Άκου, τη θέλεις αυτή την
απελευθέρωση.
Πώς να ξεφορτωθείς αλλιώς τ΄ αγκάθι
απ΄ την καρδιά;
Αυτή τη σουβλιά στα σωθικά.
Ενοχή και αθωότητα.
Κατάρα και ευχή.
Σκέψεις και συναισθήματα.
Μόνο μιλώντας γι΄ αυτά δεν σου
φτάνει, δεν σου αρκεί.
Και τότε η τέχνη γίνεται το
κλειδί
που σου ελευθερώνει τους δαίμονες.
Αθόρυβοι για τους άλλους, μα στο
κεφάλι σου εκκωφαντικοί.
Η καρδιά σου που παραδίδεται στον
καμβά,
αποτυπώνεται,
μα πάλι δεν τολμάς να ομολογήσεις
όλη την ιστορία.
Συνταιριάζεις τα χρώματα και τότε
φανερώνονται οι ουλές της.
Βήματα μπρος και βήματα πίσω.
Και πάλι μπροστά. Και σκορπίζεται
από πάνω σου η αρνητική ενέργεια.
Το τραγούδι ηχεί δυνατό στο κεφάλι
σου.
Ξεμακραίνεις για λίγο από τον κόσμο
μας.
Τραγουδάς δυνατά, μα το πάθος της
φωνής σου λίγο μόνο απ΄ τα συναισθήματα σου εκφράζει.
Παλεύοντας να ταιριάξεις τους
στίχους με τον ρυθμό.
Απόλυτα σε εκφράζει τώρα.
Γράφεις μόνο για τα μισά
συναισθήματα.
Η πένα σου φλέγεται βυθισμένη η μισή στην κόλαση.
Και αν δεν βρει τον ρυθμό της, δεν
πειράζει,
το χαρτί σου θα καταλήξει στις
στάχτες.
Και πάμε πάλι απ΄ την αρχή.
Θυμήσου, ποτέ να μη λες όλη την
ιστορία.
Κάποιοι δεν θα καταλάβουν.
Κάποιοι ίσως και να μη θέλουν.
