Ρούλα Κόζη

Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2018

Ο αρλεκίνος







Η σκηνή έχει στηθεί, 
το φως του προβολέα έχει ανάψει.
Φωτίζει το λευκό πρόσωπό του.
Σαν ηθοποιός σε τραγωδία, μόνος,
έτοιμος να ερμηνεύσει μονολόγους.
Σε αίθουσα κενή.
Για μια αγάπη χαμένη, για φίλους απόντες.
Άλλη μια φορά ντυμένος το κοστούμι του.
Με το βλέμμα του ψηλά, σταθερό,
παραμένει σιωπηλός.
Στη σκέψη του τα λόγια τ΄ ανείπωτα.
Δοσμένος στη μια και μοναδική του μούσα.
Να παίρνει αξία μέσα από τη θύμησή της.
Λόγια που του ψιθύρισε 
τότε που γυμνώθηκε μπροστά του, 
επιτρέποντας του να την κάνει δικιά του.
Δε γράφει το κείμενο.
Πάντα αυτοσχεδιάζει στη σκηνή. 
Λόγια αγάπης δεν προέκυψαν
ποτέ μέσα από γραμμές.
Θα ερμηνεύσει από καρδιάς.
Το κίνητρο σιωπηλό μέσα του.
Δεν θα βρεις χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Δεν γελάει πια. 
Σπάνια κρύβει το δάκρυ του 
κάτω απ΄ τ’ ασπρόμαυρο μακιγιάζ του.
Για πόσο άλλωστε μπορεί να κρατήσει ένα δάκρυ; 
Για πόσο μπορεί να προσποιηθεί ένα γέλιο; 
Για πόσο να πνίξει τη θέλησή του;
Για κείνον πόνος και έκσταση αντικρυστές μαριονέτες.
Ο έρωτας, όπως και η έμπνευση, μπαίνει φουριόζος.
Σαρωτικός, ώσπου να σε στραγγίσει.
Και ύστερα σε αφήνει κενό, αφού στα έχει πάρει όλα. 
Τα ασάλευτα χείλη του επιτέλους ζωντανεύουν,
το συναίσθημα ξεσπά.
Κάθε νεύρο του συσπάται. 
Ο άνεμος παρασέρνει το μελαγχολικό του τραγούδι.
Τον παρακαλά να το φτάσει ως τ’ αυτιά της.
Και ύστερα σιωπή. Ρίχνει το βλέμμα. 
Ο προβολέας σβήνει.
Η κουρτίνα πέφτει βαριά.
Το υπόλοιπο της ζωής του κουρνιάζει εδώ,
στη σκηνή αυτή.
Έγινε αρλεκίνος.
Και εύχεται ο πόνος του να κοπάσει πια. 



Η φετινή μου συμμετοχή στη δράση Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2018 του λογοτεχνικού ιστότοπου tovivlio.net:
https://tovivlio.net/Καλλιτεχνικό-Ημερολόγιο-2018/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μου την γνώμη σας...