Ρούλα Κόζη

Κυριακή, Δεκεμβρίου 13, 2015

Το κόκκινο περικάρπιο



Ο Πέτρος φοβερά καταβεβλημένος μόλις είχε βγει από μια εξαιρετικά δύσκολη και πολύωρη εγχείρηση και προχωρούσε στο διάδρομο του τέταρτου ορόφου της καρδιοχειρουργικής πτέρυγας του νοσοκομείου όπου εργάζεται τα τελευταία 30 χρόνια. Μπαίνοντας στο ασανσέρ που θα τον οδηγούσε στο υπόγειο όπου θα άλλαζε, συνάντησε μια γυναίκα. Συνήθως είναι ευγενικός και ομιλητικός, αλλά τη δεδομένη στιγμή αγνόησε εντελώς τη γυναίκα που στεκόταν πίσω του στα αριστερά. Όταν η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε δύο ορόφους πιο κάτω, μια ακόμα γυναίκα ετοιμαζόταν να μπει σε αυτό. Ο Πέτρος με τον κρύο ιδρώτα να στάζει στο μέτωπο του, πάτησε με όση περισσότερη δύναμη μπορούσε το κουμπί για να κλείσει η πόρτα και ταυτόχρονα εκείνο που θα τους οδηγούσε στο τελευταίο πάτωμα του πολυώροφου κτηρίου. Η γυναίκα που στεκόταν τόση ώρα πίσω του αμίλητη, εκνευρισμένη απαίτησε να μάθει γιατί φέρθηκε με τόση αγένεια στη γυναίκα που προσπάθησε να μπει μαζί τους στο ασανσέρ. Ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής. Ο γιατρός αφού πρώτα μάζεψε όσο κουράγιο μπόρεσε, έστρεψε το βλέμμα του στη γυναίκα πίσω του και με τρεμάμενη φωνή απολογήθηκε: « Τη γυναίκα αυτή τη χειρούργησα πριν λίγη ώρα. Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφερε… Δεν προσέξατε το κόκκινο περικάρπιο που φορούσε;» Η φωνή του έβγαινε με κόπο από το στεγνό του στόμα.
Η γυναίκα του χαμογέλασε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. « Κάτι σαν αυτό,γιατρέ;»,του είπε αμέσως μετά σηκώνοντας το δεξί της χέρι.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μου την γνώμη σας...