τα πράγματα από
μέρα σε μέρα γινόντουσαν όλο και πιο παράξενα. Ή μήπως καλύτερα πιο τρομακτικά;
Κάποια στιγμή η κούραση της ημέρας την ανάγκασε να αποκοιμηθεί. Μέσα στον ύπνο της
άκουγε τη βρύση να τρέχει. Ξύπνησε και άκουγε ακόμα τη ροή. Σηκώθηκε και έτρεξε
στην κουζίνα. Η βρύση ήταν κλειστή. Κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Ούτε εκεί
κάποια βρύση έτρεχε. Κι όμως άκουγε το νερό να τρέχει. Την έλουσε κρύος ιδρώτας
στην σκέψη ότι όλα όσα έλεγε ο Αλέξανδρος σχετικά με την παραμονή της επετείου,
είναι τελικά αλήθεια. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε στην αυλή. Ο μανιασμένος αέρας
που φυσούσε μέχρι πριν λίγες ώρες είχε κοπάσει όπως και η βροχή. Μόνο το
τρεχούμενο νερό ακουγόταν και έδινε στο σκηνικό μια απόκοσμη αίσθηση. Κοίταξε
αργά προς τις τριανταφυλλιές. Ήταν ολάνθιστες. Πριν προλάβει να αντιδράσει, ο
ουρανός φωτίστηκε στιγμιαία. Ένα κοράκι εμφανίστηκε από το πουθενά και
κατευθύνθηκε καταπάνω της. Σήκωσε το
χέρι της να προστατευτεί, όμως εκείνο κάθισε πάνω του. Το κοιτούσε χωρίς να
μιλά. Κάρφωσε το βλέμμα της στο δάσος. <o:p></o:p></span></div>
<span style="color: #9a0000; font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;">«Ώρα να πηγαίνω…», είπε σιγά και βγήκε από την
αυλή. </span></div>
</blockquote>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: #990000;"><br /></span>
<span style="color: #990000;"> Σας ευχαριστώ θερμά για την ανάγνωση!!!</span><br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
</blockquote>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-40336524780583939642017-03-06T21:21:00.001+02:002018-06-19T17:23:05.828+03:00Το κορίτσι του Καρά Ντερέ (Μέρος Β΄)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF4rWVuQhPgpi1LkZZoBu-aTvOt8MlE1v9aBWyKvXZq2_fIxT2Fr7FUWeZB7MZGvqKPfZalqMki8_USyK-nA_CUnL9Y0JpwNMiRa7_HsOi4aw-pIsZodDIxNmmiP1V7oyYwoUDJJheEv4/s1600/22141162.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="427" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF4rWVuQhPgpi1LkZZoBu-aTvOt8MlE1v9aBWyKvXZq2_fIxT2Fr7FUWeZB7MZGvqKPfZalqMki8_USyK-nA_CUnL9Y0JpwNMiRa7_HsOi4aw-pIsZodDIxNmmiP1V7oyYwoUDJJheEv4/s640/22141162.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> <span style="color: #073763;"> Οι
τρεις άντρες προχώρησαν διστακτικά στο εσωτερικό του γραφείου, μιας που
γνώριζαν καλά τις απόψεις της νεαρής αστυνομικού για το θέμα του Καρά Ντερέ και
των μυστηριωδών εξαφανίσεών του. Η Ελπίδα τους</span></span><span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> περίμενε όρθια πίσω από το ταλαιπωρημένο
από τα χρόνια γραφείο από καρυδιά, με τα χέρια της διπλωμένα μπροστά στο στήθος
της. Τους περιεργάστηκε έναν-έναν καθώς έπαιρναν θέση μπροστά της, με
κατεβασμένα τα κεφάλια σαν άλλα σχολιαρόπαιδα του δημοτικού που πιάστηκαν να
κάνουν αταξία και περίμεναν την επίπληξη από την δασκάλα τους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Καλώς
τα γενναία παλικάρια!», αναφώνησε με τη χροιά της φωνής της να χρωματίζεται με
μπόλικη ειρωνεία που δεν προσπάθησε καθόλου να κρύψει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Καλημέρα
σας», ακούστηκε ένα μπερδεμένο μουρμουρητό από τα στόματα και των τριών τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Οι
συστάσεις είναι περιττές θα έλεγα. Οπότε θα μπούμε κατευθείαν στον θέμα για να
μην χάσουμε και άλλο πολύτιμο χρόνο». Προχώρησε προς την πόρτα βιαστικά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Έλα
μέσα», διέταξε τον υφιστάμενό της. Εκείνος δεν έχασε καθόλου χρόνο. Με την
Ελπίδα για ανώτερη, η αργοπορία είναι κάτι που πρέπει να σκεφτείς πολύ καλά αν
δεν θες να βρεις τον μπελά σου. «Κάτσε και θα κρατάς τα πρακτικά. Και κοίτα να
μην χάσεις ούτε λέξη από αυτά που θα σου που οι κύριοι από δω». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο
νεαρός αστυνομικός αρκέστηκε στο να κουνήσει δυο φορές καταφατικά το κεφάλι
του. Η Ελπίδα γύρισε στο γραφείο της και απευθύνθηκε αμέσως στους τρεις
μάρτυρες της χθεσινοβραδινής εξαφάνισης. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Λοιπόν,
ποιος θα μου πει τι συνέβη εχτές το βράδυ;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ακολούθησε
σιωπή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Κανείς;»,
ρώτησε απλώνοντας τα χέρια της με τις παλάμες προς τα πάνω. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Οι
τρεις άντρες κοιτάχτηκαν σαν να συμφωνούσαν για κάτι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Εγώ»,
ακούστηκε δειλά η φωνή του ενός.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Σ’
ακούω», του απάντησε κοφτά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Εχτές
το βράδυ είχαμε βγει οι τρεις μας στη Δράμα.
Γύρω στη 01:30 είχαμε επιστρέψει στο χωριό και καθόμασταν στην πλατεία για να
πούμε δύο τελευταίες κουβέντες και να το διαλύσουμε. Είχε πολλή ησυχία γύρω,
όταν ακούσαμε βήματα, αλλά ήταν σκοτεινά και ακουγόντουσαν από μακριά για να
δούμε ποιος ήταν. Όταν τα βήματα ακούγονταν πλέον πολύ κοντά, είδαμε πως ήταν ο
Μιχάλης. Μας προσπέρασε χωρίς να μας μιλήσει και αυτό μας έκανε μεγάλη εντύπωση
αφού κουβεντιάζαμε, οπότε ήταν αδύνατον να μην μας είχε ακούσει…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η
Ελπίδα άκουγε προσεκτικά χωρίς να διακόπτει. Προσπαθούσε πάντα να καταλάβει την
ψυχολογική κατάσταση του ομιλητή και να βγάζει τα συμπεράσματά της στο τέλος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Ο
Δημήτρης», συνέχισε δείχνοντας τον νεαρό φίλο του, «που στεκόταν δίπλα μου, του
φώναξε. Δεν πήρε απάντηση. Ο Μιχάλης συνέχισε να προχωράει σαν να μην τον είχε
ακούσει. Κοιταχτήκαμε παραξενεμένοι. Εεε, Μιχάλη! του είπαμε μαζί. Τίποτα. Να
δεις που το κάνει επίτηδες, λέει ο Σώτος».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η
Ελπίδα κοίταξε τον τρίτο της παρέας χωρίς να πει κάτι. Ο νεαρός επιβεβαίωσε με
ένα νεύμα τα λεγόμενα του πρώτου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Αμέσως
τον ακολουθήσαμε θεωρώντας ότι όλο αυτό ήταν ένα αστείο. Κρατήσαμε μια ασφαλή
απόσταση από εκείνον για να δούμε μέχρι που σκόπευε να φτάσει την πλάκα. Το
βήμα του ήταν αργό και σταθερό. Προσπέρασε το σπίτι σας και κατευθύνθηκε προς
την είσοδο του δάσους».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η
Ελπίδα τότε σηκώθηκε από το γραφείο της και τους πλησίασε, αφού η αφήγηση είχε
φτάσει στο σημείο που περίμενε τόση ώρα υπομονετικά. Κοίταξε τον νεαρό σταθερά
μέσα στα μάτια. Δεν τον διέκοψε, όμως εκείνος σταμάτησε. Σήκωσε τα φρύδια της
σαν να ρωτούσε «Και; Γιατί σταμάτησες;», κάνοντας τον να καταλάβει ότι έπρεπε
οπωσδήποτε να συνεχίσει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Σταμάτησε
μπροστά στην είσοδο. Γύρισε και κοίταξε προς τα πίσω. Η απόστασή μας από
εκείνον ήταν μικρή πλέον και έτσι μπορούσαμε να βλέπουμε καθαρά το πρόσωπό του.
Κοιτούσε προς το μέρος μας και φανταστήκαμε ότι μας είχε αντιληφθεί, οπότε
βγήκαμε πίσω από τα δέντρα όπου ήμασταν κρυμμένοι. Χαμογελούσε πλατιά και μας κοιτούσε με σταθερό
βλέμμα. Του μιλήσαμε ξανά. Δεν πήραμε καμιά απάντηση για ακόμη μια φορά. Γύρισε
απότομα προς το δάσος και με κραυγές που σίγουρα άνθρωπος δεν θα μπορούσε να
βγάλει, χάθηκε στο σκοτάδι».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Και
μετά;», μίλησε για πρώτη φορά μετά από τόση ώρα που παρέμενε σιωπηλή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο
νεαρός κατέβασε το πρόσωπο του που είχε κοκκινίσει με την ερώτησή της και
παρέμεινε σιωπηλός. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η
Ελπίδα κρέμασε τους ώμους της από απογοήτευση. </span><br />
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Φφφ... Κατάλαβα… το βάλατε στα πόδια… », ξεφύσησε αγανακτισμένη και γύρισε να καθίσει στην πολυκαιρισμένη καρέκλα
του γραφείου της. Έτριψε με τα χέρια το πρόσωπό της. </span><br />
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Υπογράψτε όσα είπατε και
μπορείτε να πηγαίνετε», είπε απλά. </span><br />
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Υπάκουσαν και οι τρεις και χωρίς να
προσθέσουν κάτι βγήκαν από το αστυνομικό τμήμα. Γύρισε προς τον συνάδελφό της.
«Τα πιστεύεις και εσύ όλα αυτά;», τον ρώτησε αν και ήταν σχεδόν βέβαιη για την
απάντηση που θα έπαιρνε. Ο νεαρός δεν απάντησε. Η Ελπίδα κατάλαβε. «Πες μου σε
παρακαλώ, καθώς εκτός από το περιστατικό αυτό και άλλο ένα πριν τρία χρόνια
όπου υπήρχε αυτόπτης μάρτυρας και που έδωσε κατάθεση στον συνάδελφο που πήρα
την θέση του, δεν υπάρχει άλλο με μάρτυρα, πού μπορώ να βρω πληροφορίες για το
θέμα αυτό; Οτιδήποτε τέλος πάντων έχει καταγραφεί! Ακόμα και αν ξεπερνάει τα
όρια της λογικής! Υπάρχει κάτι;». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Υπάρχει»,
της απάντησε μονολεκτικά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Η Ελπίδα δεν μπορούσε να πιστέψει
ότι η σκέψη της θα βάδιζε ποτέ σε τέτοια μονοπάτια. Είχε πάντα ως γνώμονά της
την λογική. Πίσω από κάθε εξαφάνιση, κρυβόταν πάντα μια λογική εξήγηση. Δεν το
διαπραγματευόταν ποτέ αυτό, γι αυτό και πάντα ήταν αποτελεσματική στη δουλειά
της. Οδηγούσε αργά στον κακοτράχαλο και σκεπασμένο από χιόνι δρόμο που συνέδεε
το Σιδηρόνερο με τη Σκαλωτή. Χρειαζόταν ξεκούραση και ηρεμία για να κάτσει να
σκεφτεί αυτό που συνέβη το προηγούμενο βράδυ. Το απόγευμα θα πήγαινε στην παλιά
λέσχη αξιωματικών στην οποία πλέον φιλοξενούνταν και μια βιβλιοθήκη. Εκεί θα
έβρισκε το υλικό στο οποίο αναφερόταν ο συνάδελφός της. <o:p></o:p></span></div>
<span style="color: #073763; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; text-align: justify;"> Οι ώρες πέρασαν γοργά και η Ελπίδα
βρέθηκε στο κατώφλι της ανακαινισμένης, παλιάς λέσχης αξιωματικών. Στον μικρό
διάδρομο υποδοχής βρισκόταν ένα εξίσου μικρό γραφείο που εκείνη τη στιγμή ήταν
άδειο. Αμέσως όμως άνοιξε μια πόρτα στα δεξιά. Η μικροκαμωμένη νεαρή υπάλληλος που εμφανίστηκε, την καλησπέρισε ευγενικά. Η Ελπίδα χωρίς να χάσει λεπτό, ρώτησε που βρίσκεται η αίθουσα της βιβλιοθήκης. Η νεαρή αφού της έδωσε οδηγίες, της χορήγησε μια κάρτα εισόδου για να μπορέσει να περάσει από τον υπεύθυνο της βιβλιοθήκης. Ανέβηκε τη στριφτή, μαρμάρινη σκάλα, φτάνοντας στον πρώτο όροφο. Στο τέλος του διαδρόμου βρισκόταν η βιβλιοθήκη. Ο υπεύθυνος που την αναγνώρισε, την καλησπέρισε και για τα τυπικά της ζήτησε να του δείξει την κάρτα εισόδου. Η Ελπίδα μαθημένη σε τέτοιες τυπικές διαδικασίες, την έδειξε αμέσως, με τον υπεύθυνο να της τείνει το χέρι να περάσει. </span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #cc0000; font-size: large;"> </span><span style="color: red; font-size: x-large;"> Συνεχίζεται...</span></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0Ρέθυμνο 741 00, Ελλάδα35.3643615 24.48215519999996635.312566000000004 24.401474199999967 35.416157 24.562836199999964tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-10976117236352966982016-10-09T17:03:00.002+03:002018-06-17T16:49:46.686+03:00Το κορίτσι του Καρά Ντερέ (Μέρος Α').<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "algerian"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "algerian"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "algerian"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmMjVasTMjOeJ1C-YFgMf7jdxYqrPtHafs00vKPLZNxKS0ayA5Na4blFVu4WZWuQMVOk34RAWYIM2HZ1fbnx8nVs5_oD9iHK1D8iwggTUanrPIUCAJzYJKYfDbCmcRrDBTQ-VRJLJhkWs/s1600/22141162.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmMjVasTMjOeJ1C-YFgMf7jdxYqrPtHafs00vKPLZNxKS0ayA5Na4blFVu4WZWuQMVOk34RAWYIM2HZ1fbnx8nVs5_oD9iHK1D8iwggTUanrPIUCAJzYJKYfDbCmcRrDBTQ-VRJLJhkWs/s400/22141162.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "algerian"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "algerian"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif;"> «Είσαι η μόνη που δεν έχεις
οικογένεια, Ελπίδα». Αυτή η φράση γυρνούσε ξανά και ξανά στο μυαλό της από την
ώρα που ο ανώτερός της, της ανακοίνωσε την μετάθεσή της στο αστυνομικό τμήμα
του Σιδηρόνερου Δράμας. Έσβησε το μισοτελειωμένο της τσιγάρο και άνοιξε τον
χάρτη να δει που ακριβώς βρισκόταν αυτό το μέρος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Κοντά στα σύνορα με
την Βουλγαρία… εξαιρετικά…», μονολόγησε απρόθυμα. Γέννημα θρέμμα Πειραιώτισσα πώς
θα άντεχε να μην βλέπει θάλασσα. Απέμεναν μόλις 48 ώρες για να μαζέψει τα τελευταία
πράγματά της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> ***<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> Ο ρυθμικός ήχος του τρένου την είχε
νανουρίσει για τα καλά και ούτε που κατάλαβε πότε πέρασαν τόσες ώρες ταξιδιού.
Ξύπνησε λίγο πριν φτάσει στον προορισμό της. Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε
έκπληκτη έξω από το παράθυρο το τοπίο που απλωνόταν μπροστά της. Ανακάθισε στην
θέση της. Τελικά και η ορεινή Ελλάδα έχει τις ομορφιές της, φάνηκε να σκέφτεται,
αν και κατά βάθος θα προτιμούσε να μην το ζούσε όλο αυτό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> Οι πόρτες του βαγονιού άνοιξαν και μια
ψυχρή ριπή ανέμου την καλωσόρισε, κάνοντάς της ξεκάθαρο ότι ο χειμώνας εδώ δεν
παίζει παιχνίδια. Πάγωσε τόσο το πρόσωπό της που δεν μπόρεσε να κάνει ούτε μια
γκριμάτσα αποδοκιμασίας και έτσι περιορίστηκε στις δυσάρεστες σκέψεις της.
Περπατώντας προς της είσοδο του σταθμού, οι παχιές και αφράτες νιφάδες χιονιού
που στροβιλίζονταν με μανία από τον δυνατό αέρα πρόλαβαν να καλύψουν τα κατάμαυρα μαλλιά της, να
χωθούν ανάμεσα στις βλεφαρίδες της. Στις πληροφορίες την ενημέρωσαν πως το
επόμενο λεωφορείο για Σκαλωτή, το χωριό όπου νοίκιασε το σπίτι στο οποίο θα
ζούσε όσο κρατούσε η θητεία της εκεί, θα περνούσε σε δύο ώρες, οπότε κάλεσε ένα
ταξί για να εξυπηρετηθεί πιο άμεσα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> Το χωριό ήταν ορεινό, περιτριγυρισμένο από
πυκνά δάση που τώρα το χειμώνα ήταν κατάλευκα από το χιόνι. Ένα ποταμάκι συμπλήρωνε
τον φυσικό πλούτο του και ήταν ιδανικό γι’ αυτούς που αγαπούν την φύση. Μια
εκκλησία, ένα μικρό καφενείο που δούλευε και σαν μπακάλικο παρέχοντας τα
πολύ-πολύ βασικά, μια κακοδιατηρημένη παιδική χαρά, το νεκροταφείο, το παλιό
σχολείο και η παλιά λέσχη αξιωματικών ήταν τα βασικά κτήρια του χωριού. Το σπίτι ήταν μετρίων διαστάσεων, αλλά
φτιαγμένο ευτυχώς με πολύ γούστο. Ήταν
στην άκρη ενός μεγάλου δάσους, του Καρά Ντερέ, που αργότερα έμαθε ότι το
ονομάζουν «Το καταραμένο δάσος», μιας που όποιος προσπάθησε να το εξερευνήσει,
δεν βρήκε ποτέ ξανά την έξοδο από αυτό. Άλλοι πάλι, που πιστεύουν σ’ αυτές τις
ιστορίες τις μεταφυσικές, λένε πως εκεί ζει χιλιάδες χρόνια μια οντότητα, μια
νεράιδα, αλλά όχι από αυτές που διαβάζουμε στα παραμύθια, αλλά μια άλλη πιο
σκοτεινή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> «Αηδίες», απάντησε όταν της αράδιασαν
ένα σωρό ιστορίες ο Αλέξανδρος και οι Μερόπη, οι δυο φίλοι που κατάφερε να
κάνει από τη στιγμή που ήρθε σε αυτόν τον τόπο. Οι υπόλοιποι την απέφευγαν
χωρίς να μπορεί να καταλάβει τον λόγο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Είναι επειδή ζεις
σε αυτό το σπίτι», της είπαν και οι δυο ταυτόχρονα και ψιθυριστά. </span><span lang="EN-US" style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Μα τι μου λέτε τώρα
ρε παιδιά; Καταραμένο δάσος, νεράιδες και κουραφέξαλα. Αυτά είναι ιστορίες για
μικρά παιδιά και για αλαφροΐσκιωτους. Εγώ είμαι αστυνομικός. Για κάθε εξαφάνιση
υπάρχει και μια λογική εξήγηση. Και τώρα τι μου λέτε εσείς…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Κι όμως», της
εξήγησε ο Αλέξανδρος, «το σπίτι στο οποίο μένεις, είναι χρόνια ακατοίκητο, από
όταν…». Κόμπιασε. «Θυμάσαι Μερόπη;» Η κοπέλα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της,
χωρίς να βγάλει λέξη. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Καλά, άσε,
Αλέξανδρε, μου λες μια άλλη φορά. Αρκετά άκουσα για απόψε και δεν θα μπορέσω να
κοιμηθώ», είπε η Ελπίδα μη μπορώντας να συγκρατήσει τα γέλια της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> Την επόμενη μέρα και ενώ έπινε τον
καφέ της στο γραφείο, της ήρθε στο μυαλό το παράξενο όνειρο που είχε δει το
προηγούμενο βράδυ. Περπατούσε λέει μέσα στο Καρά Ντερέ, όταν άκουσε έναν ήχο,
τόσο απαλό που παρόλο που δεν φυσούσε καθόλου και στο δάσος είχε απλωθεί μια απόκοσμη
σιωπή μόλις και μετά βίας ακουγόταν. Συνέχισε το περπάτημα προσπαθώντας να
μαντέψει τι ήταν. Κάτι σαν κελάιδισμα, αλλά δεν ήταν και σίγουρη. Καθώς
περπατούσε μέσα στο δάσος, γινόταν όλο και πιο καθαρός μέχρι που κατάλαβε πως
ήταν μελωδία από… ένα πιάνο! Κοντοστάθηκε για μια στιγμή. Τι δουλειά μπορεί να
έχει ένα πιάνο στη μέση του δάσους; Και ποιος παίζει; Η περιέργειά της μεγάλωσε
για τα καλά και συνέχισε να βαδίζει προς την κατεύθυνση που ερχόταν ο παράξενος
αυτός ήχος. Ήταν ένα πολύ αργό και λυπητερό κομμάτι. Μπορούσε πλέον να το
ακούσει καθαρά όταν ξαφνικά διακόπηκε. Χωμένη μέσα στα δέντρα, με έκπληκτα
μάτια μπόρεσε να διακρίνει ένα γυαλιστερό, μαύρο πιάνο και το κάθισμά του.
Φαινόταν ολοκαίνουριο. Κοίταξε γύρω μα δεν υπήρχε κανείς. Ούτε αποτυπώματα
ποδιών να απομακρύνονται. Τίποτα. Το μόνο ζωντανό πλάσμα που μπορούσε να δει,
ήταν ένα κατάμαυρο κοράκι καθισμένο πάνω στο πιάνο να την κοιτάζει επίμονα με
τα ολοστρόγγυλα σαν μαύρες γυαλιστερές χάντρες μάτια του. Και εκεί ήταν που
ξύπνησε. Η μόνη λογική εξήγηση που έδωσε στον εαυτό της ήταν ότι απλά
επηρεάστηκε από τις ανόητες ιστορίες του
Αλέξανδρου. Δεν έδωσε συνέχεια στα παιχνίδια του υποσυνείδητου της και συνέχισε
την δουλειά της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> Την ησυχία του γραφείου της τάραξε η
ξαφνική έφοδος του συναδέλφου της οποίος μπήκε μέσα φουριόζος και με κομμένη
την ανάσα μπόρεσε μόνο να πει «Έχουμε νέα εξαφάνιση». Η Ελπίδα τινάχτηκε από
την καρέκλα της. Το διάστημα που ήταν εκεί δεν είχε συμβεί καμία εξαφάνιση.
Αμέσως ζήτησε να μάθει λεπτομέρειες. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">« Χτες το βράδυ,
γύρω στη 01:30 μια παρέα τριών ανδρών είδε τον Μιχάλη, τον γιο της μανάβισσας
να προχωράει προς…» είπε ο νεαρός αστυνομικός και σταμάτησε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Γιατί σταμάτησες;»,
τον ρώτησε η Ελπίδα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«…προς το καταραμένο
δάσος», απάντησε εκείνος μαζεμένα, ξέροντας τις απόψεις της ανωτέρου του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">Του έκανε νόημα με
το κεφάλι της να συνεχίσει, χωρίς να σχολιάσει το παραμικρό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Του φώναξαν πολλές
φορές, αλλά εκείνος δεν ανταποκρίθηκε. Ούτε καν στάθηκε. Προχώρησε και μπήκε
μέσα στο δάσος σαν να μην τους είχε ακούσει καν».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Και γιατί δεν τον
κυνήγησαν; Γιατί δεν προσπάθησαν να τον σταματήσουν;», ρώτησε η Ελπίδα
προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> Ο νεαρός αστυνομικός έσκυψε το κεφάλι δίχως να
απαντήσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Ε, όχι! Δεν είναι
δυνατόν! Πάλι τα ίδια; Πάλι οι ίδιες ανόητες δεισιδαιμονίες!», ξέσπασε με οργή
χτυπώντας και τα δυο της χέρια στο γραφείο κάνοντας τον καφέ της να αναπηδήσει
και να χυθεί στο γραφείο της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Ξέρετε...»,
προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο νεαρός αστυνομικός.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Όχι, δεν ξέρω! Πάψε!
Δεν θέλω να ακούσω τίποτε άλλο! Έχετε ένα σωρό εξαφανίσεις και αντί να ανοίξετε
το θέμα, να ψάξετε και να βρεθεί επιτέλους μια λύση σε αυτό το μυστήριο, εσείς
ρίχνετε την ευθύνη στο κακό πνεύμα του δάσους! Πώς είναι δυνατόν;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;"> Οι φλέβες στο λαιμό της ήταν κάτι
παραπάνω από εμφανής. Έτρεμε από την οργή της. Τέντωσε με νευρικότητα τη στολή
της και έκατσε στο γραφείο με τα χέρια της πλεγμένα μπροστά στο πρόσωπό της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Και αυτοί οι τρεις
πού είναι τώρα; Γιατί δεν ενημέρωσαν; Ή μάλλον άσε μη μου πεις. Κατάλαβα»,
συνέχισε στον ίδιο τόνο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">« Τους έχω έξω και
περιμένουν. Η μανάβισσα έτρεξε ουρλιάζοντας για βοήθεια στο καφενείο. Μόλις
είχε ανακαλύψει ότι ο γιος της δεν είχε κοιμηθεί στο σπίτι τους το βράδυ.
Περνούσα απέξω. Άκουσα τις φωνές και μπήκα μέσα. Ρώτησα τι συμβαίνει και αν
γνωρίζει κάποιος κάτι. Ένας από τους τρεις σηκώθηκε και μου είπε για το
περιστατικό. Θεώρησα καλό να τους φέρω να μιλήσετε μαζί τους». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">Η Ελπίδα ξεφύσησε έντονα.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">«Φερ' τους εδώ. Και
εσύ να μείνεις απέξω. Ίσως σε χρειαστώ», του απάντησε κοφτά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #215968; font-family: "times new roman" , serif; line-height: 115%;">Ο νεαρός αστυνομικός
υπάκουσε και χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο βγήκε από το γραφείο της μπαίνοντας
μετά από λίγο μαζί με τους τρεις μάρτυρες του χτεσινού γεγονότος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
<br />
<span style="color: red;"> <span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><span style="font-size: x-large;">Συνεχίζεται...</span></span></span></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-53150595688916892392016-10-08T14:36:00.000+03:002016-10-09T00:05:23.816+03:0032<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRjrMc8YFcCruEANz5W3Od4R_YUp-k67FCa2zvUxOwLQzM6C8kuwk8tJ2YNTUHizTwkzyW8m-uAt4aa9UVyQ8dcXerr-bFKiTgU-_tJmz5CRHC7QZvn10weDiuOR2H8osFKHZTgGgK8fY/s1600/32.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRjrMc8YFcCruEANz5W3Od4R_YUp-k67FCa2zvUxOwLQzM6C8kuwk8tJ2YNTUHizTwkzyW8m-uAt4aa9UVyQ8dcXerr-bFKiTgU-_tJmz5CRHC7QZvn10weDiuOR2H8osFKHZTgGgK8fY/s320/32.jpg" width="239" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><i><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> 6 του Οκτώβρη. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα αναλογίζομαι την ύπαρξή μου. Είναι η μέρα που ήρθα σ' αυτόν τον κόσμο. Η χαρά που έδωσα. Η χαρά που δίνω. Άλλος ένας αριθμός. Άλλη μια μέρα, άλλη μια γενέθλια ημέρα.Μια γευστική τούρτα όμορφα διακοσμημένη. Μικρές φλογίτσες σιγοκαίνε στις κορφές των μικρών λευκών κεριών που είναι διασκορπισμένα πάνω της. Γύρω μου οι φίλοι να τραγουδάνε το γνωστό τραγούδι. Το ξέρουμε όλοι απ' έξω και ανακατωτά. Τους κοιτάζω. Χαμογελάω. Το τραγούδι φτάνει στο τέλος του. Κλείνω τα μάτια. Παίρνω βαθιά ανάσα.<b style="text-align: left;"><span lang="el"><span style="font-family: Times New Roman;"> </span></span></b></span></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><b style="text-align: left;"><span style="font-family: Times New Roman;"><span lang="en"> «</span></span></b> Όλα!<b style="text-align: left;"><span style="font-family: Times New Roman;"><span lang="en">»</span></span></b>, ξεφωνίζουν ενθουσιασμένοι οι φίλοι μου.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Κάνω μια ευχή μέσα από τα βάθη της ψυχής μου. Τρεις λέξεις. Κάθε χρόνο τις ίδιες. Χρόνια τώρα. Ώσπου να πραγματοποιηθεί.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> <b style="text-align: left;"><span lang="el"><span style="font-family: Times New Roman;"> </span></span><span style="font-family: Times New Roman;"><span lang="en">«</span></span></b>Να γίνω ευτυχισμένη<b style="text-align: left;"><span style="font-family: Times New Roman;"><span lang="en">»</span></span></b>.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Μήπως έγινα; Πρέπει να αλλάξω ευχή; Όχι. Και φέτος την ίδια θα κάνω. Την ευτυχία την κατακτάς μόλις διασχίσεις ένα ατελείωτο μονοπάτι. Φυσώ δυνατά. Τα κεριά σβήνουν και αφήνουν πίσω τους ένα αμυδρό ίχνος καπνού που βγαίνει από τα μαυρισμένα φυτιλάκια τους να ανεβαίνει ώσπου χάνεται. Η ευχή μου παραμένει κρυφή και φέτος. Άλλη μια μέρα,άλλη μια γενέθλια μέρα. Είναι το γεγονός της ημέρας. Δώρα που δεν ζήτησα. Δεν ξέρω τι θέλω. Ευχετήριες κάρτες παντού. Τις ανοίγω μία-μία. Πάντα μου άρεσε αυτή η διαδικασία. Έχω πολλές. Από χρόνια. Ήμουν παιδί ακόμα.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> Μεγαλώνω. Και συνειδητοποιώ πως τα γενέθλια είναι η συμπλήρωση ενός ακόμα χρόνου με ανεκπλήρωτα όνειρα. Αλήθεια πόσο χρόνο έχω ακόμη για να τα πραγματοποιήσω;</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> Είμαι ένα χρόνο λιγότερο νέα απ' ότι ήμουν. Η ηλικία όμως γίνεται απλά ένας αριθμός. Γιατί η ψυχή μου παραμένει νέα. Την βλέπω στην αντανάκλαση του καθρέφτη.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> Συνεχίζω να χαμογελώ.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> Συνεχίζω να έχω φίλους που νοιάζονται.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> Συνεχίζω να διασκεδάζω παρά τις καταστάσεις.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> Άλλη μια μέρα, άλλη μια γενέθλια ημέρα.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> Ναι, ήταν όμορφη παρόλα αυτά.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-11839310976713249612016-08-30T18:54:00.000+03:002016-10-09T00:07:13.344+03:00Δεύτερη ζωή δεν έχει.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo5no7aATXHRgDHocBWyH2ZaEEzlDxgfW6nzlTemH4i8NSKjxHTqxvt50gN9qWuENm68PHIicP_sPi2QFZKBYVBBFLZdLQWQM0huiE6dUB_tyXSQD6lPZ0LNSAKtCHcnxB0xoVD2J369s/s1600/Screen-Shot-2014-11-17-at-10.02.38-AM.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo5no7aATXHRgDHocBWyH2ZaEEzlDxgfW6nzlTemH4i8NSKjxHTqxvt50gN9qWuENm68PHIicP_sPi2QFZKBYVBBFLZdLQWQM0huiE6dUB_tyXSQD6lPZ0LNSAKtCHcnxB0xoVD2J369s/s1600/Screen-Shot-2014-11-17-at-10.02.38-AM.png" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: #351c75;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="color: #351c75;"> </span><span style="color: #20124d;">Καθισμένη στην αγαπημένη της πολυθρόνα στο στενό της μπαλκονάκι, απολάμβανε το τελευταίο τσιγάρο του πακέτου της. Η ησυχία ήταν απλωμένη παντού. Τέλη Αυγούστου βλέπεις και οι τελευταίοι είχαν εγκαταλείψει και εκείνοι το κλεινόν άστυ, αναζητώντας ανάσες δροσιάς στις παραλίες απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα.<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><span lang="EN-US"> </span>Ρουφούσε αχόρταγα την κάθε τζούρα. Είναι μάλλον η αίσθηση που σου προκαλεί πάντα το τελευταίο τσιγάρο. Ίσως επειδή ξέρεις πως είναι το τελευταίο και θέλεις να το απολαύσεις. Καταραμένη συνήθεια το ρημάδι μα και η μόνη της συντροφιά τα τελευταία δεκαέξι χρόνια. Σαν σήμερα ήταν που το πρωτόβαζε στο στόμα της. Και πως να την ξεχάσει εκείνη τη μέρα; 20 Αυγούστου 2000, Κυριακή. Σε μία εβδομάδα θα στεκόταν πλάι του ντυμένη στα λευκά. Όλα ήταν έτοιμα. Είχε πάρει άδεια από τη δουλειά της και απολάμβανε τις τελευταίες μέρες της εργένικης ζωής της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><span lang="EN-US"> </span>Ήταν οκτώ και μισή το πρωί. Μόλις είχε τελειώσει το μπάνιο της. Σκούπισε τους υδρατμούς που είχαν καλύψει τον καθρέπτη και κοίταξε το είδωλό της. Το μακιγιάζ της δεν είχε φύγει εντελώς κάτω από τα μάτια της και πήρε ένα κομμάτι βαμβάκι και λίγο γαλάκτωμα για να το αφαιρέσει τελείως. Την ώρα που διάλεγε κάτι ανάλαφρο να φορέσει, μιας που ο Αύγουστος δεν έλεγε να δροσίσει, χτύπησε το κουδούνι. Ήταν η Άσπα, η παιδική της φίλη και μέλλουσα κουμπάρα της. Ήταν συνήθειά τους χρόνια τώρα να πίνουν το καφεδάκι τους κάθε Κυριακή πρωί, εκεί στο μικρό της μπαλκόνι, χαζεύοντας μια στάλα την Ακρόπολη. Και τον χειμώνα ακόμα, και ας είχε κρύο, εκείνες δεν πτοούνταν διόλου. Φορούσαν τα μπουφάν, έφερναν και τη σόμπα και καθόντουσαν κανένα τρίωρο εκεί. Κατέβηκε τη μικρή, στριφτή σκάλα που ένωνε το πάνω με το κάτω πάτωμα του νεοκλασικού της, για να βρει την Άσπα καθισμένη στον καναπέ με σκυμμένο το κεφάλι. Ένιωσε το αίμα της να παγώνει. Κατάλαβε αμέσως ότι κάτι είχε συμβεί. Κάτι που δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να έχει αποτρέψει. Κάτι που θα την ακολουθούσε για την υπόλοιπη ζωή της.<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><span lang="EN-US"> </span>«Πες το με μια λέξη!». Η φωνή της ψυχρή, σταθερή, κοφτή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">Η Άσπα παρέμεινε σιωπηλή με το κεφάλι ακόμα κατεβασμένο. Έτρεξε καταπάνω στη φίλη της και την έπιασε σφιχτά από τα μπράτσα και την ταρακούνησε.<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><span lang="EN-US"> </span>«Μίλααααα… γιατί δεν μιλάς;», ούρλιαξε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">Η Άσπα σήκωσε το κεφάλι. Χιλιάδες μικροσκοπικές κόκκινες φλεβίτσες είχαν γεμίσει το λευκό των πρησμένων ματιών της. Την έπιασε ακόμα πιο σφιχτά από τα μπράτσα και την έσυρε ως την πόρτα.<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><span lang="EN-US"> </span>«Πήγαινε με εκεί τώρα!», τη διέταξε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">Στο αυτοκίνητο η σιωπή συνεχίστηκε. Η νύχτα. Η κούραση. Το πολύωρο ταξίδι. Η λάθος εκτίμηση. Οι κακοτεχνίες στους δρόμους. Ένας απρόσεκτος οδηγός.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Μην τρέχεις!», του είπε την ώρα που έκλειναν για να ξεκινήσει το ταξίδι του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Δεύτερη ζωή δεν έχει! Ζήσε τη με πάθος, μωρό μου!», της απάντησε γεμάτος ζωντάνια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Να προσέχεις».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">Και η γραμμή έκλεισε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> Όλα αυτά γύριζαν στο μυαλό της. Είκοσι λεπτά αργότερα περνούσαν το κατώφλι του νοσοκομείου. Η Άσπα γνώριζε που ακριβώς έπρεπε να πάνε. Η Μπέτυ βάδιζε δίπλα της μηχανικά. Οι λευκοί τοίχοι γύρω της άρχισαν να μαυρίζουν. Η όρασή της ξαφνικά θόλωσε και τα πόδια της παρέλυσαν στιγμιαία. Τίναξε το κεφάλι της αριστερά- δεξιά. Συνήλθε. Η κίνηση της αυτή έκανε την Άσπα να γυρίσει προς το μέρος της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">«Είσαι καλά; Μήπως θέλεις να σταματήσουμε για λίγο;».Η Μπέτυ δεν της έδωσε την παραμικρή σημασία. Συνέχισε να περπατά μηχανικά. Ένα λεπτό αργότερα σταμάτησαν μπροστά από τη λευκή πόρτα του δωματίου 312. Η Άσπα άπλωσε το χέρι της να πιάσει το πόμολο. Το βλέμμα όμως της φίλης της την έκανε να μετανιώσει γι’ αυτή τη σκέψη και το τράβηξε αμέσως πίσω. Άνοιξε αποφασιστικά την πόρτα και μπήκε πρώτη στο δωμάτιο. Οι χαρακτηριστικοί ήχοι των μηχανημάτων την έκαναν να αναριγήσει. Τον είδε. Ξαπλωμένος και ακίνητος, σκεπασμένος ως τον θώρακα με το λευκό σεντόνι. Έτρεξε κατά πάνω του χωρίς να χάσει άλλο χρόνο. Τα δάκρυά της άρχισαν αστραπιαία να κατρακυλούν στο πρόσωπό της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Αλέξη… καρδιά μου», ακούστηκε πνιχτή η φωνή της μέσα από τα αναφιλητά της. «Άνοιξε τα ματάκια σου. Γιατί δεν μου μιλάς;».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">Η Άσπα την έπιασε απαλά από τους ώμους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Δεν πρόκειται να σου απαντήσει, καλή μου». Ένας κόμπος πήγε και στάθηκε στον λαιμό της που την εμπόδιζε να συνεχίσει. Τα χείλη της τρεμόπαιξαν. Η Μπέτυ τώρα κρέμονταν από αυτά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Είναι… είναι σε κώμα, Μπέτυ», της είπε τόσο χαμηλόφωνα σαν να προσπάθησε να μην ακουστεί η φράση της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> Η Μπέτυ πισοπάτησε. Τίναξε τον ώμο της ξεγλιστρώντας από τα χέρια της φίλης της. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και από το στόμα της βγήκε μια άηχη κραυγή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">«Όχιιιι….. Δεν είναι δυνατόν….». Μόνο αυτό πρόλαβε να πει. Έπεσε αμέσως λιπόθυμη στο πάτωμα. Η Άσπα έτρεξε να πατήσει το κουδούνι δίπλα από το κρεβάτι του Αλέξη. Πετάχτηκε σαν τρελή έξω από το δωμάτιο να ζητήσει βοήθεια. Η νοσοκόμα που περνούσε εκείνη την ώρα απέξω, ούτε που κατάλαβε από που εμφανίστηκε το χέρι που την τράβηξε βίαια μέσα στο δωμάτιο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Κάντε κάτι γρήγορα», φώναξε η Άσπα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Ηρεμίστε. Μια απλή λιποθυμία είναι».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">Την σήκωσαν μαζί και την ξάπλωσαν στο διπλανό κρεβάτι. Πέντε λεπτά αργότερα η Μπέτυ ανακτούσε τις αισθήσεις της. Πετάχτηκε αμέσως επάνω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Αλέξηηη…», κραύγαζε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">Οι δύο τραυματιοφορείς που είχε καλέσει η νοσοκόμα και έμπαιναν εκείνη την ώρα μέσα στο δωμάτιο, την έπιασαν αμέσως.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Αφήστε με!», ούρλιαζε η Μπέτυ και τιναζόταν σαν να την χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Οι νεαροί άνδρες κατάφεραν να την ακινητοποιήσουν και να της κρατήσουν σταθερό το χέρι ώσπου η νοσοκόμα να της κάνει την ηρεμιστική ένεση. Η Μπέτυ έγειρε στο κρεβάτι αδύναμη και κοιμήθηκε για ώρες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> Οι επόμενες δύο εβδομάδες την βρήκαν στο νοσοκομείο. Πλάι του. Ακοίμητος φρουρός. Το βλέμμα της στυλωμένο πάνω του συνεχώς. Περίμενε την παραμικρή κίνησή του. Έψαχνε να βρει μια στάλα ζωντάνιας πάνω του. Κοιτούσε τα δεκάδες καλώδια και σωληνάκια που κάλυπταν το κεφάλι και το σώμα του. Τα μόνα που τον ένωναν ακόμα με τη ζωή. Του μιλούσε συνεχώς, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα πάρει απάντηση. Ή έστω μια μικρή κίνηση των δαχτύλων του ή ένα πετάρισμα των ματιών του. Δεν ήθελε να φεύγει στιγμή από κοντά του. Αρνούνταν να φάει και να κάνει μπάνιο. Μα στο τέλος την έπειθαν. Οι γιατροί μπαινόβγαιναν μέρα και νύχτα. Ποιος όμως τολμούσε να της πει την αλήθεια; Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> Το πρωινό εκείνο ένα μήνα μετά, ξύπνησε και βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της πλάι σε εκείνο του Αλέξη. Κοίταξε αμέσως προς τα εκεί. Ήταν άδειο. Το στομάχι της σφίχτηκε. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά. Έκανε να σηκωθεί. Ένα χέρι πρόλαβε και την γράπωσε. Γύρισε ξαφνιασμένη από την άλλη πλευρά. Ήταν η Άσπα που την κρατούσε. Δίπλα της μια από τις νοσοκόμες και άλλη μια γυναίκα που δεν είχε ξαναδεί. Ήταν πολύ σοβαρή και στα χέρια της κρατούσε ένα κόκκινο φάκελο. Δεν της πήρε παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβει τι είχε συμβεί. Τα λόγια που δεν τολμούσαν να ξεστομίσουν οι τρεις γυναίκες, θα ήταν έτσι και αλλιώς τόσο λίγα μπροστά στα βλέμματα τους, που τα έλεγαν όλα. Λίγα λεπτά αργότερα άλλο ένα ηρεμιστικό έρεε στις φλέβες της. Η δόση τώρα άγγιζε τα μέγιστα επιτρεπτά όρια. Η κρίση ήταν ανεξέλεγκτη αυτή τη φορά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> Τα εικοσιτετράωρα που ακολούθησαν ήταν μαρτυρικά. Με τον καιρό ο πόνος έγινε βουβός. Δεν κόπασε ποτέ. Απλά παρέμεινε μέσα της σιωπηλός. Στάθηκαν όλοι πλάι της, μα τους έκανε όλους πέρα. Παράτησε τα πάντα και απομονώθηκε. Κλείστηκε στον εαυτό της. Τα μαύρα δεν τα έβγαλε ποτέ μέχρι σήμερα και έκανε εχθρό της όποιον της έλεγε πως έπρεπε να ξαναφτιάξει τη ζωή της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> Ένιωσε τα βλέφαρά της βαριά. Έκλεισε τα μάτια. Η μορφή του σχηματίστηκε αμέσως μπροστά της. Το ήξερε ότι ονειρευόταν. Χαμογελούσε επιτέλους. Είχε χρόνια να τον δει στο όνειρό της. Κάτι προσπαθούσε να της πει, μα τα λόγια ακούγονταν μπερδεμένα. Ξαφνικά έγιναν καθαρά και κατανοητά: «Στο τρίτο ράφι, το δεύτερο βιβλίο στ’ αριστερά. Σελίδα 78.». Της έκλεισε το μάτι και εξαφανίστηκε έτσι όπως είχε εμφανιστεί. Ξύπνησε ταραγμένη που της είχε φύγει τόσο βιαστικά. Τινάχτηκε από την πολυθρόνα της. Έτρεξε στη βιβλιοθήκη. «Τρίτο ράφι, δεύτερο βιβλίο από αριστερά», μονολογούσε. Έπιασε ένα πολυκαιρισμένο βιβλίο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> «Τα Ρω του Έρωτα», Οδυσσέας Ελύτης, γ’ έκδοση 1980.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;">Ήταν συλλέκτης παλιών βιβλίων. Κυρίως ποίηση. Και αυτή ήταν η αγαπημένη του ποιητική συλλογή. Ανέτρεξε στη σελίδα που της είπε. Άρχισε να διαβάζει νοερά:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: #20124d;"><i><span style="font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">Το παράπονο.</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;"><o:p></o:p></span></i></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;"><br /></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">Εδώ στου δρόμου τα μισά<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">έφτασε η ώρα να το πω<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">άλλα είναι εκείνα που αγαπώ<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="color: #20124d;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">Στ' αληθινά στα ψεύτικα<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">το λέω και τ' ομολογώ.<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">μες στη ζωή πορεύτηκα.<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="color: #20124d;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">Όσο κι αν κανείς προσέχει<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">όσο κι αν το κυνηγά,<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">πάντα πάντα θα 'ναι αργά<o:p></o:p></span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="color: #20124d; font-family: "segoe print"; line-height: 18.4px;">δεύτερη ζωή δεν έχει.<span style="font-size: 9pt;"><o:p></o:p></span></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #20124d;"> Έπεσε πάνω στο βιβλίο και λύθηκε στο κλάμα. Είχε χρόνια να κλάψει. Νόμιζε και εκείνη πως είχε στερέψει. Κατάλαβε τι της ζητούσε και δεν μπορούσε να του χαλάσει το χατίρι. Ποτέ δεν του το χάλασε. Άφησε το βιβλίο πάνω στο μπράτσο της πολυθρόνας και σηκώθηκε. Σκούπισε τα μάτια της, πήρε τη ζακέτα της και βγήκε στο δρόμο. Είχε έρθει η ώρα πια να ζήσει ξανά. Γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #351c75;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: "Times New Roman"; font-size: medium; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; text-align: justify; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
</div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-2405435306578641712016-07-26T19:35:00.000+03:002016-10-09T00:13:23.636+03:00Tο μέλλον του κόσμου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZpnT_yoHVwvEpBzNDgtjSe52NKIPRMSxlAl1jNC_C1IEMWTbFqm-028dBl0_LxDS5lFyqmMdNqx7oCYphggxnJG9qZJTPWfnhFEE0cxgDiELIQ_-p4h1YUxv72bwObYy-tznn7DNr0nY/s1600/The_Time_Traveler_by_xetobyte.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZpnT_yoHVwvEpBzNDgtjSe52NKIPRMSxlAl1jNC_C1IEMWTbFqm-028dBl0_LxDS5lFyqmMdNqx7oCYphggxnJG9qZJTPWfnhFEE0cxgDiELIQ_-p4h1YUxv72bwObYy-tznn7DNr0nY/s640/The_Time_Traveler_by_xetobyte.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: left;">(Σκέψεις που διαβάζονται και αντίστροφα!!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: left;">Απ'το τέλος προς την αρχή!!)</span></div>
<br />
<br />
<br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 115%; text-align: center;">Αυτό είναι το μέλλον του κόσμου</span><br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">αντικοινωνικός και μοναχικός<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">κόσμος που θα ζει πίσω από την οθόνη του<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Δεν θα υπάρχει<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">φιλία και οικογένεια<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο χρόνος θα δημιουργήσει<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ένα μέλλον χωρίς αξίες<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Δεν θα υπάρχει<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">αγάπη και στοργικότητα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">καλοσύνη και ανιδιοτέλεια<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μόνο<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">εγωκεντρισμός<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Δεν θα υπάρχει<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η επιλογή μας.<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Να το!<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Το μέλλον του κόσμου.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-35215636530854891912016-07-23T12:00:00.000+03:002016-10-09T00:08:45.178+03:00Για ένα καρβέλι ψωμί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQP2n-EH4AQ3YWg3X2llplqXAFvNrtjL45oiOKmvte0D-Pnn_8r0-4aI1bv2U_eOMIokOoXJ93Z46sJrTEm9gvuwSbX4Z6lCBgjjU94AQt9PB9cz6xEiuevmKhtACtUGl8N5HEFkYzse8/s1600/1153.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQP2n-EH4AQ3YWg3X2llplqXAFvNrtjL45oiOKmvte0D-Pnn_8r0-4aI1bv2U_eOMIokOoXJ93Z46sJrTEm9gvuwSbX4Z6lCBgjjU94AQt9PB9cz6xEiuevmKhtACtUGl8N5HEFkYzse8/s640/1153.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ούτε
η παραμικρή χαραμάδα δεν υπήρχε, για να μπορέσει να περάσει μια αχτίδα φωτός
ανάμεσα από τα βαριά, μαύρα σύννεφα και να σπάσει την καταχνιά που απλωνόταν στον
αστικό ουρανό. Ο αέρας που φυσούσε μανιασμένα, ήταν παγωμένος, νοτισμένος και
είχε την μυρωδιά της χειμωνιάτικης θάλασσας. Οι περαστικοί ντυμένοι με βαριά,
σκούρα ρούχα και με έντονη την μελαγχολία στα πρόσωπά τους, βάδιζαν βιαστικά. Ο
Τέλης τους κοιτούσε καθώς περνούσαν αδιάφορα μπροστά από το πρόχειρο,
μικροσκοπικό καταφύγιο που του έφτιαχναν τα δυο πελώρια κτήρια πάνω από το
κεφάλι του. Κοιτούσε εξεταστικά τα κομψά τους ρούχα. Οι άντρες με μακριά παλτά, άλλοι με τα χέρια
βαθιά χωμένα στις ζεστές τους τσέπες και τους ώμους κυρτούς για να
προστατευτούν από το τσουχτερό κρύο και τις χοντρές σταγόνες τις βροχής και
άλλοι παλεύοντας με τον λυσσασμένο αέρα να κρατήσουν τις ομπρέλες τους
σταθερές. Οι γυναίκες που και εκείνες έδειχναν κομψές μέσα από τα παλτά τους
και κάτω από τα τεράστια, περίτεχνα καπέλα τους, βάδιζαν με χάρη, χωρίς να
αφήνουν να φανεί η δυσαρέσκεια τους για τον άστατο καιρό. Όλοι τους περνούσαν
από μπροστά του, χωρίς όμως να του δίνουν την παραμικρή σημασία. Ο Τέλης δεν
τους κατηγορούσε. Για κείνους ήταν απλά μια σκιά. Και οι σκιές είναι σκοτεινές
και έχουν μικρή σημασία. Δεν υπήρχε τίποτα ενδιαφέρον πάνω του. Και έτσι να
ήταν, δεν τον ένοιαζε διόλου αν για εκείνους ήταν απλά μια σκιά. Παραδόξως, του
άρεσε αυτό. Με αυτόν τον τρόπο ήταν ελεύθερος να παρακολουθεί τα πάντα γύρω
του, χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Να ακούει πράγματα που κάποιος άλλος πιθανόν
θα αγνοούσε: τον απαλό ήχο των σταγόνων καθώς έπεφταν στη γη, τον γδούπο των
λασπωμένων παπουτσιών που περνούσαν σχεδόν αντικριστά από τα φωτεινά, πράσινα
μάτια του. Ακόμα και τα κλάματα ή και τα γέλια των περαστικών, ακόμα και αυτά τον
ευχαριστούσαν. Όλα αυτά μαζί δημιουργούσαν μια συγχορδία, έναν ρυθμικό παλμό
που προκαλούσε ευθυμία στην καρδιά του. Ο Τέλης χαμογελούσε καθώς ίσα που
προλάβαινε να ακούσει μεμονωμένες φράσεις από τις συζητήσεις των περαστικών:
«Αγάπη μου, απόψε υποσχεθήκαμε πως θα δειπνήσουμε με τους γονείς σου», «Μαμά, ήθελα
να παίξω περισσότερο», «Μπα, μην τον πιστεύεις. Ψέματα σου είπε πάλι».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Μπροστά σε όλο αυτό το σκηνικό
ξαφνικά κατσούφιασε. Κοίταξε τα κουρελιασμένα ρούχα του. Η μπλούζα του ήταν
καλυμμένη με σκόνη και λάσπη και τρύπια σε δυο σημεία που πρόχειρα σκέπαζε με
τα δυο του χεράκια. Το παντελόνι του και εκείνο στην ίδια κατάσταση. Παπούτσια
δεν φορούσε, μόνο ένα ζευγάρι πολυκαιρισμένες κάλτσες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Και
τι μ’ αυτό;», ψιθυρίζει στον εαυτό του. «Αφού εσύ δεν είσαι κομμάτι όλου
αυτού». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Καρφώθηκε
στα ξυλιασμένα πόδια του. Μια παράξενη σκέψη πέρασε από το μυαλό του. Κι αν
έσπαγε τυχαία ένα από τα πόδια του; Ήταν πεπεισμένος πως δεν θα αισθανόταν
τίποτα. Έσκασε ένα μεγάλο χαμόγελο. «Τουλάχιστον αυτό θα ήταν βολικό για μένα.
Δεν θα αισθανόμουν καθόλου πόνο». Ξεφύσησε βαριεστημένα και έστρεψε πάλι το βλέμμα του στον πολύβουο δρόμο.
«Εύχομαι όλοι αυτοί να μην έχουν κρύα πόδια όπως εγώ. Άνθρωποι σαν αυτούς δεν
είναι συνηθισμένοι στον πόνο. Αν χτυπήσουν θα παραπονιούνται και θα
παραπονιούνται για πολύ καιρό ώσπου να το ξεπεράσουν. Είναι καλύτερο άνθρωποι
σαν εμένα να υποφέρουν, καθώς για οποιοδήποτε πόνο δεν αισθάνονται παρά μόνο
κάτι σαν τσίμπημα από καρφίτσα. Εκείνους που είναι συνηθισμένοι στον πόνο μην
τους φοβάσαι». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Αναρίγησε. Μια δυνατή ριπή αέρα διαπέρασε το κορμί του,
φτάνοντας ίσαμε τη ραχοκοκαλιά του. Αγκάλιασε το αναιμικό κορμάκι του ακόμα πιο
σφιχτά με τα ξυλιασμένα χεράκια του και έτριψε τους ώμους του πυρετωδώς. Τα ξαφνικά
κλάματα που ακούστηκαν δίπλα του, τον απέσπασαν από τις σκέψεις μέσα στις
οποίες είχε χαθεί. Γύρισε το κεφάλι του και είδε ένα νεαρό ζευγάρι να στέκεται
ακριβώς μπροστά του. Ο νεαρός άνδρας ψιθύρισε κάτι στην κοπέλα που στεκόταν
δίπλα του κλαίγοντας με αναφιλητά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Σώπασε
τώρα γλυκιά μου. Ηρέμισε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Μα
αγαπημένε μου, είδες τι γλυκό πλάσμα ήταν;», ψέλλισε μέσα από τα αναφιλητά της εκείνη.
«Αναρωτιέμαι πώς η μητέρα της την άφησε να τριγυρίζει έτσι έξω μ αυτόν τον
διαβολεμένο καιρό… Φτωχό κορίτσι…», κατέληξε σκουπίζοντας προσεκτικά τα δάκρυά
της με το λευκό της μαντήλι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Το
ξέρω καλή μου, το ξέρω», απάντησε ξανά ο άνδρας με τη βραχνή φωνή του. «Κάποιος
θα την βοηθήσει», είπε, με την χροιά του να είναι πιο παγερή και από τον αέρα
που φυσούσε εκείνη τη στιγμή. Της ψιθύρισε κάτι ακόμα και την τράβηξε απαλά να
για συνεχίσουν τον δρόμο τους. Ο Τέλης τους κοιτούσε αμίλητος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Κάποιος
θα την βοηθήσει». Τα τελευταία λόγια του νεαρού άνδρα καμπάνιζαν στα αυτιά του
Τέλη. «Βοήθεια», μουρμούρισε καθώς εκείνοι χάνονταν μέσα στο πλήθος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Οι
σκέψεις σου για κείνη είναι τόσο βολικές… μόνο που το φτωχό εκείνο κορίτσι
είναι και αυτό μια σκιά όπως και εγώ. Μπλεγμένο στην ίδια μοίρα που έχω και
εγώ. Ένα πρόβλημα που θα λύσουν οι άλλοι». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Οι
λέξεις είναι απλά λέξεις, Τέλη», ψιθύρισε μια φωνή μέσα στο κεφάλι του. «Οι
πράξεις φωνάζουν πάντα πιο δυνατά», συνέχισε η φωνή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Αχ,
φωνή, εύχομαι κάποιες φορές να σιωπούσες…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Σήκωσε το βλέμμα ψηλά, σε μια προσπάθεια να
θυμηθεί. Να δεις πώς το είχε δει γραμμένο… Α, ναι! «<i>Κάθε στιγμή τα λόγια μας είναι το ψέμα και μόνο η πράξη μας η αλήθεια</i>»
-Τάσος Αθανασιάδης-<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Το
είχε δει γραμμένο με μια σειρά πελώρια κατακόκκινα γράμματα πάνω σε ένα τοίχο.
Και είναι πράγματι αλήθεια. Τίποτα απ’ όσα πούμε δεν είναι αληθινό ώσπου να το
κάνουμε πράξη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ένα δυνατό γουργουρητό ακούστηκε από
το άδειο του στομάχι. Μια υπενθύμιση ότι είχε πάνω από ένα εικοσιτετράωρο να
φάει μια μπουκιά. Έκανε να σηκωθεί, μα μια ζάλη λύγισε τα ισχνά του ποδαράκια.
Προσπάθησε ξανά. Τα κατάφερε, μα τα βήματά του ήταν τρεμουλιαστά. Στάθηκε στη
γωνιά του δρόμου. Κάποιοι περαστικοί του έριχναν μια δεύτερη ματιά πάνω από τον
ώμο τους γεμάτοι οίκτο. Άλλοι πάλι τον κοιτούσαν κάνοντας γκριμάτσες αηδίας.
Δεν τον ενοχλούσαν οι αρνητικές εκφράσεις που έπαιρναν τα πρόσωπά τους όταν τον
αντίκριζαν. Αντιθέτως. Τουλάχιστον τον πρόσεχαν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Το
στομάχι του διαμαρτυρήθηκε ξανά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Υπομονή…».
Ψιθύρισε. «Εσύ ξέρεις να κάνεις υπομονή». Λες και μιλούσε σε άνθρωπο. Θυμήθηκε
τα λόγια ενός ιερέα, τότε που καταφύγιό του ήταν ο περίβολος μια εκκλησίας και
κρεβάτι του μια προστατευμένη από το κρύο και τη βροχή γωνιά του ναού. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Η
υπομονή είναι αρετή. Ζήτα και θα λάβεις. Ψάξε και θα βρεις. Χτύπα, και μια
πόρτα θα ανοίξει για σένα». Στύλωσε το βλέμμα του στον θολό ουρανό και με τον
παιδικό του αυθορμητισμό είπε: «Μπορώ να ζητήσω ένα καρβέλι ψωμί, Κύριε; Θέλω
να γεμίσω το άδειο μου στομάχι». Μη γνωρίζοντας γιατί είπε αυτά τα λόγια ένιωσε
ένα κόμπο στο λαιμό και κάτι ζεστό να κυλάει στα παγωμένα του μάγουλα.
Ανοιγόκλεισε τα μάτια του και άγγιξε στιγμιαία το πρόσωπό του. Ένιωσε τα δάκρυά
του και βάλθηκε να τα κάνει πέρα. «Όχι δάκρυα, Τέλη, όχι. Είσαι μεγάλος πια γι’
αυτά». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ήταν τόσο απορροφημένος στο να
σκουπίζει τα δάκρυά του, που δεν είχε προσέξει ότι τόση ώρα κάποιος τον
κοιτούσε. Κοίταξε ξαφνιασμένος ξεσπώντας σε ένα ακόμη αυθόρμητο κλάμα. Ένα
συνομήλικο κορίτσι κουλουριάστηκε δίπλα του, δίχως να λογαριάσει αν τα ρούχα
του λεκιάσουν από τις λάσπες του δρόμου. Το στρογγυλό πρόσωπο του κοριτσιού
στολισμένο με δυο μακριές πλεξούδες που ξετρύπωναν από τον σκούφο που κάλυπτε
το κεφάλι του, ήταν γεμάτο θλίψη και από τα καστανά του μάτια κυλούσαν απαλά
και αργά δυο σειρές δάκρυα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Γιατί
κλαις;», τον ρώτησε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η
φωνή της έσπασε. «Με κάνεις και εμένα να κλαίω». Έμοιαζε ανυπόκριτα λυπημένη η
μικρή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο
Τέλης με τη βιαστική ματιά που έριξε γύρω του, αντιλήφθηκε πως κανένας δεν τους
έδινε σημασία. Ξανακοίταξε το κορίτσι που βρισκόταν τόσο πολύ κοντά του που η
μύτες τους σχεδόν άγγιζαν η μία την άλλη. Έκανε να απομακρυνθεί, μα το
μετάνιωσε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Δεν..
δεν ξέρω γιατί», τραύλισε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Έγειρε
στον ώμο του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Είσαι
λυπημένος», είπε και έγνεψε καταφατικά
για να δώσει έμφαση και σιγουριά σε αυτό που έλεγε. Ο Τέλης είχε χάσει την
μιλιά του. Στην πραγματικότητα αισθανόταν γενικά χαμένος από όλο αυτό που
συνέβαινε τα τελευταία λεπτά. Ήταν σαστισμένος. Ποτέ κανείς ως τώρα δεν τον
είχε πλησιάσει τόσο πολύ, δεν του είχε μιλήσει τόσο αληθινά. Πίστευε πως πάντα
ήταν αόρατος και πως θα παρέμενε έτσι. Μα αυτό το κορίτσι του μιλούσε! Και
προτού καταφέρει να αρθρώσει μια λέξη, έστω κάτι που να βγάζει νόημα, η μικρή
άγγιξε το πρόσωπό του. Τόσο τρυφερό το άγγιγμά της. Ένιωσε αμέσως τη θέρμη των
χεριών της. Μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής του. Ένιωσε μια παράξενη ενέργεια να
διαπερνάει το κάθε του κύτταρο. Παράξενο συναίσθημα. Δεν το είχε ξανανιώσει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Μην
είσαι άλλο λυπημένος», του είπε ήσυχα η μικρή, χαϊδεύοντας ακόμη το πρόσωπό
του. Άνοιξε την τσάντα που είχε δίπλα της. Έβγαλε από μέσα ένα μεγάλο καρβέλι
ψωμί. Του χαμογέλασε πλατιά και έτεινε τα χέρια της προς αυτόν, τοποθετώντας το
στις παλάμες του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Θα
πρέπει να είσαι πεινασμένος. Αυτό το καρβέλι είναι φρεσκοψημένο. Μόλις το
έφτιαξε ο θείος μου και είναι όλο για σένα. Πάρ’ το!». Η φωνή της ντυμένη με
όλη τη γλύκα και τη στοργή που θα μπορούσε να έχει ένα πλάσμα στα δέκα του
χρόνια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο
Τέλης ξεροκατάπιε. Το στόμα του ξαφνικά ήταν τόσο στεγνό. Το καρβέλι ήταν πράγματι
ολόφρεσκο! Τόσο που άχνιζε ακόμη! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Σ’
ευχαριστώ, μικρή κυρία», της απάντησε ανήμπορος να εκφράσει περισσότερο την
ευγνωμοσύνη του. Προσπάθησε να πει κάτι ακόμα. Όμως ο κόμπος που πήγε και
στάθηκε ξανά στον λαιμό του, τον εμπόδιζε. Παράτησε την προσπάθεια.
Ανοιγόκλεισε γρήγορα τα μάτια του, καθώς τα δάκρυα απειλούσαν πάλι να κυλίσουν
από τις άκρες. Πριν προλάβει να πει κάτι το κορίτσι, ένα χέρι την τράβηξε
απότομα προς τα πίσω. Ο Τέλης κοίταξε ψηλά. Από την αγριεμένη όψη της γυναίκας
που κοιτούσε μια εκείνον μια τη μικρή, κατάλαβε ότι ήταν η μητέρα της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Μην
πηγαίνεις τόσο κοντά σε ένα τέτοιο πλάσμα, Μαρία!», της είπε με ένταση. Τα λόγια
της θύμιζαν περισσότερο γρύλισμα άγριου ζώου, παρά ανθρώπινη φωνή. Το βλέμμα
της πάνω του ήταν τόσο βλοσυρό που ευθύς ευχήθηκε εκείνη τη στιγμή να χανόταν από προσώπου γης. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Μαμά!»,
αναφώνησε φανερά απογοητευμένη από τα λόγια της μητέρας της η Μαρία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Αγόρι
είναι!», φώναξε με όση δύναμη μπορούσε να βγει από τα πνευμόνια της, δείχνοντας
με τα δυο της χέρια τον Τέλη. Με μια απότομη κίνηση το ‘σκασε από το χέρι της
μάνας της, γονάτισε και τον φίλησε στο μάγουλο. Με την ίδια ταχύτητα έτρεξε
προς την αντίθετη κατεύθυνση, για να γλυτώσει έστω και για λίγες στιγμές από
την αντίδραση της μάνας της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Μαρία!»,
της φώναξε αγανακτισμένη από τη συμπεριφορά της μικρής. Η τελευταία ματιά της
κομψής κυρίας έκανε τον Τέλη να κουλουριαστεί τόσο πολύ που στο τέλος δεν
μπορούσες να διακρίνεις αν ήταν άνθρωπος ή ένα κουβάρι παλιόρουχα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Όταν κατάλαβε ότι πλέον είχε
απομακρυνθεί, ξεκουβαριάστηκε. Άγγιξε το μάγουλο που τον είχε φιλήσει η μικρή
Μαρία και ένιωσε το αίμα του ζεστό να ρέει στις φλέβες του και να ανεβαίνει στο
πρόσωπό του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Με
φίλησε; Στ’ αλήθεια;», ρώτησε τον εαυτό του γεμάτος απορία. Βάδισε μέχρι το
καταφύγιο του, με το μυαλό του ακόμα θολό από τα απρόσμενα γεγονότα και τα
πρωτόγνωρα συναισθήματα. Άρχισε να κόβει μικρά κομμάτια από το λαχταριστό
καρβέλι. Ποτέ κανένας δεν του είχε δώσει ένα τόσο φρέσκο καρβέλι ψωμί. Μόνο
κάτι ξεροκόμματα του πετούσαν φορές-φορές ή πήγαινε και ζητούσε από τα
περισσεύματα των εστιατορίων. Κοίταξε τα ισχνά, μελανιασμένα από το κρύο χέρια
του. Τώρα κανονικά θα έπρεπε να είναι χαρούμενος. Όμως η εγκαρδιότητα και η
ευγένεια του κοριτσιού τον έκαναν πιο σκεπτικό από πριν. Οι σκέψεις του
στράφηκαν σε όλους εκείνους που ζουν το ίδιο όπως και εκείνος. Δεν θα πρέπει να
αισθάνεται χαρούμενος όταν υπάρχουν γύρω του ακόμα άνθρωποι που υποφέρουν.
Συνέχισε να κόβει κομμάτια από το καρβέλι και να τα μασουλάει ανόρεκτα και
μηχανικά. Από κείνη τη στιγμή και για ώρες παρέμεινε σιωπηλός. Ακόμα και οι
σκέψεις του, και η παράξενη εκείνη φωνή που ξεπεταγόταν φορές-φορές μέσα απ’ το
κεφάλι του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Η βροχή είχε πάψει από ώρα να πέφτει
και ένας λαμπερός ήλιος είχε κάνει την εμφάνισή του στον ορίζοντα. Κόντευε
απόγευμα. Ο Τέλης βγήκε από τη μικρή τρύπα που τον προστάτευε από την ανελέητη
μανία του καιρού και κατηφόρισε τον σχεδόν έρημο δρόμο. Πόσο παράξενη του
φαινόταν αυτή η ερημιά. Λίγες ώρες νωρίτερα και με την βροχή να πέφτει
ασταμάτητα, όλοι ήταν στους δρόμους και τώρα δεν υπάρχει σχεδόν κανείς να
απολαύσει τη θέρμη του δεκεμβριανού ήλιου. Άρχισε να τρέχει, να τρέχει γρήγορα.
Στο μυαλό του δεν υπήρχε προορισμός. Λαχάνιασε και σταμάτησε. Ο παφλασμός των κυμάτων που
χτυπούσαν λυσσασμένα πάνω στα βράχια, τον έκαναν να στρέψει την ματιά του στο
βαθύ νερό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Όλα
γύρω μας είναι μαύρα», ακούστηκε μια ήρεμη φωνή. Κοίταξε γύρω του και εντόπισε
έναν νεαρό άνδρα να κάθεται στα βράχια. Ο νέος είχε το πιο όμορφο και πράο
πρόσωπο που είχε δει ποτέ ο Τέλης. Όλη η όψη του πρόδιδε ηρεμία και θέρμη, σαν
τα ηλιόλουστα ανοιξιάτικα πρωινά. Το δέρμα του ήταν ανοιχτόχρωμο και τα σγουρά
μαλλιά του κατάμαυρα σαν μελάνι. Τα σκούρα μάτια του περιστοιχισμένα από
μακριές καμπυλωτές βλεφαρίδες. Τα χείλη του σχημάτιζαν ένα αμυδρό, ευγενικό
χαμόγελο και ένα ελαφρύ κοκκίνισμα κάλυπτε τα μάγουλά του ως τους κροτάφους.
Ήταν λεπτός και καλοσχηματισμένος, με δάχτυλα λιγνά και μακριά, σαν τα δάχτυλα
ενός πιανίστα. Οι κινήσεις του ήταν
αβρές. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Καλησπέρα,
Τέλη», του είπε χαμογελώντας. Η φωνή του απαλή και μελωδική. «Έλα, κάθισε κοντά
μου», τον παρότρυνε δείχνοντας του τον λείο βράχο δίπλα του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Καλησπέρα
σας», αποκρίθηκε ο Τέλης ψιθυριστά, κοιτώντας παραξενεμένος τον νεαρό άνδρα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Είμαι
πράγματι τόσο τυχερός σήμερα;», ρώτησε νοερά τον εαυτό του. «Είναι ο δεύτερος
άνθρωπος που μου μιλάει σήμερα». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Υπάρχει
ένας απλός τρόπος για να πάψεις να υποφέρεις, Τέλη».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο
Τέλης δεν μίλησε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Ξέρεις
για τι πράγμα μιλάω, έτσι δεν είναι;», συνέχισε με το ίδιο απαλό χρώμα στη φωνή
του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Αυτή
η φορά ήταν η σειρά του Τέλη να χαμογελάσει. «Ναι, πως δεν ξέρω;», είπε με
λαχτάρα. «Αλλά δεν θα καταφέρω ποτέ να πάρω αυτόν τον δρόμο». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Μα
ακριβώς γι αυτό είσαι ευλογημένος», συμπέρανε ο άνδρας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Ναι»,
είπε απλά ο Τέλης. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Το
όμορφο πρόσωπο του νεαρού άνδρα σκοτείνιασε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Δεν
βλέπεις πώς σου συμπεριφέρεται ο κόσμος, παιδί μου;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο
Τέλης γέλασε εγκάρδια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Κύριε,
φυσικά και του βλέπω. Δεν είμαι τυφλός. Όσο και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να
κλείσω τα μάτια μου στην αλήθεια και στην πραγματικότητα. Τα βλέπω όλα. Τα
νιώθω όλα. Με βλέπουν σαν μια μαύρη, σκοτεινή σκιά. Σαν λεκέ στην καθαρή
κοινωνία που θεωρούν πως έχουν. Μόνο που δεν μπορούν να δουν πως όλος ο κόσμος γύρω
τους είναι και αυτός τόσο σκοτεινός, τόσο μαύρος και τόσο λερωμένος εξαιτίας
τους. Με πέταξαν, με έσπρωξαν, μου φώναξαν, με γέλασαν και τόσα ακόμα…». Τα
λόγια του αγοριού εκείνη τη στιγμή δεν συμβάδιζαν με τίποτα με την ηλικία του.
Σαν να είχε μεγαλώσει απότομα. Κάρφωσε το βλέμμα του στην φουρτουνιασμένη
θάλασσα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Μα
δεν μπορώ να τους μισήσω, ούτε να τους κατηγορήσω γι αυτό που έγινα. Ούτε εγώ
φταίω γι αυτό. Δεν μπορώ να τους ρίξω πέτρες όπως έκαναν εκείνοι σε μένα. Μπορώ
μόνο να προσευχηθώ γι αυτούς να είναι ευλογημένοι και να συγχωρεθούν τα λάθη τους.
Το μίσος δεν φέρνει ειρήνη και γαλήνη στη ζωή παρά μόνο σκοτάδι. Ξέρω ότι είναι
τόσο δύσκολο αυτό, αλλά ποιος είπε ότι θα ήταν εύκολο; Ο δρόμος της αρετής
είναι δύσκολος. Έτσι δεν λένε; Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Έχω πίστη».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο
νεαρός άνδρας άκουγε έκπληκτος τα λόγια του μικρού συνομιλητή του. Κάτι πήγε να
πει όμως ο Τέλης συνέχισε επιτόπου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Σήμερα
ένα κορίτσι με πλησίασε και σκούπισε τα δάκρυά μου!», είπε ενθουσιασμένος. «Μου
έδωσε ένα μεγάλο καρβέλι ψωμί και με φίλησε τρυφερά». Άγγιξε το πρόσωπό του στο
σημείο που τον είχε φιλήσει η μικρή και κοκκίνισε. «Αυτός ο κόσμος δεν είναι
τόσο άσχημος τελικά! Ήταν σαν άγγελος. Ο άγγελός μου!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο
νέος γύρισε σκεπτικός προς το μικρό αγόρι. «Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που
κρατούσε ένα χρυσό κουτί», ξεκίνησε και τα μάτια του καρφώθηκαν στου μικρού. «Είτε
από απερισκεψία, είτε από περιέργεια –κανείς δεν ξέρει- άνοιξε αυτό το κουτί
και σκόρπισε στην πλάση όλα τα δεινά. Όταν κατάλαβε τι έκανε και μπόρεσε να το
κλείσει, το μόνο πράγμα που είχε απομείνει μέσα στο κουτί ήταν…».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Η
ελπίδα», συμπλήρωσε ο Τέλης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Ακριβώς»,
αποκρίθηκε ο άνδρας χαμογελώντας. «Πλάσματα όπως εσύ κρατάτε αναμμένη την φλόγα
της ελπίδας. Και αν τώρα όλοι αυτοί συμπεριφέρονται σαν να είναι πάνω από σένα,
η αλήθεια είναι πως κάνουν λάθος. Λες πως είσαι σκιά». Γέλασε ήσυχα. «Όλοι
σκιές είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο. Και όταν θα έρθει η ώρα εκείνη, καθένας από
εμάς θα σκορπίσει και θα γίνει σκόνη. Η γη θα διεκδικήσει όλα όσα της ανήκουν,
δηλαδή εμάς. Και τότε όλοι θα είμαστε ίσοι απέναντί της».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο
Τέλης δεν κοιτούσε τον άνδρα όσο μιλούσε, αλλά τα λόγια αυτά τον έκαναν να
χαμογελάσει ξανά. Ένιωσε ένα ζεστό χέρι να χαϊδεύει τα μαλλιά του. Έμειναν και
οι δυο σιωπηλοί για πολλή ώρα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ένας
δυνατός άνεμος σηκώθηκε ξαφνικά. Περιέργως, δεν αισθανόταν καθόλου κρύο. Γύρισε
προς τον άνδρα να τον ρωτήσει αν αισθανόταν εκείνος κρύο, μα είχε εξαφανιστεί. Έστρεψε
το βλέμμα του στον ουρανό και η απορία του λύθηκε.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br /></div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-82350175349578177272016-02-25T20:32:00.000+02:002016-02-25T21:43:02.762+02:00Η συνάντηση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGTB4x3gj9S9KiINPyAFqvC39vyB1wZ9pStOapU_gyK-AiZ2c4uMT4viOM71z3lLq35KnwRRr9o90Wo9tHUl20Ck1HUzM4Euvj9-p9354jGQ4BrPayZmVO5UBS0UENU_uNAYU_x6R5IrQ/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGTB4x3gj9S9KiINPyAFqvC39vyB1wZ9pStOapU_gyK-AiZ2c4uMT4viOM71z3lLq35KnwRRr9o90Wo9tHUl20Ck1HUzM4Euvj9-p9354jGQ4BrPayZmVO5UBS0UENU_uNAYU_x6R5IrQ/s400/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Ο σερβιτόρος για
πέμπτη φορά περνούσε νευρικά από μπροστά μου,
κουνώντας το κεφάλι του. Το κερί πάνω στο τραπέζι μου είχε πλέον καεί
και η φλόγα τρεμόσβηνε. Το μέχρι πριν από δύο ώρες πολύβουο καφέ είχε τώρα
σχεδόν σιωπήσει, καθώς η ώρα του κλεισίματος πλησίαζε. Κοίταξα το ρολόι μου. Με
είχε στήσει. Μπα, όχι, δεν με ενόχλησε. Ο ήχος της βροχής που σιγά σιγά
δυνάμωνε, μπερδευόταν τώρα με την απαλή μουσική που ακουγόταν από τα ηχεία του
μαγαζιού. Άφησα καλό φιλοδώρημα στον σερβιτόρο που μάταια τόση ώρα περίμενε να
του δώσω την παραγγελία μου και βγήκα από το μαγαζί. Ο νυχτερινός αέρας ήταν
δροσερός εξαιτίας της βροχής και τα φώτα του δρόμου σε συνδυασμό μαζί της,
έκαναν τον δρόμο να γυαλίζει. Είναι το είδος αυτό της βροχής που κάνει τα πάντα
γύρω σου να λαμπυρίζουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Η βροχή άρχισε να
μουσκεύει τα ρούχα μου. Ένα ρεύμα αέρα φέρνει στα ρουθούνια μου το άρωμα της
βανίλιας ανακατεμένο με αυτό των <span lang="EN-US">Marlboro</span>. Αναπολώ.
Αρνούμαι. «Δεν μπορεί», λέω στον εαυτό μου. Αρχίζω να λέω το όνομά σου
πριν καν γυρίσω το πρόσωπό μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Η ζωή έχει
πράγματι χιούμορ… ένα ανέκδοτο, ε;», μου λες χαμογελώντας καθώς βαδίζεις προς
το μέρος μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Μόνο που δεν
φαίνεται να καταλαβαίνω το καλύτερο κομμάτι του», σου απάντησα ανέκφραστα
κουνώντας το κεφάλι μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Μου χαμογέλασες ξανά. Έκανα νόημα στο ταξί που βρισκόταν λίγα μέτρα
μακριά μας.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Ω, Θεέ μου, φαίνεσαι τόσο διαφορετική από την τελευταία φορά που σε
είδα», ήθελα να σου φωνάξω. Όμως σιώπησα. Τα άλλοτε κατακόκκινα μακριά μαλλιά
σου είχαν δώσει τώρα την θέση τους σε ένα αυστηρό μαύρο καρέ. Ακόμα θυμάμαι την
ένταση με την οποία και τα ίδια μου έλεγαν τόσο σκληρά το αντίο, καθώς πετούσες
με μανία τα πράγματά μου στο πεζοδρόμιο. Κούνησα το κεφάλι μου δυο τρεις φορές
για να διώξω τις πικρές και ανώφελες σκέψεις μου. Τι σημασία έχει πια; Έχει
περάσει άλλωστε τόσος καιρός από τότε…</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Το ταξί σταμάτησε
μπροστά μας. Άνοιξα την πόρτα για σένα. Δεν έπρεπε, μα το έκανα. «Τι σ’
έπιασε;», ρωτούσα σιωπηλά τον εαυτό μου. «Την έχεις ξεπεράσει πια. Το έχεις
δηλώσει», συνέχιζε η φωνή μέσα μου. Με πλησίασες και στάθηκες μπροστά μου πριν
μπεις. Άρχισες να φτιάχνεις τον γιακά από το πουκάμισό μου. Πάντα το έκανες.
Δεν με κοιτούσες. Έμεινα ακίνητος ώσπου να τελειώσεις την διαδικασία. Δεν
μπορούσα να κάνω πίσω. Ή μήπως δεν ήθελα; Αφέθηκα σαν παιδί στην φροντίδα σου.
Όλη αυτή την ώρα ένιωθα τη μυρωδιά από τα τσιγάρα στα δάχτυλά σου. Στο τέλος
χαμογέλασες ευχαριστημένη γι’ αυτό που είχες καταφέρει και μπήκες στο εσωτερικό
του ταξί. Σε ακολούθησα χωρίς να πω τίποτα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Κοιτούσες σιωπηλή έξω από το παράθυρο
τις σταγόνες της βροχής που κυλούσαν βιαστικά στο τζάμι. Είπα στον οδηγό να
κάνει ένα γύρο το τετράγωνο. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Στο άκουσμα της
φωνής μου γύρισες επιτέλους να με κοιτάξεις. Δάγκωσες τα χείλη σου. «Ω, μη το
κάνεις αυτό…», έλεγα από μέσα μου. Και πριν προλάβω να συνέλθω από την ταραχή
που μου προκαλούσε πάντα η κίνησή σου αυτή, με φίλησες. Με φίλησες έντονα. Σε
φίλησα και εγώ. Ακόμα πιο έντονα. Σταμάτησες ξαφνικά, όσο ξαφνικά ξεκίνησες. Με
κοίταξες. Σε κοιτούσα και εγώ. Δεν χρειαζόταν να ρωτήσουμε πως αφήσαμε να γίνει
αυτό. Ξέραμε και οι δυο γιατί και ας μην το ομολογούσαμε. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Συνήθιζες να το
κάνεις μόνο όταν ήσουν ενθουσιασμένος ή τρομοκρατημένος», μου είπες
χαμογελώντας καθώς παρατήρησες πως ακόμα ξύνω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τον
αριστερό μου κρόταφο. Σιωπή. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Τι από τα δύο συμβαίνει απόψε, Παύλο;»</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Πόσο υπέροχα ηχούσε το όνομά μου, καθώς έβγαινε από τα κατακόκκινα
χείλη σου», ακούστηκε πάλι η φωνή μέσα μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Και τα δύο», απάντησα τελικά. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Το ταξί παίρνει
μια στροφή, φέρνοντάς σε πιο κοντά μου. Δεν φαίνεται να σε πειράζει.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
« Δεν τον ενοχλεί που είσαι έξω;», ρώτησα με φωνή που μόλις και μετά
βίας βγήκε από τα τρεμάμενα χείλη μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Δεν είναι της παρούσης», απάντησες σκύβοντας το κεφάλι.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Συγνώμη», απολογήθηκα.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Το ταξί παίρνει
δεύτερη στροφή. Πάλι το σώμα σου πέφτει πάνω στο δικό μου. Νιώθω τ’ άρωμά σου. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Μπορούμε να το
ξανακάνουμε», ψιθύρισες.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Σιωπή ξανά. Έστρεψες το βλέμμα σου προς εμένα. Στο αχνό φως που
έμπαινε από τα παράθυρα του ταξί, μπόρεσα να διακρίνω το πράσινο των ματιών
σου.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Η φωνή σου ακούστηκε ξανά.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Πάντα πίστευα
ότι υπάρχει μια αόρατη κλωστή που μας δένει και μέσω αυτής περνάνε όλα τα
συναισθήματα από τον έναν στον άλλον. Έτσι μπορούμε και νιώθουμε με αυτόν τον
ακατανόητο τρόπο ο ένας τον άλλον. Πάντα μας έδενε, μα ήταν μπλεγμένη. Και όταν
γνωριστήκαμε, ξέμπλεξε, ήρθε σε ευθεία και έτσι περνούν ανενόχλητα τα
συναισθήματα. Και δίνουμε έτσι ζωή ο ένας στον άλλον. Σαν τον ομφάλιο λώρο που
δένει το παιδί με την μάνα του. Και από εκεί περνάνε όλα: η τροφή, το οξυγόνο,
το αίμα, η αγάπη. Όλα όσα χρειάζεται για να είναι καλά και να αναπτυχθεί
σωστά. Κάπως έτσι πιστεύω πως είμαστε
και εμείς». </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Είμαστε τόσο διαφορετικοί τώρα», ακούγεται η φωνή μέσα μου και με
αποτρέπει να απαντήσω και να πω αυτό που λαχταρούσα.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Μου έλειψες», ακούστηκες ξανά.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Και εσύ μου έλειψες», απάντησα δίχως δισταγμό. Αμέσως, σαν να το
περίμενα αυτό που άκουσα.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Το ταξί παίρνει
τρίτη στροφή, χτυπώντας στο κράσπεδο.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Όλα αυτά που λες, τα νιώθω και εγώ. Όλα τα συναισθήματα που έλεγες
πως νιώθεις και<a href="https://www.blogger.com/null" name="_GoBack"></a> εσύ για μένα. Πόσα βράδια… αχ πόσα βράδια
να ‘ξερες… ήθελα να έρθω εκεί, κοντά σου, να σε αγκαλιάσω σφιχτά. Να σε χαϊδεύω
μέχρι το πρωί. Εγώ να μην κοιμηθώ καθόλου. Καθόλου, τ’ ακούς; Εγώ απλά τότε θα
ήμουν ευτυχισμένος. Και ναι, λοιπόν, μου βγαίνει η αγάπη. Μου βγαίνει να σου λέω «σ’ αγαπώ». Μου βγήκε από μόνο του
πολύ καιρό πριν. Όταν ακόμα δεν το λέγαμε, δεν το γράφαμε. Το έγραφε μόνο του
το χέρι μου. Μόλις το έβλεπα απλά το έσβηνα. Πίστευα ότι δεν πρέπει να στο πω.
Πολύ καιρό πριν. Σ’ αγαπάω, λοιπόν… Και πολύ μάλιστα! Τ’ ακούς, κοριτσάκι μου;
Σ’ αγαπάω πολύ!». </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Όμως είμαστε
διαφορετικοί άνθρωποι τώρα…» απάντησες χωρίς να με κοιτάξεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Διάβασες τη σκέψη
μου… πώς; Μα τι ρωτάω; Εμείς πάντα το κάναμε. Μαζί όλα. Ταυτόχρονα. Ακόμα και
τις σκέψεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Οι σκιές των σταγόνων που κατρακυλούσαν στο τζάμι, φαίνονταν σαν
δάκρυα πάνω στο πρόσωπό σου. Ταίριαζαν στην έκφραση που είχε τώρα. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Ναι, φυσικά»,
μπόρεσα να πω μόνο. Προσπαθούσα να κρύψω την αναστάτωση που μου προκάλεσαν τα
τελευταία λόγια σου. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Το ταξί παίρνει την τελευταία του στροφή. Έγειρες το κεφάλι σου στο
στήθος μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω και…»</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
«Δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Δεν υπάρχει παρελθόν», με διέκοψες απότομα.
« Κοιτάμε μόνο μπροστά, αλλιώς θα κάνουμε φαύλους κύκλους».</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Ο οδηγός του ταξί
σταμάτησε μπροστά από την είσοδο του καφέ. Ακριβώς στο σημείο απ’ όπου μας
πήρε.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Έψαξα για το
πόμολο. Έψαξες για το χέρι μου.</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-56914044806662384952015-12-13T23:38:00.001+02:002016-11-27T20:04:34.611+02:00Το κόκκινο περικάρπιο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg01PsTdaUak-G0giyPbo8y8A-h5yrgK8cZ-ulcFLVIYdK2let-2K1PufXxloWRaotz2bk4XocRnpcOkBCS0iCHZZEOyABOZbGOgP87H8Si-TF-ulWCGQzjoEWWLKPa94QOlP8MhdBXlOE/s1600/288fbfb76b1e3081db7116562bb902bf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg01PsTdaUak-G0giyPbo8y8A-h5yrgK8cZ-ulcFLVIYdK2let-2K1PufXxloWRaotz2bk4XocRnpcOkBCS0iCHZZEOyABOZbGOgP87H8Si-TF-ulWCGQzjoEWWLKPa94QOlP8MhdBXlOE/s640/288fbfb76b1e3081db7116562bb902bf.jpg" width="634" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Πέτρος φοβερά καταβεβλημένος μόλις είχε βγει από μια εξαιρετικά δύσκολη και πολύωρη εγχείρηση και προχωρούσε στο διάδρομο του τέταρτου ορόφου της καρδιοχειρουργικής πτέρυγας του νοσοκομείου όπου εργάζεται τα τελευταία 30 χρόνια. Μπαίνοντας στο ασανσέρ που θα τον οδηγούσε στο υπόγειο όπου θα άλλαζε, συνάντησε μια γυναίκα. Συνήθως είναι ευγενικός και ομιλητικός, αλλά τη δεδομένη στιγμή αγνόησε εντελώς τη γυναίκα που στεκόταν πίσω του στα αριστερά. Όταν η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε δύο ορόφους πιο κάτω, μια ακόμα γυναίκα ετοιμαζόταν να μπει σε αυτό. Ο Πέτρος με τον κρύο ιδρώτα να στάζει στο μέτωπο του, πάτησε με όση περισσότερη δύναμη μπορούσε το κουμπί για να κλείσει η πόρτα και ταυτόχρονα εκείνο που θα τους οδηγούσε στο τελευταίο πάτωμα του πολυώροφου κτηρίου. Η γυναίκα που στεκόταν τόση ώρα πίσω του αμίλητη, εκνευρισμένη απαίτησε να μάθει γιατί φέρθηκε με τόση αγένεια στη γυναίκα που προσπάθησε να μπει μαζί τους στο ασανσέρ. Ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής. Ο γιατρός αφού πρώτα μάζεψε όσο κουράγιο μπόρεσε, έστρεψε το βλέμμα του στη γυναίκα πίσω του και με τρεμάμενη φωνή απολογήθηκε: « Τη γυναίκα αυτή τη χειρούργησα πριν λίγη ώρα. Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφερε… Δεν προσέξατε το κόκκινο περικάρπιο που φορούσε;» Η φωνή του έβγαινε με κόπο από το στεγνό του στόμα.<br />
Η γυναίκα του χαμογέλασε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. « Κάτι σαν αυτό,γιατρέ;»,του είπε αμέσως μετά σηκώνοντας το δεξί της χέρι.<br />
<br />
<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-75877622468738321122015-11-26T11:23:00.002+02:002015-11-26T11:28:49.998+02:00Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2016<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Για δεύτερη χρονιά ένα δικό μου κείμενο προστέθηκε στη δράση του διαδικτυακού τόπου tovivlio.net, Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2016.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Όσοι από εσάς επιθυμείτε αντίγραφο, μπορείτε να κάνετε την παραγγελία σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση του ιστότοπου tovivlio.net </div>
<div style="text-align: center;">
<strong style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #1c1c1c; font-family: Georgia, Georgia, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">ekdoseis@tovivlio.net .</strong></div>
<div style="text-align: center;">
<strong style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #1c1c1c; font-family: Georgia, Georgia, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></strong></div>
<div style="text-align: center;">
Παρακάτω επικολλώ τον σύνδεσμο όπου είναι αναρτημένο σε ηλεκτρονική μορφή:</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://tovivlio.net/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF-2016/" target="_blank">Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2016(e-book)</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<br />
Προσοχή!</div>
<div style="text-align: center;">
Οι παραγγελίες γίνονται δεκτές ως αύριο 27/11/2015.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9152702699761290797.post-66912584378640154542015-11-08T18:07:00.000+02:002015-11-08T18:09:22.645+02:00Κλέφτης ονείρων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHwN797HpZPHFunEnB3yYBrCzMGkfncJ5d64AZ6Yvy4RDUTn_uqRxXppD4zEFo2cLhyyNocVSygqdJZooF9JI98mU4oDS7y85Cn_6i6WEnfDUALGM8bkPsAaOuVASvW6CA6P29WDm2oKY/s1600/cf80ceb1cf81ceb1cebccf85ceb8ceb5cebdceb9ceb1-cebfcebdceb5ceb9cf81ceb1-5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHwN797HpZPHFunEnB3yYBrCzMGkfncJ5d64AZ6Yvy4RDUTn_uqRxXppD4zEFo2cLhyyNocVSygqdJZooF9JI98mU4oDS7y85Cn_6i6WEnfDUALGM8bkPsAaOuVASvW6CA6P29WDm2oKY/s640/cf80ceb1cf81ceb1cebccf85ceb8ceb5cebdceb9ceb1-cebfcebdceb5ceb9cf81ceb1-5.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> <span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> </span></span><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: x-large;"><b>Π</b></span></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">ριν ακόμα νιώσεις
ότι έχεις ξυπνήσει, όταν τα μάτια σου παραμένουν σφαλιστά, ανήμπορα να </span><span style="line-height: 18.4px;">αντικρίσουν</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> τις πρώτες αχτίδες φωτός της νέας μέρας, που τρυπώνουν αυθάδικα
μέσα από τις γρίλιες του ξύλινου </span><span style="line-height: 18.4px;">παντζουριού</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> σου, εικόνες ανακατεμένες περνούν
μπροστά από τα μάτια σου με την ταχύτητα του φωτός.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Όνειρα τόσο ζωντανά,
σχεδόν αληθινά. Περνούν από μπροστά σου, ανάμεσα από τις πυκνές, κλειστές
βλεφαρίδες σου, αστραπιαία, που μόλις και μετά βίας προλαβαίνεις να τα
εξηγήσεις, να τα κατανοήσεις. Ή μπορεί και όχι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Και τότε είναι που λαθραία τρυπώνει
στο κρεβάτι σου. Τ΄ αρπάζει απ΄ το κεφάλι σου. Και σου αφήνει μια πικρή γεύση. Γιατί
τα όνειρα είναι γλυκά. Όχι, δεν είναι άνθρωπος, αλλά έχει ανάγκη από αγάπη. Σου
κλέβει τα όνειρα γιατί είναι πονηρός. Ακριβώς μπροστά στα μάτια σου. Ξαφνικά
αδειάζει το μυαλό σου δεν θυμάσαι τι είδες, ούτε πως ένιωθες. Τίποτα. Λευκό
σεντόνι. Ξέρεις μόνο ότι κάτι είδες. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Και έτσι τα όνειρα σου χάνονται για
πάντα, μαζί με τον κλέφτη ονείρων που δραπετεύει αθόρυβα, γλιστρώντας από την
χαραμάδα της πόρτας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Θα γυρίσει.
Πάντα το κάνει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Αφού χρειάζεται τα
όνειρά σου για να ζήσει. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Ρούλα Κόζηhttp://www.blogger.com/profile/04760271569807988568noreply@blogger.com0