Είναι και εκείνα τα χαράματα...

   



     Φωτογραφία: Βαγγέλης Ξένος.

     Τίτλος: Φθινόπωρο στο Βόλο.

Είναι και εκείνα τα χαράματα που ο ουράνιος θόλος γεμίζει από κάθε λογής χρώματα, με μεταξένια υφή, και με τα σύννεφα να κρέμονται θαρρείς σαν από μια κλωστή που λίγο να τεντώσεις το χέρι σου και μπορείς να τα κλείσεις στην παλάμη σου. Με εκείνο το αεράκι που μπαίνει δειλά από το  ανοιχτό ακόμα παράθυρο, μιας που το δικό μας φθινόπωρο είναι ένα μικρό καλοκαίρι, και τρυπώνει κάτω από το σεντόνι που σκεπάζει απαλά τα δύο σώματα που ξεκουράζονται ύστερα από τη ζάλη που τους προκάλεσε η βραδινή τους ένωση. Είναι εκείνα τα χαράματα, που σηκώνεσαι από το κρεβάτι και ακροπατώντας στις μύτες των ποδιών σου-για να μην ξυπνήσεις τον σύντροφό σου-τραβάς την κουρτίνα, ανοίγεις το παράθυρο και βγαίνεις στο μπαλκόνι να απολαύσεις την μαγεία της φύσης. Γιατί αυτό είναι μαγεία. Τα απλά καθημερινά πράγματα όπως το ξημέρωμα, που βλέπεις τον ουρανό να ρίχνει ένα-ένα τα σκούρα πέπλα του και να βάφεται μαβής και ύστερα ροδαλός, ώσπου να ανατείλει για τα καλά ο ήλιος και να γεμίσει με το χρυσαφένιο του χρώμα την πλάση. Εκείνες οι ώρες του χαράματος, είναι οι ώρες του καθενός μας. Αφιερωμένες στον εαυτό μας και μόνο. Αράζεις  στην σεζλόνγκ και πλάθεις το δικό σου χάραμα. Νιώθεις γύρω σου την ησυχία, πριν την χαλάσουν οι φρενήρης ρυθμοί της καθημερινότητας. Είναι οι ώρες που αφήνεις ελεύθερο το νου και την σκέψη να ταξιδέψει. Είναι η ώρα που εκμυστηρεύεσαι στον εαυτό σου όλα όσα τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας αρνείσαι να πεις στους άλλους, από φόβο ίσως μη σε περάσουν για ονειροπόλο ή αλαφροΐσκιωτο. Εκείνες οι ώρες αρέσουν και σε εμένα. Πιάνω την πένα μου και ντύνω το λευκό χαρτί με όμορφες λέξεις, προσπαθώντας να εξωραΐσω  την μουντή πραγματικότητα, να βρεθώ στον κόσμο του ονείρου, όπως τα βράδια που κοιμάμαι. Γιατί στον κόσμο του ονείρου δεν υπάρχει θλίψη. Μα οι άνθρωποι έχουν πάψει από καιρό να ονειρεύονται. Και τότε πέφτει το πρώτο δάκρυ. Και μουσκεύει το χαρτί. Γιατί στα όνειρα δεν υπάρχουν ομπρέλες. Στρέφεις ψηλά το βλέμμα και υποδέχεσαι βουβά την πρώτη λυτρωτική σταγόνα. Και τότε θυμάσαι τι θα πει ελευθερία. Αλήθεια, το ΄χες ξεχάσει ποτέ; Η καινούρια μέρα ανατέλλει γοργά και έτσι σκορπάει για άλλη μια φορά το όνειρο, νικημένο από την πεζή πραγματικότητα. Μα πάντα αφήνει πίσω του μια δόση χρυσόσκονης να πλανάται στον αέρα. Εσύ και εγώ και όλοι μας δεν έχουμε παρά να πάρουμε ένα μπουκαλάκι και να την παγιδεύσουμε για πάντα εκεί...